Anatolij Marijengof
| Anatolij Marijengof | |
|---|---|
 | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 6. jul 1897. |
| Mesto rođenja | Novgorod, Ruska Imperija |
| Datum smrti | 24. jun 1962. (64 god.) |
| Mesto smrti | Lenjingrad, Sovjetski Savez |
| Književni rad | |
| Period | Imažinizam |
| Najvažnija dela | Cinici |
Anatolij Borisovič Marijengof (rus. Анато́лий Бори́сович Мариенго́ф; 6. jul 1897 — 24. jun 1962) bio je ruski pisac, pesnik i dramaturg. Jedna od vodećih figura imažinizma. Ostao je zapamćen po prijateljstvu sa Sergejom Jesenjinom, memoarima koji opisuju atmosferu u ruskim književnim krugovima dvadesetih godina 20. veka, kao i po romanu Cinici.
Život[uredi | uredi izvor]
Anatolij je rođen u livonijskoj plemićkoj porodici u Novgorodu. Po završetku gimnazije 1914. godine, služio je u Prvom svetskom ratu na Istočnom frontu.
Marijengof je književnu karijeru započeo 1918. godine, kada je učestvovao u Manifestu Imažinizma, objavljenog u Voronježu. Manifest je potpisao Sergej Jesenjin, a i mnogi drugi moskovski pesnici. Oni su zajedno započeli novi poetski tok pod nazivom imažinizam. Marijengof je učestvovao u svim imažinističkim akcijama i publikacijama. On je sam objavio veliki broj knjiga poezije u periodu između 1920. i 1928. godine. Postao je blizak prijatelj sa Jesenjinom sa kojim je delio i stan nekoliko meseci. Jesenjin je posvetio nekoliko svojih radova Marijengofu, uključujući veliku poemu Sorokust, dramu Pugačov i traktat o poeziji Marijini ključevi.
Marijengof je dalje stekao slavu svojim kontroverznim romanima Roman bez laži (1926) i Cinici (1928). Prvi predstavlja njegova fiktivna (mada u velikoj meri tačna) sećanja na prijateljstvo sa Jesenjinom, dok je drugi priča o životu mladih intelektualaca tokom revolucije i komunističkog rata. Oba romana naišla su na oštru kritiku sovjetske štampe. Roman Cinici je prvo objavljen u Berlinu, a svetlost dana u Sovjetskom Savezu ugledao je tek 1988. godine.
Nakon objavljivanja svog poslednjeg romana, Obrijani čovek, 1930. godine u Berlinu, i delova istorijskog romana Ekaterina (1936), Marijengof je bio ograničen da piše samo za pozorište i radio, bez ikakve nade da će objavljivati ponovo. Jesenjinova dela bila su dugo vremena prerađivana u SSSR da bi se izostavile posvete Marijengofu.
U svojim kasnijim godinama, posle Staljinove smrti, Marijengof je uglavnom pisao memoare; oni su objavljeni nekoliko decenija nakon njegove smrti 1962. godine.
Poznatija dela[uredi | uredi izvor]
- Magdalina (1920)
- Bludničenje sa inspiracijom (1921)
- Roman bez laži (1927)
- Cinici (1928)
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Tomi Huttunen. Imazhinist Mariengof: Dandy. Montage. Cynics. Moscow: Novoe Literaturnoe Obozrenie. 2007.
