Sima Bunić
Sima Bunić | |
|---|---|
| Datum rođenja | 26. februar 1882. |
| Mesto rođenja | Leskovac, Kneževina Srbija |
| Datum smrti | 14. jun 1914. (32 god.) |
| Mesto smrti | Niš, Kraljevina Srbija |
Sima Bunić (Leskovac, 26. februar 1882 — Niš, 14. jun 1914) bio je srpski glumac, dramaturg, reditelj, dramski pisac i upravnik više pozorišta.
Biografija
[uredi | uredi izvor]Rođen je 26. februara 1882. godine u staroj leskovačkoj porodici. Nakon završene osnovne škole otac ga je zaposlio u svoju trgovačku radnju, a kasnije ga je odveo u Beograd. Posedovao je veliku naklonost prema pozorištu te je ubrzo, po dolasku u Beograd, počeo da posećuje pozorište. Ta njegova naklonost odvela ga je najpre u pozorišne statiste. Uzgred, učio je i molerski zanat. Tokom svog kratkog života radio je i kao garderober u Narodnom pozorištu u Beogradu u periodu od 1898. do 1899. godine. Imao je i smisla za slikarstvo. U periodu od 1900. do 1903. godine radio je kao dekorativni slikar u putujućoj družini „Srbadija“ D. Nišlića, a od 1904. postao je član i dekorater niškog „Sinđelića” i drugih putujućih grupa. Od 1910. do 1912. godine vodio je putujuću družinu „Zajednica“, da bi 1912. postao upravnik niškog „Sinđelića“.[1] Bio je oženjen Katarinom-Kajom koja je imala zapažene karakterne uloge u „Sinđeliću“, putujućim družinama i u Narodnom pozorištu u Vranju. Preminuo je 14. juna 1914. godine. Pred smrt je obavljao dužnost upravnika niškog pozorišta. Kao glumac putujućih pozorišnih družina posećivao je mnogo gradova u tadašnjoj Srbiji a navraćao je i u Leskovac.[2]
Pozorišna dela
[uredi | uredi izvor]Sima je bio veoma plodan dramski pisac. Za vreme svog kratkog života napisao je desetak drama i uradio nekoliko uspelih dramatizacija. Nažalost, gotovo sva njegova dela su propala za vreme Prvog svetskog rata zbog čega njegove drame danas ne mogu ni biti ocenjene. Od njegovih originalnih dela najpopularnija je bila drama „Doček kralja Milana u Leskovcu”, a najuspelija dramatizacija mu je „Zona Zamfirova”, koja se više godina prikazivala u Beogradskom narodnom pozorištu. Pored ovog najpoznatijeg dela, napisao je i sledeće komade: „Vojvoda Brana”, „Svetli mučenici”, „Vojvoda Gligor”, „Status Kvo”, „Evropski rat”, „Jedna noć u haremu” itd. Uradio je i još nekoliko dramatizacija: „Gorski venac”, „Krvavi agluk”, „Hajduk Stanko”. Njegovi komadi dugo se nisu skidali sa reperotara provincijskih pozorišta i tadašnja publika ih je rado gledala.[2]
