Higući Ićijo

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Higući Ićijo
Higući Ićijo 1895. godine
Datum rođenja(1872-05-02)2. maj 1872.
Mesto rođenjaTokio, Japan
Datum smrti23. novembar 1896.(1896-11-23) (24 god.)
Mesto smrtiTokio, Japan

Higući Ićijo (jap. 樋口 一葉, translit. Higuchi Ichiyō; 2. maj 1872 – 23. novembar 1896) bilo je umetničko ime japanske književnice Higući Nacu (japanski: 樋口 奈津 Higuchi Natsu), poznatije kao Higući Nacuko (樋口 夏子 Higuchi Natsuko). Higući Ićijo bila je jedna od najznačajnijih autorki perioda Meiđi, a ujedno i među prvim japanskim spisateljicama koje su se bavile modernističkom književnošću. Poznata je po kratim pričama psihološke tematike.

Mladost[uredi | uredi izvor]

Higući Ićijo rođena je kao Higući Nacuko, unutar porodice koja se pre njenog rođenja preselila u Tokio iz farmerske zajednice obližnje provincije. Sa četrnaest godina upisala je prestižnu akademiju poezije Haginoja, gde je učila klasičnu književnost kao student profesorke Nakađime Utako. Na akademiji se bavila izučavanjem japanske književnosti koja potiče iz perioda Heian. Kada je imala sedamnaest godina, suočila se sa očevom i bratovom smrću. Ubrzo se iz porodičnog doma odselio i njen mlađi brat, nameravajući da započne novi život sa svojom porodicom, zbog čega je sva odgovornost prema majci i mlađoj sestri pala na nju. Njen otac je preminuo nakon velikog poslovnog neuspeha, te su majka udovica i dve maloletne devojke ostale bez ikakvog izvora finansija. U septembru 1898. godine Ićijo je pronašla kuću za svoju porodicu u Hongou, međutim, usled niskih primanja, živele su samo od zarade koju su dobijale šivenjem i pranjem odeće svojih komšija. Higućina profesorka Utako obećala joj je poziciju učiteljice vaka poezije i kaligrafije u jednoj ženskoj školi, što nije bilo moguće zbog njenog mladog uzrasta i nedovoljnog formalnog obrazovanja.[1]

Život i književno stvaralaštvo[uredi | uredi izvor]

Početak književnog rada[uredi | uredi izvor]

U vreme očeve i bratove smrti, inspirisana uspehom svoje prijateljice Tanabe Tacuko, Ićijo je počela da razmatra bavljenje pisanjem kao način da obezdbedi porodici potrebna sredstva za život. Vodila je dnevnik od januara do aprila 1887. godine, kao i četiri godine kasnije, od aprila 1891. do jula 1896. godine. 15. aprila 1891. godine Ićijo je ponovo započela pisanje dnevnika, što je ujedno bio i dan kada ju je poznati romanopisac i novinar Nakarai Tosui prihvatio kao učenicu. Ićijo je od njega učila japanske klasike i vaka poeziju, dok joj je on uporedo davao savete u vezi sa njenim književnim radom. Ubrzo je počela sa izučavanjem moderne i klasične književnosti i preduzela prve korake ka stvaranju svog prvog originalnog dela, što joj je, prema rečima njenog dnevnika, u početku bilo izuzetno teško, premda nije gubila volju. 14. februara 1892. godine Ićijo je završila svoj prvi rukopis – Jamizakura. Jamizakura i nekoliko dela rane faze njenog stvaralaštva objavljena su u časopisu Musašino, koji je vodio njen tadašnji učitelj, Nakarai Tosui. Dela rane faze stvaralaštva Higući Ićijo karakteriše neprirodan siže i dosledno klasičan stil. Pošto su je prijateljice sa akademije i profesorka Utako na osnovu glasina okrivile za neprimeren odnos sa Nakaraijem Tosuijem, bila je primorana da prekine komunikaciju sa njim kako bi očuvala svoj ugled.[1]

Umetnički razvoj[uredi | uredi izvor]

Prekinuvši odnos sa Nakaraijem Tosuijem i časopisom Musašino, Ićijo preko prijateljice Mijake Kaho objavljuje priču Umoregi u novembru 1892. godine. U ovom delu primećuje se novi, realističan stil i njen svestan pokušaj da se osamostali kao umetnik. Priča Umoregi najavljuje Higući Ićijo kao izuzetno važnu figuru japanske književnosti perioda Meiđi. Na proleće 1893. godine, počela je da objavljuje svoje priče u časopisu Bungakai. U martu iste godine objavljuje i delo Juki no hi, za koje se veruje da je inspirisano njenim osećanjima prema Nakaraiju Tosuiju. Poznato je da je Higući Ićijo nakon toga privukla veliku pažnju brojnih mladića iz ondašnjih književnih krugova, kao i da su ta iskustva dorpinela njenom daljem književnom radu.

Zbog kontinuiranog lošeg finansijskog stanja Ićijo je prestala sa pisanjem i sa porodicom se preselila u siromašniji kraj grada, gde zajedno sa majkom i sestrom otvara malu prodavnicu, u nameri da zaradi više novca. Mećutim, želja za pisanjem joj se brzo vraća i ona odlučuje da napiše priču Koto no ne, u kojoj izražava svoju žudnju za lepim.[1]

Poslednje godine života[uredi | uredi izvor]

Posle deset teških i neizvesnih meseci vođenja nove prodavnice, Ićijo i njena porodica odlučuju da je zatvore i ponovo se vrate u kraj grada u kome su nekada živele. Međutim, sećanja na ovaj životni period i četvrt u kome je tada živela postaće osnova za njeno remek-delo – Takekurabe. Delo Takekurabe je objavljivano godinu dana u časopisu Bungakai od januara 1895. godine. Krajem 1894. i tokom 1895. godine, Ićijo dostiže vrhunac svog stvaralaštva i piše brojna dela, kao što su Nigorie, Đusan'ja, Vakaremići, Kokumin no tomo i Vare kara.[2]

Poslednja dela njenog književnog opusa donela su joj veliku slavu i priznanje, posebno zbog načina na koji u njima opisuje život i socijalnu poziciju japanske žene svoga vremena.

Dana 23. novembra 1896. godine, Higući Ićijo umire od tuberkuloze u dvadeset i četvroj godini života.

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b v Tanaka, Hisako (1957). Monumenta Nipponica: Higuchi Ichiyo. Tokio: Sophia University. str. 171—194. 
  2. ^ Jović-Đalović, Marina (2015). Književnost i osećaj: moderne tendencije u japanskoj proznoj književnosti,. Beograd: Kokoro. ISBN 978-86-6153-351-8. 

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Хигући_Ићијо&oldid=27497375”