Bitka kod Poimanenona
| Bitka kod Poimanenona | |||||
|---|---|---|---|---|---|
 Bitka kod Poimanenona | |||||
| |||||
| Sukobljene strane | |||||
| Latinsko carstvo | Nikejsko carstvo | ||||
| Komandanti i vođe | |||||
| Aleksije Laskaris, Isak Laskaris | Jovan III Duka Vatac | ||||
Bitka kod Poimanenona vođena je krajem 1223. ili početkom 1224. godine između naslednica srušenog Vizantijskog carstva: Latinskog carstva i Nikejskog carstva. Deo je građanskog rata između Jovana III Duke Vataca i braće nedavno preminulog nikejskog cara Teodora I Laskarisa, Isaka i Aleksija. Suprotstavljene vojske srele su se kod Poimenona, južno od Kizika u Miziji, u blizini jezera Kus.
Istorija[uredi | uredi izvor]
Nimfejskim sporazumom iz 1214. godine Latinsko carstvo steklo je kontrolu nad severozapadnim primorjem Male Azije, od Nikomedije do Adramitijuma, kao i Mizijsku ravnicu. Novembra 1221. godine umro je energični car, osnivač Nikejskog carstva Teodor I Laskaris.[1] Nasledio ga je zet Jovan III Duka Vatac, koji je izašao kao pobednik iz građanskog rata u kome se borio protiv Teodorovih potomaka.[1] Jovanov dolazak na presto osporili su Teodorova braća, sevastokratori Aleksije i Isak Laskarisi. Oni su potražili pomoć od latinskog cara Roberta Kurtnoa. Na čelu latinske vojske, Laskarisi su krenuli na Vataca. Do susreta vojski došlo je kod Poimanenona, u blizini crkve posvećene Arhanđelu Mihailu. U bici koja je usledila, Vatac je odneo veliku pobedu. Među zarobljenicima su bili i Isak i Aleksije koji su, po Jovanovom naređenju, oslepljeni.
Posledice[uredi | uredi izvor]
Pišući o značaju bitke kod Poimanenona, vizantijski istoričar 13. veka, Georgije Akropolit je rekao da je ona označila početak opadanja moći Latinskog carstva.[2] Vest o porazu kod Poimanenona izazvala je zaprepašćenje u latinskoj carskoj vojsci koja je opsedala epirski grad Ser. Vojska se u neredu povlači u Carigrad, te je poražena od strane trupa epirskog vladara Teodora Komnina Duke.[3] Latinski car izgubio je i određene posede u Maloj Aziji. Pod pretnjom nikejskog cara u Aziji i epirskog despota u Evropi, latinski car je pristao na mir koji je sklopljen 1225. godine. Prema njegovim uslovima, Latini napuštaju sve svoje azijske posede, sem istočne obale Bosfora i grada Nikomedije sa okolnom oblašću.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b Abulafia 1995, str. 547
- ^ Macrides 2007, str. 166
- ^ Van Tricht 2011, str. 384.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Abulafia, David (1995). The New Cambridge Medieval History: C.1198-c.1300. 5. Cambridge University Press. ISBN 9780521362894.
- Macrides, Ruth (2007). George Akropolites: The History - Introduction, translation and commentary. Oxford University Press. str. 165–169. ISBN 978-0-19-921067-1.
- Rakova, Snezhana (2002). „Battle of Poimanenon, 1224”. Encyclopaedia of the Hellenic World, Asia Minor. Foundation of the Hellenic World. Arhivirano iz originala 3. 3. 2016. g. Pristupljeno 10. 3. 2012.
- Setton, Kenneth M. (1976). The Papacy and the Levant, 1204–1571: Volume I, The Thirteenth and Fourteenth Centuries. Philadelphia: The American Philosophical Society. str. 52. ISBN 978-0-87169-114-9.
- Van Tricht, Filip (2011). The Latin Renovatio of Byzantium: The Empire of Constantinople (1204-1228). Leiden: Brill. ISBN 978-90-04-20323-5.