Konzervator slika
Konzervator slike je pojedinac koji je odgovoran za zaštitu kulturne baštine u obliku oslikanih umetničkih dela. Ove osobe najčešće su zaposlene u muzejima, konzervacijskim centrima ili drugim kulturnim institucijama. Nadgledaju fizičku negu kolekcija i obučavaju se iz hemije i praktične primene tehnika popravke i restauracije slika.
Obaveze i dužnosti[uredi | uredi izvor]
Saradnja[uredi | uredi izvor]
Konzervator za slike sarađuje sa brojnim muzejskim stručnjacima kako bi osigurao da naslikana umetnička dela dobiju najbolji kvalitet nege. Direktor sekretara / zbirke (DSZ) može pozvati ovu osobu u slučaju štete. Konzervator za slike takođe može biti pozvan da se konsultuje sa DSZ-om i timom za dizajn izložbe kako bi se osiguralo da je rad dovoljno stabilan za prikaz i da utvrdi kolika izloženost vlagi ili svetlosti može da izdrži. [1]
Preventivna nega[uredi | uredi izvor]
Preventivna nega predstavlja uklanjanje potencijalnog propadanja i oštećenja slike pomoću prethodno određenih pravila i postupaka oko skladištenja i rukovanja objektom.
Hitna pripravnost[uredi | uredi izvor]
Spremnost za hitne slučajeve i plan za vanredne situacije su ključni elementi koje muzej treba da uspostavi. Obaveštava konzervatore, DSZ-ove i svo ostalo muzejsko osoblje kako da odgovori na katastrofe koje mogu pogoditi njihovu instituciju, a samim tim i njene zbirke. Ovi planovi mogu biti ekspanzivni, detaljno navodeći niz postupaka za različite vanredne situacije, kao što su požar, poplava, pa čak i rat. Mere zaštite u planu za vanredne situacije trebalo bi da uključuju prevenciju kroz upravljanje rizikom, obuku o pripremi i reagovanju i aranžmane za oporavak. Institucija treba da zna koji je član osoblja delegiran na projekat tokom date okolnosti, i da im može reći kako će proceniti i napredovati uz pomoć plana za hitne slučajeve. [2]
Integrisano suzbijanje štetočina (IPŠ)[uredi | uredi izvor]
Integrisano upravljanje štetočinama (IPŠ) je strategija koju muzej koristi za suzbijanje štetočina, poput plijesni, insekata ili miševa. IPŠ program može se baviti strukturalnim i ekološkim problemima koji doprinose problemu štetočina. Ovo bi moglo uključivati sprečavanje početnog ulaska štetočina u strukturu održavanjem zgrada, moderiranje unutrašnje klime i postavljanje sistema za nadzor insekata. [3] Poput plana za vanredne situacije, IPŠ može dugotrajno i zahtevati brojne obaveze od svakog člana osoblja. Međutim, ako štetočine postanu problem za jednu sliku ili ceo muzej, od pomoći će biti uspostavljen IPŠ sistem. Prevencija je ključni deo IPŠ-a, jer hemijski pesticidi i fumiganti takođe mogu biti štetni za kolekcije. [4]
Skladištenje, rukovanje i putovanja pozajmicama[uredi | uredi izvor]
Pozajmice između muzeja mogu izložiti slike velikim rizikom, jednostavno zbog činjenice da su pomereni. Količina stresa koju slika može da izdrži određena je već postojećim faktorima, kao što su platno i tehnika slikanja. Pre pozajmice, konzervator za slike će proceniti strukturu dela za slabosti i potencijalna područja u riziku. Ovo pomaže da se utvrdi da li je komad pogodan za zajam i kako će se pakovati i prevoziti. Priprema za posuđenu sliku obično uključuje podmetanje okvira za rad i osiguravanje da je pravilno postavljen, određivanje da li će mu trebati dasaka za podlogu i šta će popraviti okvir prije transporta. Konzervator za slike takođe može biti pozvan da sarađuje sa drugim osobljem iz muzeja pozajmljivanja da bi procenio okruženje institucije koja pozajmljuje delo. On ili ona takođe mogu uzeti u obzir put putovanja između zajma i institucija koje ih daju. Planer tranzita mora uzeti u obzir okolinske uslove na ruti, koliko često će se radovi morati baviti i sigurnost. [5]
Ispitivanje[uredi | uredi izvor]
Ispitivanje je niz naučnih procesa kroz koje konzervator slike prikuplja informacije o korišćenim materijalima, tehnici slikara i onome što je doprinelo trenutnom stanju slike. Ispitivanje je proces koji se razvio sa poljem očuvanja. Uzimanje uzoraka materijala na slici se smanjilo u korist manje invazivnih tehnika za analizu. Ispitivanje je postalo presudni deo muzejskog, očuvanog i istorijskog sveta umetnosti, pomažući da se slike postave u kulturni i istorijski kontekst. [6]
Restauracija[uredi | uredi izvor]
Prirodni proces starenja slike, kao i faktori životne sredine, mogu zahtevati intervenciju konzervatora slika da obnovi delo. Razlozi obnove mogu biti oštećenje vode, kidanje, ljuskanje i oslabljeno platno. Primarni cilj konzervatora slika koji vrši restauraciju je da obezbedi stabilan rad. Odatle mogu integrisati popravke koje čuvaju umetnikove originalne namere. [7]
Instrumentacija i upotrebe[uredi | uredi izvor]
Metode slikanja[uredi | uredi izvor]
Ultraljubičasto svetlo
Ispitivanje ultraljubičastog svetla koristi se za otkrivanje lakova i njihovih godina, kao i za prethodne tretmane na slici. Lakovi fluoresciraju pod UV svetlošću i tamnim mrljama otkrivaju područja retuširanja. Sjajnost sjaja slike takođe pomaže da se otkrije vrsta laka koji se koristi. [8]
Raking svetlo
Svetlo za žicanje je nakošeno svetlo koje može da beleži probleme slike, prikazujući granica oštećenja na određenom delu. Luk svetlosti takođe pomaže u prepoznavanju topografije poteza kista na slikama, ponekad otkrivajući temeljne originalne namere umetnika.
Infracrveno svetlo
Upotreba infracrvenog osvetljenja može otkriti metode rada umetnika, kao što su početne skice i perspektivne linije crtane na platnu. Ova metoda je efikasna na radovima koji imaju kontrastnu bledu zemlju. [9]
IKS-radiografija
IKS-snimci slike omogućavaju konzervatorima da vide ispod radne površine. Upotreba ove metode takođe pomaže razlikovati materijale koji izgledaju slično pod vidljivom svetlošću, ali imaju različitu apsorpciju rendgenskih zraka. Na primer, Muzej Viktorije i Alberta koristio je radiografiju na slici Jean-Francois Millet-a pod nazivom Vood Saviers. Slika ispod prikazuje ženu koja predstavlja Francusku republiku, prijavu na takmičenje koje će Millet izgubiti. Bez sredstava za plaćanje novog platna, Millet je naslikao postojeću sliku. [10]
Laseri[uredi | uredi izvor]
Upotreba lasera omogućava kontrolu i tačnost uklanjanja ostarelih ili pokvarenih slojeva na obojenim radovima, kao i prepoznavanje materijala i slojeva unutar slike. Naučnici sa Univerziteta Duke su 2012. razvili laser za dijagnozu melanoma. Naučnici su kroz rad sa Nacionalnom galerijom i Muzejem umetnosti Severne Karoline utvrdili da se ovaj laser takođe može koristiti za identifikaciju hemijskih potpisa pigmenata i trodimenzionalnih struktura u slojevima umetničkog dela. [11] Drugi hemičar sa Univerziteta Duke takođe je izumio koristan laser za konzervatore za farbanje koji uklanja slojeve starog laka. [12]
Lakovi[uredi | uredi izvor]
Lakovi se nanose na slike da bi se poboljšao izgled slike, kao i da bi se ona vremenom zaštitila. Kada se osuše, lakovi su obično prozirni i mogu se razlikovati u sjaju i trajnosti kako se menja i njegov sastav. Lakovi mogu biti organski ili sintetički. Budući da prirodni lakovi vremenom potamne ili propadaju, često je potrebna pažnja konzervatora za uklanjanje, zamenu ili vraćanje. [13] Ponovo je važno upamtiti originalnu nameru umetnika kada odaberete novi lak. Lakovi često nude željeni efekat, a sintetička sorta možda neće ponuditi ono što je izvorno dala prirodna smola.
Obrazovanje i obuka[uredi | uredi izvor]
Konzervator za slike će verovatno steći magisterij ili više. Postoji nekoliko diplomskih programa širom Sjedinjenih Država i sveta za obuku za zaštitu i restauraciju umetnosti. Obrazovanje i obuka konzervatora variraće ovisno o instituciji u kojoj je zaposlen, ali konzervatori slike će imati znanje o hemiji i fizičkim naukama koje se odnose na propadanje i zaštitu kulturne baštine u slikarskim radovima. Praktična primena obuke može se primeniti u obliku stažiranja ili stipendija, u zavisnosti od nivoa obrazovanja koji je pojedinac stekao.
Kontroverzije[uredi | uredi izvor]
Konzervacija i praksa restauracije su sami po sebi kontroverzni, jer uključuju stalne promene u umetnikovo delo. Zbog toga je važno da konzervator slike detaljno ispita delo pre nego što izvrši restorativne promene. Pri tome često mogu prepoznati originalne lakove i slojeve koji su doprineli umetnikovoj nameri za pojavu dela. Međutim, čak i pažljivo ispitivanje i pažljiva restauracija ne štite konzervatora slika ili dela da budu središte polemike.
Obnova Sikstinske kapele[uredi | uredi izvor]
Obnova Sikstinske kapele u Vatikanu trajala je tokom drugog dela dvadesetog veka. Veliki deo kritika i prepirki oko restauracije je da su prethodni pokušaji obnove freski napravili više štete nego koristi. Kritičari moderne restauracije sugerisali su konzervativniji pristup u sprečavanju daljeg propadanja, umesto da restorativnim merama doprinesu njegovim problemima.
Poslednja večera[uredi | uredi izvor]
Obnova na poslednjoj večeri Leonarda da Vincija završena je 1999. godine posle dve decenije rada. Mnogi smatraju da je obavljeno delo nespretno, pri čemu su neke karakteristike bile neprepoznatljivo sjajne, dok su druge potpuno nestale. [14]
Santuario de la Misericordia Fresko[uredi | uredi izvor]
2012. godine Cecilia Gimenez, starija žena bez konzervatorske obuke, pokušala je da vrati fresku Ecce Homo u španskoj crkvi. Freska je lepršala zbog vlage na zidovima, što je navodno uznemirilo ženu. [15] Njeni rezultirajući restauratorski radovi ostavili su portret s onim što su mnogi opisali kao izgleda majmunski, sa crtanim očima i zamagljenim ustima. Pokušaj restauracije naišao je na vidjelo nakon što je član porodice originalnog umjetnika predložio fond za konzervatorske radove.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Buck, R. A., & Gilmore, J. A. (2010). MRM5: Museum registration methods (5th ed.). Washington, DC: AAM Press, American Association of Museums.
- ^ Dorge, V., & Jones, S. L. (1999). Building an emergency plan: A guide for museums and other cultural institutions. Los Angeles, CA: Getty Conservation Institute.
- ^ Peabody Museum of Archaeology and Ethnology. (n.d.). Integrated Pest Management (IPM). Retrieved from https://peabody.harvard.edu/node/275 Arhivirano na sajtu Wayback Machine (29. februar 2020).
- ^ Perkins Arenstein, R., Duncan, N., Elkin, L., Monk, R., & Norris, C. (2008). Bitten by the bug: The Integrated Pest Management Working Group's collaborative approach to providing IPM resources to the museum community. AIC Objects Specialty Group Postprints, 15, 69-84.
- ^ Richard, M., Mecklenburg, M. F., & Merrill, R. M. (1991). Art in transit: Handbook for packing and transporting paintings. Washington: National Gallery of Art.
- ^ National Academy of Sciences. (2005). Scientific examination of art: Modern techniques in conservation and analysis. Washington, DC: National Academies Press.
- ^ Smithsonian Institution. (n.d.). What Does It Mean To Have A Painting Restored And How Do I Pick A Conservator? Retrieved from http://www.si.edu/mci/english/learn_more/taking_care/conservation_meaning.html
- ^ National Park Service. (2000, December). The use Of ultraviolet induced visible-fluorescence In the examination Of museum objects, Part II. Conserve O Gram, 1/10.
- ^ Williamstown Art Conservation Center. (2008). Technical Imaging of Paintings [Brochure]. Author.
- ^ Victoria and Albert Museum. (n.d.). X-radiography of paintings. Retrieved from http://www.vam.ac.uk/content/articles/x/x-radiography-of-paintings/.
- ^ Yeager, A. (2012, August 20). Duke Research - Lasers ID ancient artists' intent. Retrieved from „Archived copy”. Arhivirano iz originala 2012-08-21. g. Pristupljeno 2014-04-22.
- ^ Osborne, R. (2013, August 9).
- ^ Smithsonian Institution. (n.d.
- ^ Restored `Last Supper' Provokes Critics. (1999, May 28).
- ^ Minder, R. (2012, August 23).