Nikola Krestić
| Nikola Krestić | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Lični podaci | |||||||||||
| Datum rođenja | 22. decembar 1824. | ||||||||||
| Mesto rođenja | Zagreb, Austrijsko carstvo | ||||||||||
| Datum smrti | 1. decembar 1887. (62 god.) | ||||||||||
| Mesto smrti | Zagreb, Austrougarska | ||||||||||
| Državljanstvo |  Austrougarska | ||||||||||
| Narodnost | Srbin | ||||||||||
| Profesija | advokat | ||||||||||
| Spisak predsednika Hrvatskog sabora | |||||||||||
| |||||||||||
Nikola Krestić (Zagreb, 22. decembar 1824. — Zagreb, 1. decembar 1887) bio je advokat, političar, prvi Srbin u Hrvatskoj izabran za predsednika Sabora.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Gimnaziju je završio u Zagrebu. Studirao je filozofiju u Pešti, a prava u Zagrebu, gde je 1847. otvorio advokatsku kancelariju. Ban Jelačić ga je 1848. i 1849. godine zaposlio kao svog sekretara. Kao advokat udružio se sa srpskim političarem Maksom Pricom, a njihova zajednička kancelarija je ubrzo postala jedna od najčuvenijih u Hrvatskoj.[1]
Kao član Narodne stranke Krestić je 1861. godine postao član Hrvatskog sabora, a zatim je stupio u tzv. Samostalnu stranku koja je imala austrofilski program. Godine 1871. ušao je u Sabor kao član Narodne stranke, suprotstavljajući se nagodbenoj politici kojom je najviša državna vlast pokušavala da reformiše državu. U politici Hrvatske, centralno pitanje je postalo postizanje sporazuma o hrvatsko-ugarskoj nagodbi i njenoj reviziji posle izbora tzv. regnikolarna deputacije. Zahvaljujući njegovom uticaju došlo je do sporazuma između unionista i narodnjaka, a takav uspeh doneo mu je 1873. godine mesto predsednika Hrvatskog sabora. Na tom položaju je ostao neprekidno sve do 1884. godine. Te godine se zbog bolesti povukao iz javnog života. Izabran je za predsednika advokatske komore u Zagrebu 1871. godine, a tu dužnost vršio je do smrti 1887. godine.[1]
Njegovo javno delovanje izvršilo je nesumnjivi uticaj na Srbe u Hrvatskoj. Bio je to prvi Srbin izabran za predsednika Hrvatskog sabora, a to je bilo najviše priznanje koje je mogao da postigne jedan srpski političar u Hrvatskoj. [1]