Bećari
 | Ovaj članak sadrži spisak literature, srodne pisane izvore ili spoljašnje veze, ali njegovi izvori ostaju nejasni, jer nisu uneti u sam tekst. |
_1805_watercolour_by_%C4%8C._Vasi%C4%87.jpg)
(akvarel Č. Vasića).
Bećari (tur. goli sinovi [traži se izvor]) su bili Srbi dobrovoljci u Prvom srpskom ustanku, koji su došli iz područja naseljenih Srbima u Austriji i Turskoj. Nazvani su bećari jer nisu imali porodice i kuće.
Služba im je bila kao kod stalne vojske sa platom. Nosili su narodnu odjeću a bili su naoružani puškom, kuburom, handžarom i nožem. Korišteni su kao posada gradova, za obezbjeđenje granica i pratnju vojvoda.
Po junaštvu su se istakli bećari Zeke Buljubaše, Hajduk-Veljka Petrovića i Milenka Stojkovića.
Prilikom turskog napada na Srbiju avgusta 1813, Turci pod Ali-pašom tuku Srbe pod komandom Miloša Obrenovića na Ravnju i Zasavici. Da bi omeo brz turski prodor ka Šapcu i obezbijedio povlačenje srpske vojske, Zeka Buljubaša vrši juriš sa 150-200 bećara. U boju ginu svi do posljednjeg.
Vidi još
[uredi | uredi izvor]Literatura
[uredi | uredi izvor]- Vojna enciklopedija, Beograd, 1970, knjiga prva, pp. 535.
- Šuletić, Nebojša (2008). „Bećari”. Enciklopedija srpskog naroda. Beograd: Zavod za udžbenike. str. 98.