Mihailo Anđelović
Mihailo Anđelović je bio upravitelj Srbije tokom 1458. godine
Nakon osmanskog osvajanja Tesalije 1394. godine, vladajuća porodica Filantropena je izbegla u Srbiju. Kao unuk Aleksija ili Manojla Filantropena, Mihailo Anđelović je služio kao zvaničnik na dvorovima Đurđa i Lazara Brankovića. Bio je on u Srbiji veliki vojvoda, pa namesnik despotstva. Njemu se pripisuje kao zadužbina Bogorodičina crkva u selu Donja Kamenica kod Knjaževca.[1]
Mihailovog brata Mahmuda su u detinjstvu (zvao se Mihaslogli[2]) oteli turski vojnici kao deo danka u krvi i doveli ga u Jedrene, gde je preobraćen na islam i postao janičar. Mahmud se kasnije uzdigao do najviših redova Osmanskog carstva, postavši beglerbeg Rumelije (osmanskog Balkana) 1451. godine i veliki vezir 1455. godine. Tako su u pregovorima između srpskog despota Lazara Brankovića i sultana Mehmeda II dve strane zastupali braća Mihailo i Mahmud Anđelović.
Pošto Lazar Branković nije imao sinova, nakon njegove smrti obrazovano je tročlano namesništvo. Ono je uključivalo Lazarovog brata, slepog Stefana Brankovića, Lazarovu udovicu Jelenu i Mihaila Anđelovića, guvernera Raške. Jelena Branović se u politici oslanjala na Mađare, a Mihailo Anđelović zbog brata vezira, na Turke. Mihailo se nadao da će uz pomoć turske Porte[3] (preko brata vezira) postati srpski despot, ali nakon što je potajno uveo turske vojnike u Smederevo, bio je nakon kratke borbe raskrinkan i bačen u tamnicu 31. marta[4] 1458. godine. Mihailo je bio zatvoren i pod nadzorom Dubrovčanina, Damnjana Đorđića; sva njegova dobra su bila oduzeta i drugima podeljena. Srpski presto je 1458-1459. godine pripadao Jeleni i Stefanu Brankoviću. Smederevo je bez borbe pripalo Turcima, 20. juna 1459. godine.