Antihelionidi
| Antihelionidi | |
|---|---|
| Period aktivnosti | cele godine |
| Radijant | Pseudoradijant na 185° istočno od Sunca |
| Geocentrična brzina | 20 — 35 km/s |
| Populacioni indeks | 3,0 |
| ZHR | 2,5 |
| Roditeljsko telo | različiti asteroidi i komete (v.tekst) |
Antihelionidi su sporadični meteori koji prividno dolaze iz smera suprotnog od položaja Sunca. Materijal koji daje antihelionide potiče od različitih tela (kometa i asteroida) male inklinacije, a u kontakt sa zemljinom atmosferom dolazi pre nego što prođe kroz svoj perihel.[1][2]
Većina meteoroida koji pripadaju ovom izvoru su asteroidnog porekla, sa afelom u asteroidnom pojasu. Ugao pod kojim seku Zemljinu orbitu varira, ali usled Zemljine revolucije dolazi do fokusiranja radijanta u oblast suprotnu Suncu (antihelion)[1]. Međutim, usled rotacije Zemlje, radijant je pomeren 15° na istok (bliže apeksu) i znatno je veći od radijanata pravih meteorskih rojeva — 30° po rektascenziji a 15° po deklinaciji, zbog čega je ovalnog oblika. Kulminacija radijanta je u 1 čas posle ponoći po lokalnom standardnom vremenu (odnosno u 2 sata po ponoći ako je na snazi letnje računanje vremena). Antihelionski izvor nikada ne odstupa više od 23° od ekliptike, tako da se antihelionidi mogu videti sa obe hemisfere. Krajem novembra i početkom decembra je na 23° severno od ekliptike i tada je najvidljiviji sa severne hemisfere, ali se tada poklapa sa radijantom Taurida; dok je krajem maja / početkom juna na 23° južno od ekliptike i tada je najviši za posmatrače sa južne hemisfere.[3][4]
Ranije je ovaj izvor tretiran kao veći broj rojeva čiji se položaj nalazio skoro na ekliptici, i to[4]:
- δ-Kankridi (DCA)
- Virginidi (VIR)
- Sagitaridi (SAG)
- Severni δ-Akvaridi (NDA)
- Južni ι-Akvaridi (SIA)
- Severni ι-Akvaridi (NIA)
- Piscidi (SPI)
- Severni Tauridi (NTA)
- Južni Tauridi (STA)
- Severni χ-Orionidi (XOR)
Od rojeva koji imaju radijant u antihelionu, zadržani su δ-Leonidi, Kaprikornidi i Tauridi, zbog jasne izdvojenosti radijanta i maksimuma, i jer su im poznata roditeljska tela.[1]
Tokom najvećeg dela godine, moguće je videti 2 — 3 meteora na sat iz ovog izvora, ali se u nekim periodima ovaj broj povećava, kada Zemlja nailazi na gušće raspoređene meteoroide. Ti periodi su ranije smatrani maksimumima navedenih ekliptičkih rojeva.[3]
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v Jürgen Rendtel and Rainer Arlt (2011). Handbook for Meteor Observations. Potstdam: International Meteor Organization. ISBN 978-2-87355-020-2.
- ^ „Minor Showers and Sporadic Meteors”. Sky Scan, Edmonton, Alberta, Canada. 2004. Arhivirano iz originala 26. 08. 2011. g. Pristupljeno 31. 10. 2011.
- ^ a b Lunsford 2009
- ^ a b Rendtel, Jürgen (2006). „Visual Sporadic Meteo Rates” (PDF). WGN, the Journal of the IMO. International Meteor Organizazion. 34 (3): 71—76. Arhivirano iz originala (PDF) 16. 10. 2015. g. Pristupljeno 02. 11. 2011.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Lunsford, Robert (2009). Meteors and How to Observe Them. New York: Springer Science+Business Media, LLC. ISBN 978-0-387-09461-8.
- Jürgen Rendtel and Rainer Arlt (2011). Handbook for Meteor Observations. Potstdam: International Meteor Organization. ISBN 978-2-87355-020-2.