Pređi na sadržaj

Afrička kinematografija

S Vikipedije, slobodne enciklopedije

Afrička kinematografija je filmska produkcija Afrike. Njena istorija počinje početkom 20. veka. Tokom kolinijalnog perioda, život u Africi je prikazan samo kroz radove belaca, kolonijalista, zapadnjačkih filmadžija, koji su prikazivali crnce u negativnom svetlu, kao egzotične "druge". [1] Ne postoji jedna afrička kinematografija, jer postoje razlike između severnoafričke i podsaharske kinematografije, kao i kinematografija različitih zemalja. [1]

Egipatska kinematografija je jedna od najstarijih na svetu. Prvi film braće Lumijer je prikazan u Egiptu 1986. godine[2][3], a prvi egipatski kratkometražni dokumentarac je snimljen 1907. godine[3]. Brzo se razvijala i tokom 1940-ih, 1950-ih i 1960-ih dostiže zlatno doba. Nigerijska filmska ihdustrija je najveća u Africi u smislu vrednosti, godišnjeg broja filmova, prihoda i popularnosti.[4] Ona je takođe druga najveća nacionalna filmska industrija na svetu po broju filmova snimljenih na godišnjem nivou.

Istorija[uredi | uredi izvor]

Kolonijalni period[uredi | uredi izvor]

Tokom kolonijalnog perioda, Afrika je bila prikazivana samo od strane režisera sa Zapada. Tokom prvih nekoliko dekada dvadesetog veka, Afrikanci su bili prikazani kao "egzotični", "pokorni radnici" ili "divljaci i kanibali" (npr. Kraljevi ostrva kanibala iz 1909. godine, Vudu osveta iz 1913. godine i Kongorila iz 1932).[1] Afrički kontinent je prikazan kao egzotična zemlja bez istorije i kulture. Ima mnogo primera ovakvih filmova, a oni uključuju i čuvene filmove zasnovane na liku Tarzana u avanturistički film Afrička kraljica (1951), kao i različite adaptacije romana H. Rajdera Hagarda Rudnici kralja Solomona (1885).[5] Sredinom tridesetih godina sproveden je Bantu edukativni filmski eksperiment (Bantu Educational Kinema Experiment) kako bi se edukovali Bantu narodi. [6]

U francuskim kolonijama, Afrikancima je bilo zakonom zabranjeno da prave svoje filmove ("Laval Decree"). Ova zabrana je usporila razvoj filma kao sredstva za Afrikance da se izraze politički, kulturološki i umetnički.[7] Međutim, 1955. godine Paulin Somanu Viejra - originalno iz Beninu, ali obrazovan u Senegalu - zajedno sa kolegama iz Le Group Africain du Cinema, snimio je kratkometražni film u Parizu pod nazivom Afrique Sur Seine (1955). Viejra je učio da pravi fimove na Institut des hautes études cinématographiques (IDHEC) u Parizu, i uprkos zabrani da pravi filmove u Africi, dobio je dozvolu da snima u Francuskoj. [8] Afrique Sur Seine istražuje poteškoće sa kojima se suočavaju Afrikanci u Francuskoj tokom pedesetih godina, i smatra se prvim filmom koji je režirao jedan Afrikanac.[9]

Pre sticanja nezavisnosti, snimljeno je samo nekoliko anti-kolonijalističkih filmova. Primeri uključuju Les statues meurent aussi, film Krisa Markera i Alena Renea, koji govori o evropskoj pljački afričke umetnosti (i Francuzi su ga zabranili na 10 godina[10]) i Afrique 50 Renea Votjea o anti-kolonijalističkim nemirima u Obali Slonovače i Burkini Faso.[11]

U ovo vreme u Africi je takođe radio i etnografski filmski stvaralac Žan Ruš, čiji je rad smatran kontroverznim i od strane francuske i afričke publike. Pored filmova kao što su Jaguar (1955), Les maitres fous (1955), Moi, un noir (1958) i La pyramide humaine (1959), Ruš je pravio dokumentarce koji su izazivali percepcije o kolonijalnoj Africi i dali novi glas Afrikacnima kroz film. Iako je Osman Semben optužio Ruša da gleda na afrikace "kao da su insekti"[12], Ruš je igrao važnu ulogu u razvoju afričkog filma i bio je prvi koji je radio sa Afrikancima koji će imati važne karijere na polju kinematografije (Omarou Ganda, Safi Faje, Mustafa Alasan i drugi).[8]

Pošto su filmovi pre nezavisnosti bili mahom veoma rasistički, Afrički filmski stvaraoci nakon sticanja nezavisnosti, kao što su Osman Semben i Omarou Ganda, videli su film kao jedno važno političko sredstvo za ispravljanje pogrešne slike o Afrikancima koju su stvorili Zapadni režiseri, kao i za povratak slike o Africi Afrikancima.

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b v Hayward, Susan (2006). Cinema Studies: The Key Concepts. Routledge. str. 426-442. 
  2. ^ Leaman 2003
  3. ^ a b „A Chronology of Firsts in Alexandria”. Bibliotheca Alexandrina's AlexCinema. 
  4. ^ „Nigeria surpasses Hollywood as world's second largest film producer – UN”. 05. 05. 2009. 
  5. ^ Murphy, David (2000). „Africans Filming Africa: Questioning Theories of an Authentic African Cinema”. Journal of African Cultural Studies. 13 (2): 239—249. JSTOR 1771833. S2CID 55143264. doi:10.1080/713674315. 
  6. ^ Notcutt & Latham 1937
  7. ^ Halhoul, Khalid (2012). „Using African Cinema to Shift Cultural Perceptions”. Utne Reader. Mixed Media Section: 78—79. 
  8. ^ a b Diawara (1992). African Cinema. str. 23-24. 
  9. ^ Gugler, Josef (2003). African Film: Re-Imagining a Continent. Bloomington, Indiana: Indiana University Press. str. 3. 
  10. ^ Ukadike, Nwachukwu Frank (1994). Black African Cinema. Berkeley: University of California Press. str. 49. 
  11. ^ Thackway, Melissa (2003). Africa shoots back : alternative perspectives in Sub-Saharan Francophone African film. Bloomington: Indiana University Press. ISBN 978-0-253-34349-9. OCLC 52520246. 
  12. ^ „You look at us like insects”. 

Literatura[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Афричка_кинематографија&oldid=27674795”