Maksim Planud
Maksim Planud (grčki: Μάξιμος Πλανούδης, latinski: Máximos Planoúdēs, oko 1260. u Nikomediji - oko 1305. u Carigradu) je bio vizantijski pisac, monah, matematičar, prevodilac, diplomata, gramatičar i teolog.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Maksim Planud je bio jedan od najučenijih ljudi svoga vremena. Pripadao je piscima iz perioda tzv. "Renesanse Paleologa", tj. perioda kulturne i duhovne obnove Vizantijskog carstva nakon oslobođenja Carigrada od latinske vlasti. Rođen je između 1250. i 1260. godine u Nikomediji. Prešao je u Carigrad nakon oslobođenja. Zamonašio se i uzeo je ime Maksim. Svetovno ime bilo mu je Manojlo, a po običaju se početno slovo monaškog imena izjednačavalo sa početnim slovom svetovnog. Svoje znanje prenosio je podučavajući učenike u školi koja je postojala pri manastiru Hori. Radio je i u školi manastira Akatalipta. Učestvovao je u dogmatskim raspravama povodom Lionske unije (1274), pokušaja cara Mihaila VIII Paleologa da približavanjem zapadu izbegne rat sa antivizantijskom koalicijom Karla Anžujskog. Tada je verovatno naučio latinski, te je postao jedan od najpoznatijih prevodilaca latinske književnosti i teologije. Učestvuje u Andronikovom poslanstvu Veneciji (Mletačka republika) 1296. godine. Umro je oko 1310. godine, ostavljajući traga u vizantijskom školstvu[1].
Delo[uredi | uredi izvor]
Književna zaostavština Maksima Planuda obuhvata crkvene i druge književne radove. Sačuvani su radovi iz gramatike, stilska vežba u obliku pohvale zimi, stihovi, sholije uz antičke pesnike i prozaiste, spis iz matematike, zbirka izreka, zbirka odlomaka iz antičke literature, pohvalno slovo Mihailu IX, prevodi Ovidija, Boetija, Avgustina i drugih latinskih pisaca[1].
Reference[uredi | uredi izvor]
Literatura[uredi | uredi izvor]
- N. Radošević, Maksim Planud u: Vizantijski izvori za istoriju naroda Jugoslavije, knjiga 6, Beograd (1986), 603-605
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
| Akademske | |
| Ljudi | |
| Ostale | |
