Pravo na ponovno spajanje članova porodice

S Vikipedije, slobodne enciklopedije

Spajanje porodice je priznat razlog za imigraciju u mnogim zemljama zbog prisustva jednog ili više članova porodice u određenoj zemlji, pa stoga omogućava i ostatku podeljene porodice ili samo određenim članovima porodice da emigriraju u tu zemlju.

Zakoni o spajanju porodice pokušavaju da uravnoteže pravo porodice da živi zajedno sa pravom zemlje da kontroliše imigraciju. Međutim, kako izgleda ravnoteža i koji članovi porodice mogu ponovo da se spoje razlikuje se u velikoj meri od zemlje do zemlje.

Potkategorija spajanja porodice je bračna migracija u kojoj jedan supružnik emigrira u zemlju drugog supružnika. Bračna migracija se može desiti pre braka, i potpada pod svoju posebnu kategoriju, ili se može dogoditi nakon braka, kada potpada pod zakone o spajanju porodice. Neke zemlje dozvoljavaju spajanje porodice za nevenčane partnere ako mogu dokazati stalnu intimnu vezu koja je trajala duže od određenog vremenskog perioda.

Poslednjih godina bilo je nekoliko slučajeva da su maloletnici poslati na opasna putovanja da podnesu zahtev za status političkog azila koji bi omogućio ostatku porodice da im se pridruži. Međutim, u nekim zemljama osoba mora imati najmanje 18 godina da bi se prijavila za spajanje porodice i to samo sa izdržavanom decom mlađom od 16 godina ili partnerima, a ne sa roditeljima ili braćom i sestrama.

Pravni okvir[uredi | uredi izvor]

Evropa[uredi | uredi izvor]

Veliki deo imigranata u Evropu to čini kroz zakone o spajanju porodice. Mnoge zemlje u Evropi su poslednjih godina donele zakone kojima ograničavaju mogućnost ljudi da to učine.

  • Danska – U slučaju braka, danski zakon zahteva da oba supružnika budu stari najmanje ​23 1⁄2 godine. Ovo je poznato kao 24-godišnje pravilo. Pored toga, veza para sa Danskom mora biti jača nego sa zemljom porekla, u praksi znači da supružnik u Danskoj mora da tamo živi već 12 godina.[1][2]
  • Holandija – U slučaju braka, holandski zakon zahteva da holandski supružnik ima najmanje 21 godinu i da zarađuje platu od najmanje 120% minimalne zarade. Supružnik koji nije Holanđanin mora da položi ispite za integraciju u holandskoj ambasadi u svojoj matičnoj zemlji, pokazujući osnovno znanje holandskog. Tamo gde bi sudski spor trajao godinama i hiljadama evra, pravila EU o slobodnom kretanju daju pravo na porodični život odmah bez troškova više od lične karte. Zbog toga se neki Holanđani sele u Belgiju ili Nemačku na najmanje šest meseci, kako bi bili pod pravilima EU o ujedinjenju porodice umesto pod holandskim pravilima o ujedinjenju porodice. Ovo je postalo poznato kao "Belgijski put" ili "EU put".[3]
  • Nemačka – Od 2007. godine zakon zahteva da svaki supružnik ima najmanje 18 godina. Supružnik koji živi u Nemačkoj ne može da zavisi od socijalnih davanja i mora imati odgovarajući životni prostor. Supružnik useljenik treba da dokaže osnovno govorno i pismeno znanje nemačkog jezika. Zakon se odnosi na nemačke i strane državljane.[4]
  • UK – Pravila o imigraciji, u skladu sa Zakonom o imigraciji iz 1971. godine, ažurirana su 2012. godine kako bi se stvorio strogi prag minimalnog prihoda za supružnike i decu koji nisu iz EU koji imaju dozvolu da ostanu u UK. Od 2012. godine, podnosilac zahteva mora da ispuni finansijski uslov od 18.600 funti godišnje ako aplicira samo za sebe, 22.400 funti godišnje za sebe i jedno dete i 2.400 funti godišnje za svako dodatno dete. Ova pravila su osporena pred sudovima, a 2017. godine Vrhovni sud je odlučio da su pravila i uputstva neispravni i nezakoniti dok se ne izmene kako bi se dala veća težina interesima dece i da treba razmotriti druge izvore finansiranja osim prihoda britanskog supružnika.[5][6] Stopa odobrenja vize za 2017. bila je 76%.[7]

Norveška[uredi | uredi izvor]

Sponzor mora imati prihod od najmanje 251.856 NOK (37.000 USD) pre oporezivanja tokom 2014. godine i zaradu od najmanje 246.136 NOK u 2013. pre oporezivanja. Referentno lice nije moglo da prima beneficije socijalnog osiguranja tokom poslednjih 12 meseci. Uslov prihoda mora se dokazati Norveškoj direkciji za imigraciju svake godine.

1999. godine, Norveška uprava za imigraciju (norveški: Udlendingsdirektoratet, UDI) počela je da koristi testiranje krvi na Somalcima koji su se prijavili za spajanje porodice sa roditeljima, pri čemu su testovi pokazali da je 1 od 4 lagao o porodičnim vezama. Testovi su kasnije promenjeni u DNK testove da bi se potvrdile porodične veze.[8] Lider organizacije somalijske zajednice u Norveškoj i Norveško medicinsko udruženje protestovali su zbog testova i poželeli da budu obustavljeni.[8] U 2010. UDI je započeo DNK testove na somalijskim parovima bez dece koji su se prijavili za spajanje porodice gde je jedan supružnik već boravio u Norveškoj. Rezultati su pokazali da su 40% takvih parova bili braća i sestre. Kako su testovi postali opšte poznati, taj odnos je pao na 25% i testovi su prošireni na migrante iz drugih regiona.[9]

Prema studiji iz 2017. koju je sproveo Statistički zavod Norveške, imigranti koji stižu putem spajanja porodice su previše zastupljeni kao počinioci zločina, sa 66,9 na 1000 naspram 44,9 na 1000 za neimigrantsku populaciju. Imigranti koji dolaze da studiraju izrazito su nedovoljno zastupljeni sa 19,7 na 1000.[10]

Severna Amerika[uredi | uredi izvor]

Kanada[uredi | uredi izvor]

Prema Zakonu o imigraciji i zaštiti izbeglica i povezanim propisima, kanadskom državljaninu ili stanovniku Kanade sa najmanje 18 godina dozvoljeno je, pod određenim uslovima, da sponzoriše određene članove svoje uže porodice za stalni boravak u Kanadi.

Amerika[uredi | uredi izvor]

Spajanje porodice je od 1968. regulisano odredbama Zakona o imigraciji i državljanstvu, sa izmenama i dopunama. To je najčešća pravna osnova za imigraciju u Sjedinjene Države. Istorijski gledano, naglasak na spajanju porodice u američkom zakonu o imigraciji počeo je u tom aktu tako što je 74% svih novih imigranata dobilo vize za spajanje porodice. One su uključivale neoženjenu odraslu decu državljana SAD (20%), supružnike i nevenčanu decu stranaca sa stalnim boravkom (20%), venčanu decu državljana SAD (10%) i braću i sestre američkih državljana starijih starijih od 21 godine (24%).[11] Od 2016, zagovornici restriktivnijih zakona o imigraciji često su kritikovali spajanje porodice kao lančanu migraciju; naučnici obično koriste taj termin za širi proces kojim ljudi iz određenih gradova ili regiona prate jedni druge u nove gradove i zanimanja.

Građani i stalni stanovnici Sjedinjenih Država mogu sponzorisati svoje rođake za imigraciju u Sjedinjene Države na različite načine. Građani bilo kog uzrasta mogu sponzorisati svoje supružnike i svoju decu, ali samo građani koji su navršili 21 godinu mogu sponzorisati braću i sestre i roditelje. (Odluka Vrhovnog suda Sjedinjene Države protiv Vindzora je 2013. presudila da se supružnici istog pola moraju tretirati isto kao i supružnici suprotnog pola.) Stalni stanovnici mogu sponzorisati samo supružnike i nevenčanu decu. Sponzor mora pokazati sposobnost da finansijski podrži svoje rođake na 125% nivoa siromaštva. [12]

Dana 23. decembra 2017. godine, Džejms Robart, viši američki okružni sudija, izdao je nacionalnu zabranu kojom se blokiraju ograničenja administracije na proces spajanja izbegličkih porodica i delimično je ukinuo zabranu za izbeglice iz 11 pretežno muslimanskih zemalja.[13]

Prema klauzuli o državljanstvu četrnaestog amandmana na Ustav Sjedinjenih Država, sve osobe rođene ili naturalizovane u Sjedinjenim Državama, i koje podležu njihovoj jurisdikciji, su državljani Sjedinjenih Država i države u kojoj borave.

Prema postojećem zakonu, roditelji državljana Sjedinjenih Država mogu biti sponzorisani za imigraciju od strane njihove odrasle dece državljana (ona koja imaju najmanje 21 godinu) pod određenim uslovima.[14] Dete mora pokazati finansijsku sposobnost da izdržava roditelje.[15]

Od 2005. godine ima oko 3,1 miliona dece državljana Sjedinjenih Država sa najmanje jednim roditeljem ilegalnim imigrantom. Najmanje 13.000 dece imalo je jednog ili oba roditelja deportovanih u godinama 2005–2007.[16]

Imati maloletnu decu američkih državljana čini razliku u postupku deportacije za roditelje nerezidente. Broj takvih olakšica je ograničen na 5000 godišnje.[17][18]

Opozicija[uredi | uredi izvor]

Amerika[uredi | uredi izvor]

Protivnici sadašnje politike spajanja porodice generalno se odnose na politiku pod terminom „lančana migracija“ i tvrde da je naglasak Hart-Celer zakona na spajanju porodice rezultirao dramatičnim povećanjem imigracije uopšte.

Bivši predsednik Donald Tramp je 1. novembra 2017. tvitovao: „LANČANA MIGRACIJA mora da se završi odmah! Neki ljudi uđu, i dovedu sa sobom celu svoju porodicu, koja može biti zaista zla. NIJE PRIHVATLjIVO!" Trampova supruga Melanija sponzorisala je svoje slovenačke roditelje za zelene karte u Sjedinjenim Državama, što je dovelo do toga da su postali naturalizovani građani u avgustu 2018.[19]

Vidi još[uredi | uredi izvor]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ „The Danish spouse's attachment to Denmark”. newtodenmark.dk. Danish Immigration Service. Pristupljeno 21. 9. 2016. 
  2. ^ „Change in the attachment requirement in family reunification cases”. newtodenmark.dk. Danish Immigration Service. Pristupljeno 21. 9. 2016. 
  3. ^ België vindt Nederlands vreemdelingenbeleid te streng ; Bonjour, Saskia; de Hart, Betty (2013). „A proper wife, a proper marriage. Constructions of us and them in Dutch family migration policy”. European Journal of Women's Studies. 
  4. ^ [1] Block & Bonjour 2013 'Fortress Europe or Europe of Rights. The Europeanisation of Family migration policies in France, Germany and the Netherlands' in European Journal of Migration and Law
  5. ^ Travis, Alan (22. 2. 2017). „Supreme court backs minimum income rule for non-European spouses”. The Guardian. Pristupljeno 22. 2. 2017. 
  6. ^ The impact on children of the Family Migration Rules (PDF) (Izveštaj). Children's Commissioner for England. avgust 2015. Arhivirano iz originala (PDF) 23. 02. 2017. g. Pristupljeno 22. 2. 2017. 
  7. ^ „UK Spouse and Settlement Visa – Swift Immigration”. www.swiftimmigration.co.uk (na jeziku: engleski). Pristupljeno 22. 5. 2018. 
  8. ^ a b „UDI fortsetter med omstridt DNA-test”. Dagbladet.no (na jeziku: norveški). 2. 10. 2001. Pristupljeno 27. 8. 2018. 
  9. ^ „DNA-tester avdekket juks med familiegjenforening”. Aftenposten (na jeziku: norveški bukmol). Pristupljeno 27. 8. 2018. 
  10. ^ Synøve N. Andersen, Bjart Holtsmark & Sigmund B. Mohn (2017). Kriminalitet blant innvandrere og norskfødte med innvandrerforeldre En analyse av registerdata for perioden 1992–2015. Statistics Norway. str. 4, 27, 28. ISBN 978-82-537-9643-7. Arhivirano iz originala 15. 1. 2018. g. „Figur 3.2 viser den ujusterte (M1) og de justerte (M2-M4) andelene gjernings-personer blant øvrig befolkning og blant innvandrere fra ulike land og verdens-regioner. De grønne og lilla søylene (M1 og M2) tilsvarer tallene i Tabell 3.3.” 
  11. ^ Tichenor, Daniel J. (2002). Dividing Lines: The Politics of Immigration Control in AmericaNeophodna slobodna registracija. Princeton, NJ: Princeton University Press. str. 216. 
  12. ^ „Immigration through a Family Member”. United States Citizenship and Immigration Services. Arhivirano iz originala 16. 7. 2008. g. Pristupljeno 19. 8. 2008. 
  13. ^ washingtonpost.com: Judge’s partial lifting of Trump ban gives refugees hope
  14. ^ „Immigration through a Family Member”. United States Citizenship and Immigration Services. Arhivirano iz originala 16. 7. 2008. g. Pristupljeno 19. 8. 2008. 
  15. ^ „Green Card for Parents – Sponsoring Parents for Green Card”. www.foreignborn.com. Arhivirano iz originala 12. 05. 2017. g. Pristupljeno 13. 8. 2018. 
  16. ^ Preston, Julia (17. 11. 2007). „Immigration Quandary: A Mother Torn From Her Baby”. New York Times. Pristupljeno 20. 8. 2008. 

    Passel, Jeffrey (7. 3. 2006). „The Size and Characteristics of the Unauthorized Migrant Population in the US” (PDF). Pew Hispanic Center. Arhivirano iz originala (PDF) 21. 8. 2008. g. Pristupljeno 20. 8. 2008. 
  17. ^ Stock, Margaret; Eastman, John (2. 5. 2006). „Five Questions on Immigration Reform”. Federalist Society. Arhivirano iz originala 17. 8. 2009. g. Pristupljeno 20. 8. 2008. 
  18. ^ Lee, Margaret Mikyung (12. 5. 2006). U.S. Citizenship of Persons Born in the United States to Alien Parents (PDF) (Izveštaj). Congressional Research Service Report for Congress. str. 10, 17. Pristupljeno 16. 8. 2008. 
  19. ^ „Melania Trump’s Parents Become U.S. Citizens, Using 'Chain Migration' Trump Hates”. Pristupljeno 13. 8. 2018. 

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Право_на_поновно_спајање_чланова_породице&oldid=26979908”