Dabiživ Dobretinić Latinica
Dabiživ Dobretinić Latinica | |
|---|---|
| Mesto rođenja | Ston, Dubrovačka republika |
| Mesto smrti | Dubrovnik, Dubrovačka republika |
Dabiživ Dobretinić Latinica (?, Ston − prije 30. aprila 1431, Dubrovnik) bio je dubrovački trgovac i srpski vlastelin.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Došao je iz Stona u Dubrovnik oko 1390. i započeo trgovačko poslovanje. Krajem XIV vijeka prešao je u Srebrenicu, gdje se bavio posredničkom trgovinom, izvozeći srebro, a uvozeći tkanine. Zahvaljujući bogatstvu ušao je u dubrovački red Antonini|antunina, korporaciju najbogatijih poslovnih ljudi pučkog porijekla. Za hercega Hrvoja Vukčića, gospodara Srebrenice 1404−1410, obavljao je upravne i diplomatske poslove.[1] Upravo od njega je dobio posede u Srebrnici i okolini "in signum nobilitatis", o čemu je posjedovao i povelju. Docnije su mu te posede potvrdili kralj Žigmund i despot Đurađ, u vreme kad su oni držali Srebrenicu. Tačan popis tih dobara naveden je 1438, kada su ih među sobom delila trojica Dabiživovih sinova. Imanje se sastojalo od dve kuće u gradu, dva i po mlina, vrta ispod Čaglja i terena u Crvenoj Rijeci na kome se nalazila i jedna kuća.[2] Učestvovao je u radu sudskih komisija u Srebrenici. Sa ženom Dobrulom imao je sinove Martola, Bartola, Dobruška i Vlahušu, koji su, takođe, godinama živjeli i poslovali u Srebrenici.[1] Testamentom, sastavljenim 18. februara 1430. godine, bogato je darivao crkve u gradu Svetog Vlaha i njegovoj okolini, kao i hramove Svete Marije u Srebrenici i Svete Petke kod Beograda, a zaveštao je sinovima da dovrše crkvu Svetog Nikole u Čaglju.[3]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b Enciklopedija Republike Srpske. 3, D-Ž. Banja Luka: Akademija nauka i umjetnosti Republike Srpske. 2020. str. 22. ISBN 978-99976-42-37-0.
- ^ Ivanović, Miloš B. VLASTELA DRŽAVE SRPSKIH DESPOTA (doktorska disertacija) (PDF). str. 366.
- ^ Starodubcev, Tatjana (2016). „Pisani izvori o crkvama i manastirima podizanim ili obnavljanim u oblastima Lazarevića i Brankovića. IV Raznorodne pravno-imovinske isprave”. Saopštenja. Beograd. XLVIII: 135—151.
