Mehoskubina

Mehoskubina je u srednjovekovnoj Srbiji bila globa za čupanje brade (skubež) prilikom tuče sebara.

Istorija

Mehoskubina se pominje u 98. članu Dušanovog zakonika. On propisuje da se mehoskubina plaća šest perpera (72 dinara). U izdanjima Dušanovog zakonika Stojana Novakovića i Nikole Radojčića prema Prizrenskom rukopisu, član koji se odnosi na mehoskubinu nosi naslov "O skubeži sebara", dok u Atonskom rukopisu naslovi za 97. i 98. član su "O skubeži". Mehoskubina se, pored Dušanovog zakonika, pominje u nekoliko povelja srpskog kralja Milutina. Pominje se u Banjskoj povelji prema kojoj se plaća 18 dinara na vlastelinstvu manastira Banjska. Pomen mehoskubine nalazimo i u Starom srpskom zakoniku ispisanom na zidu manastira Gračanice kao deo Gračaničke povelje. Kazna je iznosila 6 dinara na gračaničkom vlastelinstvu. Visina mehoskubine prema Dušanovom zakoniku zavisila je od društvenog sloja kome okrivljeni pripada. Član 97. štiti dostojanstvo vlastele i dobrih ljudi, dok 98. član jedino određuje kaznu za seosku tuču. Mehoskubina se plaćala gospodaru, a ne oštećenom. Zakonodavac se koncentriše na globu, a ne na oštećenog. U novijim prepisima Dušanovog zakonika stoji da prilikom ovakvog prekršaja oba sebra treba da plate po 12 perpera (Ravanički i Tekelijin-Sofijski rukopis).

Izvori

• Mehoskubina (R. Mihaljčić, 403) u Leksikon srpskog srednjeg veka, Beograd 1999.
• Đ. Đekić, Srpsko srednjovekovno pravo: od osvete do rezervata sudskih, Zbornik Matice srpske za društvene nauke 138 (1/2012), 39–46.
• R. Mihaljčić, Stari srpski zakon, Istorijski časopis 32 (1990) 21—26.