Oružje glatke cevi
Glatke cevi primenjivane su od sredine 14. veka do polovine 19. veka, kako kod artiljerijskog oruđa tako i kod ručnog vatrenog oružja. Početkom 20. veka ponovo su se počele izrađivati za minobacače koji su se tada pojavili. Danas ih osim minobacača imaju ručni raketni bacači i neki protivtenkovski topovi.[1]
Istorija[uredi | uredi izvor]
Ručno vatreno oružje[uredi | uredi izvor]
Svo ručno vatreno oružje od ručnih topova (15. vek) i arkebuza (16. vek) do musketa kremenjača (17-19. vek) i kapislara (1840-1865) bilo je glatke cevi. Iako male preciznosti i dometa zbog slabog zaptivanja cevi okruglim olovnim zrnom, ove muskete bile su znatno lakše za proizvodnju i punile su se brže od ranih izolučenih pušaka, koje su se u malom broju koristile od kraja 18. veka.[1]
Artiljerija[uredi | uredi izvor]
Sva artiljerijska oruđa od bombardi (14-15. vek) do topova, kulevrina, fokona i karonada imala je glatke cevi, koje su se punile okruglim zrnom ili kartečom. Prve izolučene topovske cevi proizvedene su u Francuskoj tek 1842. godine.[1]
Moderna primena[uredi | uredi izvor]
U 20. veku glatke cevi koriste se kod artiljerijskih oruđa čiji se projektili stabilizuju krilcima: minobacači, ručni bacači i neki protivtenkovski topovi - na primer, sovijetski T-12 kalibra 100 mm.[1]
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v g Nikola Gažević, Vojna enciklopedija 2, Vojnoizdavački zavod, Beograd (1971), str. 160-166