Pređi na sadržaj

Sillaginodes punctatus

S Vikipedije, slobodne enciklopedije

Sillaginodes punctatus
Juvenilna jedinka
Nije procenjen (IUCN 3.1)
Naučna klasifikacija
Carstvo:
Animalia
Tip:
Chordata
Klasa:
Actinopterygii
Red:
Perciformes
Porodica:
Sillaginidae
Rod:
Sillaginodes

Vrsta:
S. punctatus
Binomno ime
Sillaginodes punctatus
(Cuvier, 1829)
Rasprostranjenost vrste
Sinonimi

Sillaginodes punctata Cuvier, 1829
Sillago punctata Cuvier, 1829
Isosillago punctata Cuvier, 1829
Isosillago maculata Macleay, 1878

Sillaginodes punctatus je priobalna morska riba iz porodice Sillaginidae i potporodice Sillaginidae. Ova riba je endemična za područje Australije, nastanjujući južnu obalu zemlje od zaliva Jurijen, preko zapadne Australije do zaliva Botani, do Novog Južnog Velsa na istoku. [1] Jedini je član roda Sillaginodes i najveći član porodice svoje porodice, pa tako može da naraste do dužine od 72 centimetra i težine do 4,8 kilograma. Vrsta se lako razlikuje od ostalih australijskih riba iz ove grupe po jedinstvenim šarama, kao i po izrazito izduženom obliku tela. Ova riba se često može naći u zalivima i zaštićenim plovnim putevima preko peščanih korita i korita obraslih morskom travom, a odrasle jedinke se tokom života takođe upuštaju u duboke grebene kontinentalnog praga. Vrsta je bentoski mesožder, koji konzumira razne rakove, mnogočekinjaste crve, mekušce i ribe. Ova riba predstavlja osnovu jednog od najvažnijih komercijalnih ribolova u južnoj Australiji, koji navodno prelazi pet miliona australijskih dolara godišnje. Vrsta je takođe na meti rekreativnih ribolovaca, koji je vrednuju zbog njenih sportskih i prehrambenih kvaliteta.

Taksonomija i imenovanje[uredi | uredi izvor]

Ova riba je jedina vrsta koja se nalazi u rodu Sillaginodes, koja se dalje nalazi u porodici Sillaginidae. Ova porodica pripada podredu Percoidei i redu grgečki. Vrstu je prvi put zvanično imenovao Žorž Kivje 1829. godine kao Sillago punctata na osnovu jedinki ulovljenih u Zapadnoj Australiji.[2] Teodor Gil je 1861. godine stvorio monotipski rod Sillaginodes na osnovu niza morfoloških karakteristika i u njega svrstao S. punctatus. Nakon početnog ispravnog imenovanja, korišćeni su brojni sinonimi, očigledno zbog toga što Kivje nije označavao holotip, ili ga je izgubio. Makaj je konačno odredio lektotip 1985. godine.[3] Vrsta ima mnoštvo uobičajenih naziva u oblastima u kojima živi, koji se razlikuju od konkretnog dela Australije.

Opis[uredi | uredi izvor]

Sillaginodes punctatus je generalno po izgledu slična ostalim ribama iz grupe Sillaginidae, sa izduženim, blago kompresovanim telom i sa suženom glavom. Rod Sillaginodes odlikuje se prvim dorzalnim perajem sa dvanaest ili trinaest bodlji i drugim dorzalnim perajem sa jednom bodljom i 25 do 27 mekih grebena. [1] Vrste iz ovog roda imaju 42 do 44 pršljena. [2]

Ova riba je jedini pripadnik roda Sillaginodes i razlikuje se od bilo kojeg drugog mogućeg taksona dodeljenog tom rodu po nizu različitih anatomskih karakteristika. Najveća je riba u porodici i ima 129 do 147 bočnih linija, a kao i sve ribe u porodici najbolje se razlikuje po obliku ribljeg mehura. Riblji mehur je po izgledu sličan kopnenom pužu golaću, sa produženje na zadnjem delu koji se sužava i sa dve anterolateralne ekstenzije ili "roga".[2]

U situacijama kada je potrebno brzo prepoznavanje, boja ove ribe je takođe vrlo karakteristična, sa bledim zlatno-smeđim do maslinasto-smeđim gornjom delovima tela i belom do srebrnom bojom na donjoj strani tela. Vrsta je takođe karakteristična po kosom položaju smeđih tačkica po dužini njenog tela, koje su očigledne i posle uklanjanja iz vode i posle smrti. Kaudalna, analno i pektoralno peraje su obično svetlosmeđe boje, pri čemu neke jedinke imaju maslinasto-zelena kaudalna peraja. [4]

Kao najveći član porodice Sillaginidae, ova riba može da naraste do maksimalne dužine od 72 centimetra i 4,8 kilograma u težini. [4]

Rasprostranjenost i stanište[uredi | uredi izvor]

Tipično stanište ove vrste: morska dna sa morskom travom i peščanim dnom

Sillaginodes punctatus je endemična za Južnu Australiju, nastanjujući zapadnu, južnu Australiju, Viktoriju i povremeno čak i južne delove Novog Južnog Velsa. Najzapadnije je uočena u zalivu Jurijen, a najistočnije u Botaničkom zaliv u Novom Južnom Velsu (mada se čini da je to retka pojava). [2]

Ova vrsta se takođe može naći i u plimnim zalivima, estuarima i potocima duž obale oko kopna i na brojnim ostrvima razasutim po celom arealu ove vrste. Postoji velika razlika u staništu između odraslih i juvenilnih jedinki, s tim da su juvenilne jedinke sklonije naseljavanju plitkih voda u zaštićenim uvalama, potocima i estuarima. [5] Omiljeno stanište mladih riba su dna prekrivena morskom travom iz rodova Zostera i Posidonia u zaštićenim zalivima, koji očigledno koriste morsku travu kao zaštitu i kao mesta za pronalaženje hrane. [6] Juvenične jedinke imaju tendenciju da formiraju jata različitih veličina, a povremeno se udružuju i sa drugim vrstama, uključujući ostale članove porodice Sillaginidae. [4] Odrasle jedinke su obično usamljene i vreme provode u dubljim vodama u različitim staništima, uključujući uvale, plaže i duboke grebene, a ponekad mogu da zalutaju u pliću vodu.

Biologija[uredi | uredi izvor]

Ishrana[uredi | uredi izvor]

Karakteristični oblik tela i položaj usta ove vrste predstavlja prilagođavanje ishrani na dnu, što je glavni način hranjenja za sve vrste iz ove grupe. Sve veće ribe iz grupe koriste se svoje čeljusti koje mogu izbaciti i usta nalik cevi da bi usisavali različite vrste plena iz, sa ili iznad morskog dna. [7] Postoji mnoštvo dokaza koji pokazuju da se ove ribe ne oslanjaju na vizuelne znakove prilikom hranjenja, već koriste sistem zasnovan na vibracijama koje emituje njihov plen. [8]

Studije sadržaja creva pokazale su da se primarno hrane amfipodama, kopepodama i mnogočekinjastim crvima . [9] Za razliku od njoj srodnih vrsta, ova riba se ne hrani mekušcima, što je neobično, jer su u mnogim delovima južne Australije mekušci upravo glavni mamac koji sportski ribolovci koriste da ulove ovu ribu. Odličan mamac za hvatanje ove ribe je živi račić iz vrste Fenneropenaeus indicus. Bolje ih je kupiti sa ljuskom, a oguliti ih malo pre upotrebe, jer tako mamac ostaje svež. Takođe, retko se u ishrani ove ribe mogu naći bodljokošci, koji su često plen za druge srodne vrste. Ovo može biti način podele niša, jer se u mnogim oblastima u kojima boravi ova vrsta ona preklapa sa drugim vrstama iz roda Sillago. [7] Ostale manje komponente u ishrani uključuju rakove kao što su škampi, Leptostraca, Stomatopoda, krabe, Tanaidacea, mokrice i Cumacea, kao i druge ribe i bentosne alge .

Kao što je ranije spomenuto, mlađe ribe se pretežno u jatima, a poznato je da se hrane u grupama sa drugim vrstama. [4] Veće ribe imaju tendenciju da zauzimaju područja sa većim vrstama, poput Pagrus auratus.

Predatori[uredi | uredi izvor]

Ribe ove vrste, posebno juvenilne jedinke, poznate su kao uobičajeni plen mnogih većih priobalnih riba i ptica. Najistaknutiji priobalno predatori su australijski losos, članovi porodice Platycephalidae, zatim barakuda, kao i razne vrste ajkula i raža. [10] Različite vrste ptica, posebno kormorana, takođe su uobičajeni predatori ove vrste, [11] kao i morski sisari poput delfina. [12]

Razmnožavanje[uredi | uredi izvor]

Ova vrsta dostiže polnu zrelost u uzrastu od tri do četiri godine, tako da su mužjaci polno zreli kada narastu do 30 centimetara u dužinu, a ženke 34 centimetra. Ove dužine koriste se kao vodiči prilikom postavljanja minimalnih dozvoljenih dužina za vrste, omogućavajući jedinkama da završe svoj reproduktivni ciklus pre nego što budu ulovljene. [13] Mrešćenje se odvija u različitim oblastima, zavisno od geografskog lokaliteta jedinke; neke jedinke se mreste u dubljim vodama do 9 metara dubine, drugi u estuarima. [14] Maj i jun su najčešća vremena za mrešćenje, pri čemu su zabeležena mrešćenja kako u februaru tako i krajem jula. Mlade ribe se okeanskim strujama spuštaju u donja područja, a studije pokazuju da je ova vrsta ribe slabi plivač da bi mogla da krene na daleka putovanja. [15] Mesto prostiranja takođe ima posledice za lokaciju maloletnika, kao i kod nekih jedinki za uzgoj estuarija.

Odnos prema ljudima[uredi | uredi izvor]

Ova vrsta je visoko cenjena kao prehrambena riba i uobičajena je u južnoj Australiji, pa je tako postao glavna komponenta komercijalnog i sportskog ribolova u ovom regionu, a potencijal akvakulture se još uvek istražuje, ali naizgled ima malu vrednost. [1]

Komercijalni ribolov[uredi | uredi izvor]

Glavni komercijalni ribolov na ovu vrstu skoncentrisan je u Južnoj Australiji od Sedune na zapadu do zaliva Sent Vinsent na istoku. Manji ribolov prisutan je u Viktoriji i jugozapadnoj zapadnoj Australiji. Uobičajene prakse hvatanja uključuju korišćenje različitih mreža, a ovaj ribolov jedan je od najvažnijih u zemlji i navodno vredi pet miliona australijskih dolara godišnje [2] Tokom kasnih 1980-ih ova vrsta činila 60% ukupnog godišnjeg ulova u Južnoj Australiji. [16] Ribe se prodaju ili cele ili kao fileti i obično se ocenjuju kao jedna od najkvalitetnijih australijskih riba na trpezi.

Rekreativni ribolov[uredi | uredi izvor]

U južnoj Australiji je ova vrsta ribe često glavna meta ribara koji je traže zbog kvalitetnog mesa. [1] Brojni primorski gradovi se u velikoj meri oslanjaju na vrstu kao turističku karticu za ribolovce koji traže niz riba i rakova. [17] Oni su relativno laka vrsta za hvatanje, bez posebnih mamaca, opreme ili tehnika i često se hvataju na pristaništima, plažama i stenama; što znači da brod nije potreban. [18] Kao što je prethodno spomenuto, mekušci su uobičajeni mamac, a uspešno se lovi i pomoću različitih crva, lignji, siba, komadića ribe i naročito sirovom kraljevskom kozicom.

Za ovu vrstu postoje različita ograničenja u pogledu dozvoljene veličine uhvaćene jedinke veličine vreća za ribolovce u različitim državama. U Viktoriji je ograničenje minimalne veličine 27 centimetara i ograničenje vreće je 20 jedinki po osobi. [19] Južna Australija podeljena je na dve zone koje se tiču ribolova na ovu vrstu, pri čemu je riba ulovljena istočno od geografske dužine 136° ograničena na minimalnu dužinu od 32 centimetra, a ribe ulovljene zapadno od od pomenute geografske dužine moraju biti minimalne dužine od 30 centimetara. U oba ova područja limit vreće je 10 riba po osobi. [20] Zapadna Australija postavila je minimalnu zakonsku granicu od 28   cm i ograničenje torbe od 8 po osobi. [21]

Akvakultura[uredi | uredi izvor]

Zbog popularnosti ove vrste kao prehrambene ribe, pojavila su se opsežna istraživanja održivosti vrste kao akvakulturne vrste, pri čemu većina početnih istraživanja ukazuje da je dug larvalni ciklus glavna prepreka uspešnom uzgoju riba. Ostali problemi su se pojavili kod parazita prethodno nepoznatog u vrstama, koji utiče samo na ribe u zatočeništvu. Hormoni rasta štitne žlezde mogu se ubuduće koristiti za ubrzanje rasta larvi i takve poduhvate učinili izvodljivijim. [22]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b v g Bray, D. „King George Whiting, Sillaginodes punctata”. Fishes of Australia. Arhivirano iz originala 11. 3. 2020. g. Pristupljeno 26. 8. 2014. 
  2. ^ a b v g d McKay, R.J. (1992). FAO Species Catalogue: Vol. 14. Sillaginid Fishes Of The World (PDF). Food and Agricultural Organisation. str. 19—20. ISBN 92-5-103123-1. 
  3. ^ McKay, R.J. (1985). „A Revision of the Fishes of the Family Sillaginidae”. Memoirs of the Queensland Museum. 22 (1): 1—73. 
  4. ^ a b v g Hutchins, B. & Swainston, R. (1986). Sea Fishes of Southern Australia. Complete Field Guide for Anglers and Divers. Melbourne: Swainston Publishing. str. 187. 
  5. ^ Kuiter, R.H. (1993). Coastal fishes of south-eastern Australia. U.S.A: University of Hawaii Press. ISBN 1-86333-067-4. 
  6. ^ Robertson, A.I. (1977). „Ecology of Juvenile King George Whiting Sillaginodes punctatus (Cuvier & Valenciennes) (Pisces: Perciformes) in Western Port, Victoria”. Australian Journal of Marine and Freshwater Research. CSIRO. 28 (1): 35—43. doi:10.1071/mf9770035. 
  7. ^ a b Hyndes, G.A.; Platell, M.E. & Potter, I.C. (1997). „Relationships between diet and body size, mouth morphology, habitat and movements of six sillaginid species in coastal waters: implications for resource partitioning”. Marine Biology. 128 (4): 585—598. doi:10.1007/s002270050125. 
  8. ^ Gunn, J.S. & Wilward, N.E. (1985). „The food, feeding habits and feeding structures of the whiting species Sillago sihama (Forsskål) and Sillago analis Whitley from Townsville, North Queensland, Australia”. Journal of Fish Biology. Fisheries Society of the British Isles. 26 (4): 411—427. doi:10.1111/j.1095-8649.1985.tb04281.x. 
  9. ^ Coleman, N. & Mobley, M. (1984). „Diets of Commercially Exploited Fish from Bass Strait and Adjacent Victorian Waters, South-eastern Australia”. Australian Journal of Marine and Freshwater Research. CSIRO. 35 (5): 549—560. doi:10.1071/mf9840549. 
  10. ^ Kailola, P.J.; Williams, M.J.; Stewart, R.E.; et al. (1993). „Australian fisheries resources”. Bureau of Resource Sciences. 
  11. ^ Humphries, P.; Hyndes, G.A. & Potter, I.C. (1992). „Comparisons between the diets of distant taxa (Teleost and Cormorant) in an Australian estuary”. Estuaries. Springer New York. 15 (3): 327—334. doi:10.2307/1352780. 
  12. ^ Long, M.; Reid, R.J. & Kemper, C.M. (1997). „Cadmium accumulation and toxicity in the bottlenose dolphin Tursiops truncatus, the common dolphin Delphinus delphis, and some dolphin prey species in South Australia”. Australian Mammalogy. Australian Mammal Society. 21 (1): 25—33. Arhivirano iz originala 19. 7. 2008. g. 
  13. ^ McGarvey, R. & Fowler, A.J. (2002). „Seasonal growth of King George whiting (Sillaginodes punctata) estimated from length-at-age samples of the legal size harvest”. Fishery Bulletin. 100 (3): 545—558. Arhivirano iz originala 9. 2. 2006. g. 
  14. ^ Lenanton, R.C.J. (1982). „Alternative Non estuarine Nursery Habitats for some Commercially and Recreationally Important Fish Species of South-western Australia”. Journal of Marine and Freshwater Research. CSIRO. 33 (5): 881—900. doi:10.1071/mf9820881. 
  15. ^ Jenkins, G.P. & Welsford, D.C. (2002). „The swimming abilities of recently settled post-larvae of Sillaginodes punctata”. Journal of Fish Biology. Blackwell Synergy. 60 (4): 1043—1050. doi:10.1006/jfbi.2002.1914. 
  16. ^ Scott, T.D.; Glover, C.J. & Southcott, R.V. (1990). The Marine and Freshwater Fishes of south Australia (2nd izd.). Adelaide: State handbook Committee, Government Printer. 
  17. ^ Horrobin, P. (1997). Guide to Favourite Australian Fish. Singapore: Universal Magazines. str. 104—105. 
  18. ^ Starling, S. (1988). The Australian Fishing Book. Hong Kong: Bacragas Pty. Ltd. str. 490. ISBN 0-7301-0141-X. 
  19. ^ FishVictoria. „Whiting, King George”. Arhivirano iz originala 21. 8. 2007. g. Pristupljeno 17. 2. 2020. 
  20. ^ Primary Industries SA. „King George whiting”. Arhivirano iz originala 30. 08. 2007. g. Pristupljeno 16. 05. 2020. 
  21. ^ Western angler. „King George whiting”. Arhivirano iz originala 9. 9. 2007. g. 
  22. ^ Partridge, G. (2000). Further development of techniques for the culture of King George whiting for commercial aquaculture or for enhancement of fish stocks in Western Australia - Final Report. Fremantle: Challenger TAFE. 

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Sillaginodes punctatus na Vikimedijinoj ostavi.
Vikivrste imaju više informacija o članku Sillaginodes punctatus.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Sillaginodes_punctatus&oldid=27788750”