Novi ustav, donesen 1869. godine, stupio je na snagu. Njegovim odredbama, Skupština je dobila svoju zakonodavnu funkciju, a da bi se mogli doneti i drugi najvažniji zakoni, saobrazni novom ustavnom shvatanju, morala se sazvati sama Skupština da ih donese. Radi toga su zakazani izbori za vanrednu zakonodavnu Narodnu skupštinu samo za donošenje nužnih zakona. Ukazom od 7. avgusta 1870. zakazani su bili izbori, a saziv Skupštine utvrđen za 14. septembar iste godine. Kako Ustavotvorna skupština nije donela zakon o izborima narodnih poslanika, izbori su vršeni po ranijim odredbama i prema broju poreokih glava, ukoliko se te odredbe nisu protivile duhu novog ustava. Broj biranih poslanika, prema tim odredbama, iznosio je 97, ali je ustav davao mogućnost Knezu da sam imenuje jednu trećinu poslanika od broja biranih poslanika, sa ciljem da se u Narodnoj skupštini dade mesta i inteligenciji, vrlo potrebnoj y starim srpskim Skupštinama.[1]
Nakon stupanja na snagu Ustava iz 1869. godine liberali su se okupili pod vođstvom Jovana Ristića na jednoj, dok je na drugoj strani nešto kasnije došlo do okupljanja opozicionih mladokonzervativaca. U isto vreme okupljale su se pristalice i sledbenici Svetozara Markovića.
Na svakih 2.000 lica koja su plaćala porez birao se po jedan poslanik, dok je Namesništvo imalo pravo da na svaka tri izabrana poslanika imenuje po jednog. Izabrano je 97 narodnih poslanika, Namesništvo je postavilo još 24 poslanika iako je imalo pravo da imenuje 32 virilna poslanika.[2]
