Italijanski stil (neoklasicizam)

Kuća Ozborn, Ostrvo Vajt, Engleska, izgrađena između 1845. i 1851. godine. Ima tri tipične italijanske karakteristike: venac sa istaknutim zagradama, kule zasnovane na italijanskim zvonik i belvedere i lučne prozore.

Italijanski stil je bio posebna faza tokom 19. veka u istoriji klasične arhitekture. Kao i paladijanizam i neoklasicizam, italijanski stil je crpio inspiraciju iz modela i arhitektonskog rečnika italijanske renesansne arhitekture iz 16. veka, sintetizujući ih sa slikovitom estetikom. Stil arhitekture koji je tako nastao, iako je takođe okarakterisan kao „neorenesansa“, bio je u suštini samosvojan.

Italijanski stil je prvi razvio u Britaniji oko 1802. godine od strane Džona Neša, izgradnjom Kronkhila u Šropširu. Ova mala seoska kuća je opšte prihvaćena kao prva italijanska vila u Engleskoj, iz koje potiče italijanska arhitektura kasnog regenstva i raneg viktorijanske ere. Italijanski stil je dalje razvio i popularizovao arhitekta ser Čarls Beri 1830-ih. Berijev italijanski stil (povremeno nazvan „berijeski“) je u velikoj meri privlačio motive na zgradama italijanske renesanse, iako je ponekad bio u suprotnosti sa Nešovim polurustičnim italijanskim vilama.

Stil nije bio ograničen na Englesku i korišćen je u različitim oblicima, dugo nakon pada popularnosti u Britaniji, širom severne Evrope i Britanskog carstva. Od kasnih 1840-ih do 1890. godine postigao je ogromnu popularnost u Sjedinjenim Državama gde ga je promovisao arhitekta Aleksandar Džekson Dejvis.

Galerija

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•