Ђавољи накот
| Đavolji nakot | |
|---|---|
 Korice knjige | |
| Nastanak i sadržaj | |
| Orig. naslov | Hag-Seed |
| Autor | Margaret Atvud |
| Zemlja | Ujedinjeno Kraljevstvo |
| Jezik | engleski jezik |
| Izdavanje | |
| Broj stranica | 372 |
| Prevod | |
| Prevodilac | Aleksandra Čabraja |
| Datum izdavanja | 2017. |
| Klasifikacija | |
| ISBN ? | 978-86-521-2817-4 |
Đavolji nakot je roman kanadske spisateljice Margaret Atvud iz 2016. godine. Preveden je na srpski jezik 2017. godine. Delo je neka vrsta modernog prepričavanja Bure Vilijama Šekspira, roman je naručio američki izdavač Random House. [1]
Roman se usredsređuje na pozorišnog reditelja Feliksa koji ostaje bez posla u Makešiveg pozorištu i proteran je sa svog položaja u društvu, nakon što ga je izdao kolega od poverenja. Pošto je patio u izolaciji, Feliks dobija mesto predavača u zatvorskom programu opismenjavanja u popravnom institutu okruga Flečer. Tako počinje njegova zavera osvete onima koji su mu naneli nepravdu.
Roman je imao različit prijem kod kritike i publike. Duhovita, mračna i maštovita adaptacija Šekpirove drame, roman uspeva da ubedljivo stvori osvetoljubivog vojvodu Prospera od pomalo smešnog, a svakako simpatičnijeg reditelja Feliksa. Baveći se temama gubitka, osvete, života u zatvoru i koncepta zatvaranja, Atvud koristi Feliksove lekcije da pokaže paralele između njenog teksta i originalne drame.
Priča kulminira „fantastičnim vrhuncem mračne nesreće“ u metaforičnoj i doslovnoj oluji.[1]
Delo se može smatrati primerom onoga što Grejem Vulf naziva „pozorišnom fantastikom“: „odnosi se na romane i priče koje se na konkretan i održiv način bave pozorištem kao umetničkom praksom i industrijom“.[2]
Radnja romana[uredi | uredi izvor]
Đavolji nakot prati život Feliksa, nekada eksperimentalnog umetničkog direktora pozorišnog festivala Makešiveg, sada prognanog čoveka koji razgovara sa duhom svoje ćerke. Feliksov pad iz pozorišne elite je posledica izdaje njegove desne ruke Tonija. Koristeći Feliksovu ranjivost nakon smrti njegove supruge Nađe nakon porođaja i smrti njegove voljene ćerke Mirande, Toni je iskoristio svoj uticaj i veze da izbaci Feliksa sa njegovog položaja, a zatim da odbor ubedi da preuzme tu poziciju. Najgore, za Feliksa, je otkazivanje njegove produkcije drame Bura. Predstava u koju se bacio da bi se izborio sa gubitkom sopstvene Mirande.
Nakon besceremonijalnog pucanja i pratnje do automobila, Feliks odlučuje da se mora u potpunosti povući iz pozorišnog sveta koji poznaje. Feliks uranja u oblik samonametnutog izgnanstva, sa ciljem da pobegne od štampe za koju zamišlja da će poniziti njega i one koji su ga izdali. Useljava se u trošnu kolibu van zajednice i oslanja se na svoje nezvanične stanodavce, Mod i Bert.
Devet godina u svojoj izolaciji, Feliks je proveo vreme zamišljajući život koji deli sa njegovom mrtvom ćerkom i prateći dvojicu muškaraca koji su ga izdali; Toni i ministar nasleđa Sal O'Nali. Nakon oglasa za mesto nastavnika na programu opismenjavanja u popravnom institutu okruga Flečer, Feliks se prijavljuje za mesto pod imenom „gospodin Djuk'.
Unajmljen od Estel, koja ga prepoznaje kao Feliksa, Feliks je ubeđuje da mu pruži šansu da predaje kroz izvođenje Šekspira - i da zadrži svoj pravi identitet u tajnosti. Profesorka na Univerzitetu Guelp, Estel neće biti uključena u svakodnevno vođenje programa. Međutim, kako se njegov rad pokazao uspešnim, ona obezbeđuje dalje finansiranje i na kraju organizuje posetu zatvorskom performansu dvojice novoimenovanih vladinih ministara, Tonija i Sala.
Četiri godine u zatvorskom programu, Feliks sada ima priliku da se osveti. Odlučujući da konačno izvede Buru, on postavlja Ana Mariju, svoju originalnu glumicu za ulogu Mirande i počinje da priprema glumce u zatvoru kao deo svoje osvetničke šeme.
Predstava kulminira haotičnom izvedbom predstave podstaknutom drogom, Sal i Toni su uplašeni i kažnjeni. Roman se završava tako što Salov sin Fredi postaje otelotvorenje lika Ferdinanda i namešta se sa Ana Marijom. Feliks je vraćen na svoj raniji položaj i konačno, kao što Prospero oslobađa Arijel, oslobađa duha svoje ćerke.
Likovi[uredi | uredi izvor]
- Feliks Filips: Reditelj koji traži osvetu, zamenjuje lik Prospera.
- Miranda: Pokojna Feliksova ćerka.
- Nađa: Pokojna žena Feliksa, majka Mirande.
- Toni (Entoni Prajs) : Feliksov izdajnik, zamenjuje ga na mestu umetničkog direktora.
- Sal O'Nali: Ministar nasleđa i dugogodišnji Feliksov rival.
- Lonnie Gordon: predsednik odbora festivala.
- Mod i Bert: ljudi koji iznajmljuju stan Feliksu
- Gospodin Djuk: Alijas kojinkoristi Feliks
- Estel: Profesor na Univerzitetu Guelp, unajmljuje Feliksa za zatvorsku poziciju i zna njegov pravi identitet.
- Ana Marija Grenland: Divlja, nekadašnja gimnastičarka i plesačica, glumila je u Feliksovoj nedovršenoj produkciji, ponovo u ulozi Mirande
- 8Handz: Haker, igra Ariel
- VonderBoj: Šarmantni prevarant, igra Ferdinanda
- Savijena olovka: "iskrivljeni" računovođa, igra Gonzala
- Crveni kojot: autohtoni zatvorenik i glumac
- Zmija Eije: „Poncijev spletkaroš“ i imovinski prevarant, igra Antonio
- Šiv: Navodno povezan sa somalijskom narko-bandom
- Legs: U zatvoru zbog napada i razbijanja i ulaska
- Fredi: Salov sin, zaljubljuje se u Ana Mariju i postaje pomoćnik režisera Feliksa.
Istorija razvoja[uredi | uredi izvor]
U junu 2013, izdavač Random House je najavio serijal Šekspirovih drama ponovo napisanih, u okviru kojeg poznati romanopisci prepričavaju izbor Šekspirovih drama. Kasnije te godine, objavljeno je da će se adaptacija Bure od Margaret Atvud pridružiti adaptaciji Zimske priče Džinet Vinterson i adaptaciji Ukroćena goropad En Tiler kao deo projekta. Ovaj serijal trebalo je da se pokrene 2016. godine kako bi se poklopila sa četiristotom godišnjicom Šekspirove smrti.[3]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b „Hag-Seed review – Margaret Atwood turns The Tempest into a perfect storm”. the Guardian (na jeziku: engleski). 16. 10. 2016. Pristupljeno 21. 11. 2021.
- ^ Wolfe, Graham. Theatre-Fiction in Britain from Henry James to Doris Lessing: Writing in the Wings. Routledge, 2019. 2.
- ^ Nast, Condé (10. 10. 2016). „Why Rewrite Shakespeare?”. The New Yorker. Pristupljeno 21. 11. 2021.