Spoljašnji slušni kanal
| Spoljašnji slušni kanal | |
|---|---|
 Spoljašnji slušni kanal | |
| Detalji | |
| Identifikatori | |
| Latinski | Meatus acusticus externus |
| MeSH | D004424 |
| TA | A15.3.01.045 |
| FMA | 61734 |
| Anatomska terminologija | |
Spoljašnji slušni kanal ili spoljašnji ušni kanal (lat. meatus acusticus externus)) je cevasti organ koji usmerava zvučne talase ka bubnoj opni. Ovaj kanal ima i zaštitnu ulogu jer oblikom i dužinom mehanički štiti bubnu opnu od eventualnih spoljašnjih uticaja.[1]
Funkcija spoljašnjeg slušnog kanala[uredi | uredi izvor]
Spoljašnji slušni kanal ima i tu osobinu na izvestan način selektivno pojačanje u nekim oblastima frekvenciju primljenog zvuka, šti ima za posledicu pojavu rezonanci u cevi koja utiče na povećanje nivoa zvuka na bubnoj opni. Kako spoljašnji slušni kanal predstavlja cev zatvorenu sa jedne strane, u njemu se javljaju rezonance određenog tipa.[2]
Sa dužinom koju prosečno ima ovaj kanal, prva rezonanca kanala je u oblasti 3-4 kHz. Individualne varijacije dimenzija slušnog kanala od osobe do osobe utiču na to da i frekvencije njegovih rezonanci variraju u nekom malom intervalu. Pojačanje u prvoj rezonanci koje slušni kanala unosi u njegovu funkciju prenosa, reda je veličine 10 dB. Druga rezonanca kanala javlja se u oblasti iznad 10 kHz, i njen uticaj je takođe uslovljen individualnim karakteristikama uva.
Embriologija[uredi | uredi izvor]
Spoljni slušni kanal se razvija od prvog škržnog luka. U četvrtoj nedelji intrauterinog života javlja se udubljenje na površini u predelu buduće ušne školjke, koja se širi medijalno.[3]
Pri kraju drugog meseca pojavljuje se solidan sloj epiteinih čelija na unutrašnjoj strani primitivnog hodnika. Ovaj sloj se širi medijalno, tako da formira tablu diskoidnog oblika koja se primiče epitelu budućeg srednjeg uva, od koga je odvojena tankim slojem vezivnog tkiva. Pri kraju sedmog meseca počinje kanalizacija ovog sloja od unutra ka spolja.
Unutrašnji kraj diska razvija se od dva sloja, koji se potom inkorporiraju u timpaničnu membranu. Kanalizacija epitelnog sloja se nastavlja sve do potpunog spajanja luniena tube sa primitivnim kanalom.[4]
Anatomija[uredi | uredi izvor]
Spoljašnji slušni kanal je cev dužine 25-30 mm i prečnika oko 7 mm, koja se pruža od ušne školjke (lat. concha auricularis) do bubne opne (lat. membrane tympatica), koja odvaja kanal od bubne duplje (lat. cavitas tympatica). On je na jednom kraju otvoren i slobodno komunicira sa spoljašnjom sredinom a na drugom zatvoren tj. prekriven bubnom opnom.[5]
Spoljašnji slušni kanal organ je opnasto-hrskavičavno-koštane građe, obložen kožom sa spoljnje strane. Koža spoljašnjeg ušnog kanala, koja je čvrsto srasla za njegove zidove, postepeno se istanjuje prema bubnoj opni. U koža spoljašnjeg ušnog kanala smeštene su lojne i velike znojne žlezde (lat. concha auricularis).[6] Sekret lojnih i ceruminoznih žlezda, zajedno sa izumrlim ćelijama epiderma kože čini ušnu mast (cerumen), koja u slučaju hiperprodukcije može da obrazuje čep i delimično omete sluh.[7]
Spoljnu trećinu spoljašnjeg slušnog kanala gradi opnasto-hrskavičavni deo (lat. meatus acusticus externus cartilagineus) koji se pruža koso, naviše, unutra i unazad. Unutrašnje dve trećine spoljašnjeg slušnog kanala gradi koštani deo koji počinje od spoljašnjeg slušnog otvora (lat. porus acusticus externus) i pruža se put unutra, napred i naniže. Opnasto-hrskavični i koštani deo međusobno grade tup ugao otvoren prema napred i naniže.[8]
Unutrašnji promer kanala nije u svim njegovim delovima jednak. Kanal je najuži u koštanom delu, i to na granici spoljašnje tri četvrtine i unutrašnje četvrtine kanala.
Galerija[uredi | uredi izvor]
-
Šematizovan prikaz spoljašnjeg slušnog kanala -
Koaštani deo spoljašnjeg slušnog kanala -
Unutrašnje dve trećine spoljašnjeg slušnog kanal sa bubnom opnom
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ Dergenc R., Otorinolaringologija, Savremena administracija, Beograd, 2007.
- ^ Šuplяkov V. S. Glava 3. Fiziologiя periferičeskogo otdela sluhovoй sistemы // Sluhovaя sistema / red. Я. A. Alьtman. — L.: Nauka, 1990. — S. 156—223. — 620 s. — (Osnovы sovremennoй fiziologii). — 1800 эkz. —. ISBN 978-5-02-025643-9.
- ^ Nikolić I.: Embriologija čoveka, Data status, Beograd, 2006.
- ^ Lačković V, Bumbaširević V.: Histološki atlas, Data Status, Beograd, 2006
- ^ Faddis, B. T. (2008). "Structural and functional anatomy of the outer and middle ear". In W. Clark & K. Ohlemiller (Eds.), Anatomy and physiology of hearing for audiologists (pp. 93–108). Thomson Delmar Learning
- ^ Anđelković Z., Somer Lj., Perović M., Avramović V., Milenkova Lj., Kostovska N.,Petrović A.: Histološka građa organa, GIP Bonafides, Niš, 2001
- ^ Penđer I. - Otorinolaringologija za studente stomatologije, Nauka. 2006. ISBN 978-86-7621-145-6.
- ^ Slavoljub V. Jovanović, Neva L. Lotrić (1987). Deskriptivna i topografska anatomija čoveka. Beograd, Zagreb: Naučna knjiga.
