Manjinska prava
Manjinska prava odnose se na pojedinačna i kolektivna prava manjina . Povoljna doktrina u međunarodnom pravu označava dve klase prava, jedna je materijalno a druga se primenjuje na moralno pravo.
Prava manjina su ugrađena u međunarodnom zakonu o ljudskim pravima. Kao i prava dece, prava žena i izbeglička prava, prava manjina uspostavljena su u konstruisanom okviru kako bi se osiguralo da socijalno ugrožena grupa, uključujući LGBT+ i osobe sa invaliditetom, u nepovoljnom položaju ili isključena iz društva, mogu postići ravnopravnost i biti zaštićeni od progona.
Prava manjina, bar zvanično, priznaju različite države prema preporukama međunarodnih tela, uglavnom Ujedinjenih nacija i Uneska. Na primer, član 27. Međunarodnog pakta o građanskim i političkim pravima potvrđuje zaštitu prava verskih, etničkih i jezičkih manjina. U Evropi ih Francuska, Grčka i Turska, za sada ne priznaju.
Istorija[uredi | uredi izvor]
Prva manjinska prava usvojena su u julu 1849. godine, od strane revolucionarnog parlamenta Mađarske.[1] Prava su 1867. godine uključena u austrijska prava. U anketi sprovedenoj 2009. godine zaštita nacionalnih manjina nije postala opšte prihvaćeno pravo nekih država, koje bi trebalo biti princip Evrope. U spoljnim odnosima zaštita nacionalnih manjina postala je jedan od glavnih kriterijuma za saradnju sa EU ili pridruživanje Evropskoj uniji.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ kossuth, lajos. Lajos kossuth send word. HCCL. Pristupljeno 28. 1. 2020.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
| Normativna kontrola: Državne |
|---|
