Božji mir

Božji mir (latinski: Pax et treuga Dei) je, u srednjem veku, bio prestanak neprijateljstava koga je nametala crkva tokom određenih godišnjih doba.

Istorija

Počeci ove ustanove sežu u 10. vek. Najpre se pojavio u Francuskoj u eri dinastije Kapet. Smatra se da je nastao 989. godine. Robert II Pobožni, sin Iga Kapeta, osnivača dinastije, je stupio u instituciju Božijeg mira. Jedan kanon Sabora u Elnu iz 1027. godine zabranjuje vršenje svih nasilnih radnji od subote do ponedeljka. Tokom druge polovine 11. veka, institucija je proširena i na Englesku, Španiju, Nemačku i Italiju. Na saboru u Klermonu 1095. godine donesena je univerzalna odluka o obaveznom Božijem miru za celo hrišćanstvo radi stupanja u rat protiv nevernika. U određenim oblicima običaj se zadržao sve do 13. veka. Kasnije su periodu u kome nije bilo dozvoljeno pribegavati sili uključeni i božićni i vaskršnji post. Božji mir proglašavao se na narodnim skupštinama koje su održavane na otvorenom. Njima su prisustvovali i seljaci i plemići. Prekršavanje Božjeg mira povlačilo je sa sobom ekskomunikaciju ili, u određenim slučajevima, materijalnu sankciju. Aktivnosti Božjeg mira blisko su vezane sa klinijevskom reformom u 11. veku.

Literatura

• Linč, Džozef H. (1999). Istorija srednjovekovne crkve. Beograd: Clio. 
• Istorija srednjeg veka - Sidni Peinter, Klio, 1997. godina. pp. 283