Geografija i kartografija u srednjovekovnom islamu

Srednjovekovna arapska i persijska geografija bila je bazirana na helenističkoj geografiji i dostigla svoj vrhunac za vreme Muhameda al-Idrisija u 12. veku.

Istorija

Nakon svojih početaka u 8. veku zasnovanim na helenističkoj geografiji, islamska geografija je bila štićena od strane abasidskih kalifa Bagdada. Mnogi islamski učenici doprineli su njenom razviću, a najistaknutiji su: Muhamed el Horezmi, Abu Zejd el Balhi (osnivač "Balhi škole") i Abu Rajhan el Biruni.

Islamski kartografi nasledili su Ptolemejev Almagest i geografiju u 9. veku. Ova dela stimulisala su interesovanje za geografiju (posebno za rečnike geografskih imena) ali nisu bila slepo praćena. Umesto toga, arabijska i persijska kartografija pratila je El Horezmija u usvajanju pravougaonične projekcije, prebacivajući Ptolemejev Prvi meridijan nekoliko stepeni istočno, i modifikujući mnoge Ptolemejeve geografske koordinate.

Prihvatajući grčke spise direktno, bez prevođenja na latinski, arapski i persijski, geografima nisu bile korisne E i O mape u evropskom stilu.

Muslimanski naučnici doprineli su mnogo geografiji i "zemljanim" naukama. U 11. veku ujgurski učenik Mahmud el Kasgari bio je prvi koji je nacrtao etnografsku mapu turkijskih naroda u srednjoj Aziji.

Uticaj

Ovi srednjovekovni doprinosi uticali su na kinesku geografiju pod mongolskom vladavinom. Oni su takođe bili temelj kartografskog rada otomanskog kartografa Pirija Rajsa.

Galerija

• 
  El Masudijeva mapa sveta
• 
  Korejska Gangnido mapa iz 15. veka, bazirana na japanskoj kopiji kineskog originala
• 
  Ibn Havgalova mapa sveta iz 10. veka
• 
  El Kasgarijeva mapa iz 11. veka
• 
  Ibn el Vardijev atlas sveta, rukopisna kopija iz 17. veka

Vidi još

• Lista muslimanskih geografa
• Istorija geografije
• Istorija kartografije

Literatura

• Tibbetts, Gerald R. (1992). The Beginnings of a Cartographic Tradition, in: John Brian Harley, David Woodward: Cartography in the Traditional Islamic and South Asian Societies. Chicago. str. 90-107. ISBN 978-0-226-31635-2. 
• Alavi, S. M. Ziauddin (1965), Arab geography in the ninth and tenth centuries, Aligarh: Aligarh University Press
• Edson, Evelyn; Savage-Smith, Emilie (2004). Savage-Smith, Emilie, ur. Medieval Views of the Cosmos. Oxford: Bodleian Library. ISBN 978-1-85124-184-2. 
• King, David A. (1983), „The Astronomy of the Mamluks”, Isis, 74 (4): 531—555, doi:10.1086/353360 
• King, David A. (2002), „A Vetustissimus Arabic Text on the Quadrans Vetus”, Journal for the History of Astronomy, 33: 237—255 
• King, David A. (decembar 2003), „14th-Century England or 9th-Century Baghdad? New Insights on the Elusive Astronomical Instrument Called Navicula de Venetiis”, Centaurus, 45 (1-4): 204—226, doi:10.1111/j.1600-0498.2003.450117.x 
• King, David A. (2005), In Synchrony with the Heavens, Studies in Astronomical Timekeeping and Instrumentation in Medieval Islamic Civilization: Instruments of Mass Calculation, Brill Publishers, ISBN 978-90-04-14188-9 
• McGrail, Sean (2004), Boats of the World, Oxford University Press, ISBN 978-0-19-927186-3 
• Mott, Lawrence V. (May 1991), The Development of the Rudder, A.D. 100-1337: A Technological Tale, Thesis, Texas A&M University
• Rashed, Roshdi; Morelon, Régis (1996), Encyclopedia of the History of Arabic Science, 1 & 3, Routledge, ISBN 978-0-415-12410-2 
• Sezgin, Fuat (2000), Geschichte Des Arabischen Schrifttums X-XII: Mathematische Geographie und Kartographie im Islam und ihr Fortleben im Abendland, Historische Darstellung, Teil 1-3 (na jeziku: German), Frankfurt am Main CS1 održavanje: Neprepoznat jezik (veza)

Spoljašnje veze

• "Kako je grčka nauka uticala na arapsku", De Lejsi O’Leri
• Islamska geografija u srednjem veku Arhivirano na sajtu Wayback Machine (23. oktobar 2015)