Mihailo Solunski

Mihailo Solunski je bio vizantijski besednik iz 12. veka. Njegove besede značajan su izvor za istoriju Srba sredinom 12. veka.

Biografija

Savremeni izvori ne pružaju mnogo podataka o Mihailu Solunskom. On je, međutim, bio jedan od najistaknutijih vizantijskih besednika u 12. veku. Nosio je zvučnu funkciju majstora retorike koja je bila vezana za položaj profesora na Visokoj patrijaršijskoj školi u carigradskoj crkvi Svete Sofije. Mihailo je istovremeno bio i profesor evangelistike u istoj školi, a nosio je i titulu protekdika. U istočnoj crkvi ekdici su bili pravni savetnici episkopa i imali su zadatak da sprečavaju mešanje države u unutrašnje stvari crkve. Sem toga, oni su presuđivali o manjim disciplinskim prekršajima. Ekdici su postojali u svakoj episkopiji, a na njihovom čelu nalazio se protekdikos.

Karijera Mihaila Solunskog prekida se 1156. godine kada je optužen kao pristalica jeresi Sotirija Pantevgena. Na saboru održanom 26. januara 1156. godine izabrani antiohijski patrijarh Sotirije Pantevgen osuđen je zbog jeretičkog tumačenja evharistične liturgije. Među njegovim sledbenicima nalazio se i Mihailo Solunski. Između 1149. i 1156. godine Mihailo je sastavio četiri govora posvećena Manojlu Komninu (1143-1180) u kojima veliča careve ratne pobede na svim granicama carstva, kako na istoku protiv Seldžuka, tako i na zapadu protiv Normana, Ugara i Srba. Ove besede predstavljaju dragocene izvore za vizantijsko-srpske odnose sredinom 12. veka. U mnogo čemu dopunjuju podatke koje nam o tome daju Jovan Kinam i Nikita Honijat, osnovni izvori za ovaj period vizantijske istorije. Besede su sačuvane u grčkom kodeksu br. 4 iz Eskorijala. Od njih je Regel izdao tri, dok je četvrtu besedu iz nepoznatih razloga izostavio u svojoj publikaciji.

Srbi se pominju tokom Vizantijsko-srpskog rata (1149-1151).

Izvori

• Vizantijski izvori za istoriju naroda Jugoslavije, tom 4, Vizantološki institut, Beograd (1971), str. 185