Tara Manić
| Tara Manić | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 20. novembar 1994. |
| Mesto rođenja | Beograd, Savezna Republika Jugoslavija |
| Umetnički rad | |
| Najvažnija dela | Ko još jede hleb uz supu |
Tara Manić (Beograd, 1994) srpski je pozorišni reditelj i univerzitetski predavač.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Završila je Treću beogradsku gimnaziju[1] i diplomirala 2017. godine na Katedri za pozorišnu i radio režiju Fakulteta dramskih umetnosti kao student generacije, u klasi prof. Alise Stojanović i Igora Vuka Torbice, predstavom Fotografija 51 En Zigler.[2]
Kao devojčica bavila se glumom. Imala je zapaženu epizodnu ulogu u filmu Mrtav ’ladan.[1]
Radi na matičnom fakultetu od 2017. kao demonstrator a danas je angažovana u zvanju stručne saradnice. Studentkinja je doktorskih umetničkih studija na FDU.[2]
Radila je kao asistent Jerneju Lorenciju, Aleksandru Popovskom i Ani Đorđević.[2]
Predstava u njenoj režiji gostovale su u desetak evropskih zemalja, a u okviru nagrade na Međunarodnom frankofonom festivalu u Poznanju, boravila je u prestižnom pariskom pozorištu „La Colline“ (2014) i na jubilarom, 70. Avinjonskom festivalu (2016).[2]
Govori engleski i francuski jezik.[2]
Nagrade[uredi | uredi izvor]
- Nagrada za najbolju monodramu festivala- Be:femon za predstavu „Jul“, Bečej, 2019.[2]
- Specijalna pohvala Narodnog pozorišta u Beogradu za izuzetan doprinos u radu, za rad na predstavi "Carstvo nebesko" Jerneja Lorencija (2017.)[2]
- Nagrada za studenta generacije Fakulteta dramskih umetnosti u generaciji 2013/2014. (2017.)[2]
- Nagrada „Hugo Klajn” za najboljeg studenta pozorišne režije na Fakultetu dramskih umetnosti (2016.)[2]
- Prva nagrada „Neda Depolo” za najbolje radiofonsko ostvarenje, za radio dramu "Hamlet ili propala revolucija?", Radio Beograd 2 (2016.)[2]
- Nagrada za najbolju savremenu predstavu na 36. VGIK festivalu u Moskvi, za predstavu "Ko još jede hleb uz supu?" po tekstu Tijane Grumić (2016.)[2]
- Nagrada za najbolju predstavu i Nagrada za najbolju režiju na 17. Međunarodnom pozorišnom forumu u Vilnjusu za predstavu "Jedna ruža je procvetala", po motivima kratke priče Ćela Askilsena (2015.)[2]
- Nagrada za najbolju predstavu na 2. Međunarodnom frankofonom festivalu u Poznanju, Poljska, za predstavu "Adađo" Emanuel del Pjan (2015.)[2]
- Nagrada za najbolju predstavu na 1. Međunarodnom frankofonom festivalu u Poznanju, Poljska za predstavu "Lažni cirkus" Žila Askarida (2014.)[2]
Dela[uredi | uredi izvor]
Teatrografija[uredi | uredi izvor]
- „DAN KADA JA NIJE VIŠE BILO JA“ Rolanda Šimelpfeniga, Beogradsko dramsko pozorište, 2021.[2]
- „OSAM ŽENA“ Rober Toma, Narodno pozorište „Toša Jovanović“, 2020.[2]
- „ZIDANjE SKADRA„ Vuka Boškovića, Ansambl „Kolo“ i Narodno pozorište Užice, 2020.[2]
- „DEVOJKA CARA NADMUDRILA“ Vuka Boškovića, Ansambl „Kolo“ i Narodno pozorište Užice, 2019.[2]
- „JUL“ Ivana Viripaeva, Ustanova kulture „Parobrod“, 2019.[2]
- „TIL OJLENŠPIGEL – O PROSERAVANjU“ Dejana Prćića (po motivima narodnih priča o Baronu Minhauzenu, Tilu Ojlenšpigelu, Marku Tvenu i Hariju Frankfurtu), Ujvideki sinhaz, 2018.[2]
- „FOTOGRAFIJA 51“ En Zigler, 2017.[2]
- „KO JOŠ JEDE HLEB UZ SUPU“ Tijane Grumić, FDU i Ustanova kulture „Vuk Karadžić“, 2016.[2]
Radio drame[uredi | uredi izvor]
- „AUTOBIOGRAFIJA“ Branislava Nušića, serija iz pet minijatura – „Od prvog zuba do pantalona“, „Krštenje“, „Školovanje“, „Prva ljubav, prva pesma, zatvor“ i „Tamnica“, Radio Beograd, 2020.[2]
- „NOA NOA - dnevnik Pola Gogena“, Radio Beograd, 2018.[2]
- „TRAGOVI U ĐUBRETU“, dokumentarna radio drama o radnicima JKP Gradska čistoća, Radio Beograd, 2018[2]
Reference[uredi | uredi izvor]
