Gabrijele D’Anuncio

S Vikipedije, slobodne enciklopedije

Gabrijele D'Anuncio
Gabrijele D'Anuncio
Lični podaci
Datum rođenja(1863-03-12)12. mart 1863.
Mesto rođenjaPeskara, Kraljevina Italija
Datum smrti1. mart 1938.(1938-03-01) (74 god.)
Mesto smrtiGardone Rivijera, Kraljevina Italija
ObrazovanjeUniverzitet La Sapijenca, Convitto nazionale statale Francesco Cicognini
Potpis

Gabrijele D’Anuncio (ital. Gabriele d’Annunzio;[1][2][3] Peskara, 12. mart 1863 — Gardone Rivijera, 1. mart 1938) je bio italijanski pesnik, dramaturg, avanturist i političar. Bio je jedan od značajnijih članova iredentističkog pokreta i idejni začetnik italijanskog fašizma.[4][5]

Tokom Prvog svetskog rata, percepcija D'Anuncija u Italiji transformisala se iz književne ličnosti u nacionalnog ratnog heroja.[6] On je bio je povezan sa elitnom olujnom trupom Ardita italijanske vojske i učestvovao je u akcijama kao što je Let iznad Beča. Kao deo italijanske nacionalističke reakcije protiv Pariske mirovne konferencije, uspostavio je kratkotrajno Italijansko regenstvo Kvarnera u Rijeci sa sobom kao dučeom. Njegov Ustav je od „muzike“ stvorio osnovni princip države i bio je korporatističke prirode.[7] Iako se D'Anuncio nikada nije proglasio fašistom, opisivan je kao preteča italijanskog fašizma[8] pošto su njegove ideje i estetika uticale na taj pokret i stil Benita Musolinija.

Životopis[uredi | uredi izvor]

Rođen je u Peskari u Abrucu, kao sin bogatog zemljoposjednika i gradonačelnika grada čije je ime izvorno bilo Frančesko Paolo Rapagneta, a kojem je on kasnije dodao prezime svog ujaka D'Anunzija.[9][10] Prema legendi prvobitno je kao kršten Gaetano, a ime Gabriele dobio je kasnije u detinjstvu, zbog njegovog anđeoskog izgleda,[11] što je priče koja je u velikoj meri opovrgnuta.[12]

U šesnaestoj godini mu je otac finansirao objavu prve zbirke pesama Primo vere. Od tada gradi karijeru pisca koji se ističe svojim slobodoumnim i lascivnim stilom, kao i načinom života.

Pre Prvog svetskog rata boravi u Francuskoj gde sarađuje sa kompozitorom Klodom Debisijem na Muci svetog Sebastijana kojeg je smatrao osobnim svecom-zaštitnikom.

Politika[uredi | uredi izvor]

Građani Rijeke dočekuju D'Anuncija

D'Anuncio se često prikazuje kao preteča i idejni začetnik italijanskog fašizma. Njegova vlastita otvorena politička gledišta koja su izronila prilikom stvaranja Ustava Slobodne Države Rijeka kojeg je izradio u saradnji sa sindikalistom Alcesteom de Ambrisom. De Ambris je pripremio političku mrežu kojoj je D'Anuncio svoje pesničke veštine.

De Ambris je bio vođa grupe italijanskih pomoraca koji su podigli ustanak i stavili se u službu D'Anuncija sa svojim plovilima. Ustav je utemeljio korporativnu državu, sa devet korporacija koje su predstavljale različite privredne grane (radnici, poslodavci, stručnjaci) i desetu koja je trebalo da predstavlja „nadmoćna“ ljudska bića (junake, pesnike, proroke, nadljude). Ustav je takođe proglasio muziku kao jedan od temelja države.

Nakon povlačenja iz Rijeke, D’Anuncio se povukao u svoj dom na jezeru Garda i proveo ostatak života pišući i držeći govore. Iako je D’Anuncio imao jak uticaj na ideologiju Benita Musolinija, on sam nije nikada bio direktno umešan u politiku fašističke vlade, pošto je bio privremeno onesposobljen nakon pokušaja ubistva. Malo pre marša na Rim, nepoznata osoba je gurnula D’Anuncija kroz prozor. Preživeo je pad, ali je bio teško povređen i nije se potpuno oporavio pre nego što je Musolini imenovan za premijera Italije.

Većinu stvari vezanih za diktatorsko vladanje koje je koristio Benito Musolini je naučio od D'Anuncija: metode vladanja Rijekom, privreda i korporativna država, trikovi na pozornici, veliki i emotivni javni nacionalistički obredi, rimski pozdrav, retorička pitanja masi, sledbenici u crnim košuljama, Arditi, sa svojim disciplinovanim, okrutnim odgovorima na bilo kakve znakove neslaganja sa službenom vlasti.

D'Anuncio je po nekim idejama začetnik prakse prisilnog zatvaranja političkih protivnika, korišćenje ricinusovog ulja i sličnih metoda u svrhu ponižavanja, onemogućavanja te katkad i ubijanja. Takva praksa je postala uobičajeno sredstvo delovanja crnokošuljaša.

D'Anuncio je podržavao italijansku ekspanzionističku politiku te je između ostalog i pohvalio italijansku invaziju na Etiopiju.

Radovi[uredi | uredi izvor]

Poster Adolfa de Karolisa za operu Alberta Frančetija La figlia di Iorio (1906)
Proitalijanske poruke koje je D'Anuncio bacio iz svog aviona tokom leta iznad Trsta 1915. godine

Novele[uredi | uredi izvor]

Tragedije[uredi | uredi izvor]

Kolekcije kratkih priča[uredi | uredi izvor]

  • La Riscossa (1918)[15]
  • Terra vergine (1882)
  • Le novelle della Pescara (1884–1886)

Kolekcije poezije[uredi | uredi izvor]

  • Primo vere (1879)
  • Canto novo (1882)
  • Poema paradisiaco (1893)
  • Pet knjiga Laudi del cielo, del mare, della terra e degli eroi (1903–1912)
    • Maia (Canto Amebeo della Guerra)
    • Elettra
    • Alcyone
    • Merope
    • Asterope (La Canzone del Quarnaro)
  • Ode alla nazione serba (1914)

Autobiografska dela[uredi | uredi izvor]

  • La Leda senza cigno
  • Notturno
  • Le faville del maglio
  • Le cento e cento e cento e cento pagine del Libro Segreto di Gabriele D'Annunzio tentato di morire o Libro Segreto (kao Anđelo Kokles)

Njegovo epistolarno delo , Solus ad solam, objavljeno je posthumno .

Filmografija[uredi | uredi izvor]

Filmovi o Gabrijelu D’Anunciju[uredi | uredi izvor]

  • D'Annunzio, directed by Sergio Nasca (1985) – about the romantic relationships in the life of the poet
  • The Bad Poet, directed by Vincenzo Jodice (2020) – about the poet's last years

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ „d'Annunzio, Gabriele”. Oxford Dictionaries. Oxford University Press. Pristupljeno 7. 8. 2019. 
  2. ^ „D'Annunzio”. Merriam-Webster Dictionary. Pristupljeno 7. 8. 2019. 
  3. ^ As he used to sign himself (Guglielmo Gatti, Vita di Gabriele d'Annunzio, Firenze, 1956, pp. 1–2).
  4. ^ „Gabriele D'Annunzio”. Britannica. Pristupljeno 15. 1. 2021. (jezik: engleski)
  5. ^ Francesco De Filippo (12. 12. 2014). „Gabriele D'Annunzio fu anche socialista”. ANSA. 
  6. ^ „D'Annunzio and "Carnaro" irredentism”. Arhivirano iz originala 22. 4. 2016. g. Pristupljeno 31. 1. 2017. 
  7. ^ Parlato, Giuseppe (2000). La sinistra fascista (na jeziku: italijanski). Bologna: Il Mulino. str. 88. 
  8. ^ Ledeen, Michael Arthur (2001). „Preface”. D'Annunzio: the First Duce (2, illustrated izd.). Transaction Publishers. ISBN 9780765807427. 
  9. ^ Joseph Guerin Fucilla, Joseph Médard Carrière D'Annunzio abroad: a bibliographical essay Volume 2, page 29 1935 "(Translation of the birth certificate of D'Annunzio's father, Francesco Paolo Rapagnetta, of the legal act recognizing the latter's adoption by his uncle Antonio D'Annunzio, and the birth certificate of Gabriele d'Annunzio)."
  10. ^ André Geiger Gabriele d'Annunzio, 1918, page 142: "Après la légitimation, et conformément à la loi, il perdit ce nom de Rapagnetta pour prendre le seul nom du père qui l'avait légitimé. Il est probable que le Camillo Rapagnetta, qui figure dans l'acte de naissance du poète, était un parent, ..."
  11. ^ Adrian Room, Dictionary of Pseudonyms: 13,000 Assumed Names and Their Origins (2010), p. 132
  12. ^ For the urban legend: Cfr. A. Rapagnetta, La vera origine familiare e il vero cognome del poeta abruzzese Gabriele D'Annunzio, Carabba, Lanciano, 1938; online sources on the real birthname of "Gabriele D'Annunzio": [1] and [2] Arhivirano 2012-08-02 na sajtu Archive.today
  13. ^ The Child of Pleasure
  14. ^ Francesca da Rimini
  15. ^ Bestetti e Tumminelli Edizioni d'Arte, First Edition, of warlike prayers held on the Italian front from November 1917 to May 1918, in 16 °, pp. 171 broch. orig. xilografata, frontispiece and trim always engraved on wood by Sartorio

Literatura[uredi | uredi izvor]

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Габријеле_Д’Анунцио&oldid=27555004”