Milenko Braković
| Milenko Braković | |
|---|---|
 Žandarm Milenko Braković | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 1904. |
| Mesto rođenja | Donja Vrbava,  Kraljevina Srbija |
| Datum smrti | 7. jul 1941. (36/37 god.) |
| Mesto smrti | Bela Crkva,  Srbija |
| Vojna karijera | |
| Vojska |  Žandarmerija Jugoslovenske vojske |
| Čin | kaplar |
| Učešće u ratovima | Drugi svetski rat |
Milenko Braković (Donja Vrbava, 1904 — Bela Crkva, 7. jul 1941) je bio žandarmerijski kaplar.
Biografija[uredi | uredi izvor]
Poreklo[uredi | uredi izvor]
Rodio se 1904. godine u gružanskog selu Donja Vrbava, u siromašnoj porodici kao sin Koste Brakovića i Jovanke. Starinom je porodica poticala od srpskog plemena Bratonožića iz Brda, koji prema tradiciji vode poreklo od Vuka Brankovića, a u Donju Vrbavu su došli tokom 18. ili prvih godina 19. veka. Milenko je imao dva brata i tri sestre.[1]
Drugi svetski rat[uredi | uredi izvor]
Drugi svetski rat je Brakovića zatekao u činu žandarmerijskog kaplara u selu Zavlaka kod Krupnja, gde je bio i veren, premda je svadba privremeno odložena usled okupacije. Braković je nastavio da vrši službu i pod Komesarskom upravom Milana Aćimovića, odnosno među žandarmima koje je okupio pukovnik Jovan Trišić.
Na Ivanjdan 7. jula 1941. godine, trebalo je da se održi tradicionalni vašar u selu Bela Crkva. Međutim, usled ratnih prilika, seoski prvaci su saopštili da vašara neće biti, te su se meštani počeli razilaziti, ali je jedan deo njih ostao kraj seoske kafane. Nešto oko 17 časova, u selo su stigli naoružani pripadnici Rađevačke čete Valjevskog partizanskog odreda i počeli da drže govore. Tu su bili komandant čete dr Miša Pantić, Žikica Jovanović Španac i učitelj Čedomir Milosavljević. Nakon održanih govora su se povukli.
Ipak, predsednik seoske opštine je obavestio žandarmerijsku stanicu u obližnjem selu Zavlaka, da su se u selu pojavili partizani. Komandir stanice u Zavlaci narednik Bogdan Lončar je sa kaplarom Milenkom Brakovićem odmah pošao u Belu Crkvu. Pošto su pristigli u selo, komunistički simpatizer student Vladan Bojović je dojavio pripadnicima Rađevačke čete da su u selo pristigli žandarmi. Oni su se vratili i došlo je do međusobnog sukoba u kojem su Lončar i Braković poginuli, a na njih je lično pucao Žikica Jovanović Španac.
Braković je najpre sahranjen u Zavlaci, da bi docnije porodica prenela njegove posmrtne ostatke u rodnu Donju Vrbavu i tu mu podigla nadgrobni spomenik, koji je srušen nakon 1944. godine, pa obnovljen 1970. godine.[1]
Nasleđe[uredi | uredi izvor]
Ubistvo Brakovića i Lončara se u socijalističkoj Jugoslaviji proslavljalo kao Dan ustanka naroda Srbije.
U porti crkve sv. Đorđa u Beloj Crkvi je 2000. godine podignut zajednički spomenik Brakoviću i Lončaru.
Rešenjem Okružnog suda u Šapcu od 11. decembra 2008. godine, Bogdan Lončar i Milenko Braković su rehabilitovani kao žrtve progona i nasilja od strane pripadnika partizanskog pokreta.[2]
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b „Znameniti Gružani: Milenko Braković”. Poreklo. 17. 12. 2017.
- ^ A. Delić, „Sud u Šapcu rehabilitovao žandarma kojeg je 7. jula 1941. ubio Žikica Jovanović: Španac pucao u nedužnog čoveka“, Večernje novosti, 8.1.2009.
