Mihailo Vukčević
| Mihailo Vukčević | |
|---|---|
 dr Mihailo Vukčević | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 12. april 1873. |
| Mesto rođenja | Draževci,  Crna Gora |
| Datum smrti | 27. januar 1945. (71 god.) |
| Mesto smrti | Vranjska Banja,  Jugoslavija pod okupacijom |
Mihailo Vukčević (Draževci, 12. april 1873 — Vranjska Banja, 27. januar 1945) bio je srpski profesor filozofije, književnik i prevodilac, direktor cetinjske gimnazije i inspektor zetske oblasti. Svoja književna dela objavljivao u brojnim časopisima, širom Jugoslavije.[1]
Život i karijera[uredi | uredi izvor]
Rođen je u Draževcima, u Lješanskoj nahiji (jednoj od četiri nahije stare Crne Gore) 1873. godine. Osnovnu školu učio je kod strica, popa Teše, koga je zapopio vladika Rade. Školovanje je nastavio u Podgorici kod nekog fratra Italijana. U cetinjskoj gimnaziji završio je prva tri razreda, odakle je isteran zbog antidinastičkog delovanja. Maturirao je u Novom Sadu 1891. godine. Diplomirao je i doktorirao u Zagrebu 1900. godine sa disertacijom „O govoru u Kireč keju blizu Soluna”.[2]
Kao profesor službovao je u Solunu (1. 9. 1897 — 4. 12. 1899), Carigradu (od 4. 12. 1899) i Beogradu (u trgovačkoj akademiji i bogosloviji). Od 1925. godine bio je direktor cetinjske gimnazije i inspektor zetske oblasti.
U Sabornoj crkvi u Beogradu 6. novembra 1900.[3] oženio se Zorom Simić (1881-1969) iz Beograda, unukom Nikole Hadži-Popovića po kome se kraj Beograda zove Hadžipopovac. Imao je četiri sina: Vlastimir, Rajko, Milojko i Borivoje Vukčević.
Preminuo je 27. januara 1945. godine u Vranjskoj Banji
Književno stvaralaštvo[uredi | uredi izvor]
Mihailo Vukčević, svoja književna dela, objavljivao je pod punim imenom i pseudonimom Milo Vojvodić, a u Omladini potpisivao se pseudonimima: Blagoje, N. Petrović, Milić Popović, V. Čević, i V–Čević.[4]
Uređivao je: Carigradski glasnik (pet godina u dva navrata, prvi put 1900, a drugi put od aprila 1905. godine), Kalendar Golub.
Sarađivao je u više listova i časopisa:
- Brankovo kolo (1896, 1900),
- Novo vreme (1900),
- Prosvetni glasnik (1902),
- Letopis Matice srpske (1904–1905),
- Beogradske novine (1908, pod šifrom –S),
Štampao je (1908), Južni pregled („Poslednje viđenje sa Aksentijem Bacetom–Rujancem”, 1930, 1933), a priredio je za štampu „Život i običaji Arbanasa” od Marka Miljanova. Pisao je pripovetke i satirično-humorističke priče, od kojih je jednu „Razgovor bezazlena svijeta sa crnogorskih posjedaka” i objavio.
Dopisivao se sa Simom Matavuljem, sa kim je poznanstvo započeo u cetinjskoj gimnaziji 1880-tih godina. Zbližila ih je zajednička netrpeljivost prema knjazu Nikoli. Većinu Matavuljevih pisama objavio je u Carigradskom glasniku.
Sačuvana su njegova pisma sa putovanja po Makedoniji i pisma Ljubomiru Kovačeviću 1903. godine.
Bibliografija[uredi | uredi izvor]
- „Poslednje viđenje sa Aksentijem Bacetom–Rujancem”, 1930, 1933.
- „Život i običaji Arbanasa” od Marka Miljanova, priredio za štampu.
- „Razgovor bezazlena svijeta sa crnogorskih posjedaka”, satirično-humorističke priče.
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ Mihailo Vukčević (kraža biografija) U: STANIŠA VOJINOVIĆ, ČASOPIS SRPSKE OMLADINE U ZAGREBU „OMLADINA” (1894–1895), ZBORNIK O SRBIMA U HRVATSKOJ SRPSKA AKADEMIJA NAUKA I UMETNOSTI ODBOR ZA ISTORIJU SRBA U HRVATSKOJ, Beograd 2017. ISSN 0353-5967
- ^ „Doktor filozofije”, Narodne novine, Beograd, I, 1900, br. 38 (29. septembar), 2.
- ^ Protokol venčanih Saborne crkve u Beogradu za godinu 1900. Istorijski arhiv Beograda
- ^ „Omladina”, list studenata na sveučilištu Franje Josipa I u Zagrebu, Zbornik o Srbima u Hrvatskoj 1. Beograd, SANU, 1989, 117–130.