Edeska škola
Edeska škola (sirijski: ܐܣܟܘܠܐ ܕܐܘܪܗܝ), često mešana sa Nisibiskom školom, bila je teološka škola od velikog značaja za svet koji govori sirijskim jezikom. Osnovali su je još u 2. veku kraljevi iz dinastije Abgar. Godine 363. Nisibis je pao u ruke Persijanaca, zbog čega je sveti Jefrem Sirin, u pratnji više nastavnika, napustio školu u Nisibisu. Otišli su u Edesu, gde je Jefrem preuzeo upravu nad tamošnjom školom. Tada je njen značaj još više porastao. U Edesi je bilo bezbroj manastira u kojima su boravili mnogi monasi i nudili su brojne ćelije za njihovo prebivalište. Jefrem je tamo uzeo keliju, počevši da živi asketskim životom, tumačeći Sveto pismo, pišući poeziju i himne i predavao je u školi, a pored toga je podučavao mlade devojke crkvenoj muzici.[1]
Prvi zabeleženi upravitelj Edeske škole bio je Kiore. Početkom 5. veka škola je imala kadrove koji su posedovali znanja potrebne za askete i naučnike i imali su administrativnu sposobnost. Zauzevši stolicu egzegeze (mepaskanu), zamenio je Jefremove tekstove onima koje je sačinio Teodora iz Mopsuestije. Tom značajniom odlukom, Kiore je usmerio kurs studija u pravcu koji je trebao da predstavlja mešavinu deduktivnih principa Aristotela i Teodorovog verovanja Diofizita.[2]
489, nakon nestorijanskog raskola, vizantijski car Zenon, postupajući po savetu episkopa Kira II od Edese, naredio da se škola u potpunosti zatvori zbog učenja preuzetih iz nestorijanske doktrine. Njeni naučnici su se vratili u školu u Nisibisu.[2]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ „MONASTIC LIFE IN THE SYRIAN ORTHODOX CHURCH OF ANTIOCH”. Arhivirano iz originala 2011-07-28. g.
- ^ a b The School of Edessa, Nestorian.org.
Bibliografija[uredi | uredi izvor]
- Meyendorff, John (1989). Imperial unity and Christian divisions: The Church 450-680 A.D. The Church in history. 2. Crestwood, NY: St. Vladimir's Seminary Press. ISBN 978-0-88-141056-3.
- Seleznyov, Nikolai N. (2010). „Nestorius of Constantinople: Condemnation, Suppression, Veneration: With special reference to the role of his name in East-Syriac Christianity”. Journal of Eastern Christian Studies. 62 (3–4): 165—190.