Odnosi Jugoslavije i Angole
 Angola |
 Jugoslavija |
|---|---|
Odnosi Jugoslavije i Angole su bili istorijski spoljni odnosi između Angole i Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije. Tokom Hladnog rata obe zemlje su aktivno učestvovale u radu Pokreta nesvrstanih.
Istorijat[uredi | uredi izvor]
Jugoslavija je zvanično priznala nezavisnost Angole samo dan nakon njenog proglašenja 1975. godine.[1] Te iste godine uspostavljeni su i diplomatski odnosi.[2] Neformalni odnosi počeli su ranije otvaranjem Informativnog biroa MPLA u Beogradu, koji je služio kao neformalna ambasada Angole i gde je Jugoslavija stipendirala kadrove MPLA.[3]
U vreme portugalskog kolonijalnog rata Jugoslavija je pružala vojnu i druge oblike pomoći oslobodilačkim pokretima širom Afrike.[4] Jugoslovenska podrška dekolonizacionim pokretima u Africi uticala je na odnose Jugoslavije sa supersilama, ali je takođe bila motivisana njenim rivalstvom sa Kubom nad vođstvom u Pokretu nesvrstanih.[4] Godine 1976. Predsednik Jugoslavije Josip Broz Tito je eksplicitno podržao kubansku intervenciju u Angoli uprkos opoziciji iz Sjedinjenih Država.[5] Predsednik Angole Agostinjo Neto posetio je Jugoslaviju 1968, 1971, 1973. i 1977. dok je premijer Angole Lopo do Nasimento posetio Jugoslaviju 1976. godine.[6] Jugoslavija je pružila finansijsku i materijalnu podršku MPLA, uključujući 14 miliona dolara 1977, kao i jugoslovensko bezbednosno osoblje u zemlji i diplomatsku obuku Angolaca u Beogradu.[7] Ambasador Sjedinjenih Američkih Država u Jugoslaviji je pisao o jugoslovenskim odnosima sa MPLA i primetio: „Tito očigledno uživa u svojoj ulozi patrijarha gerilske oslobodilačke borbe“. Agostinjo Neto, vođa MPLA tokom građanskog rata, izjavio je 1977. da je pomoć Jugoslavije bila stalna i čvrsta, i opisao pomoć kao izvanrednu.[8]
Vidi još[uredi | uredi izvor]
- Jugoslavija i Pokret nesvrstanih zemalja
- Jugoslavija i Organizacija afričkog jedinstva
- Smrt i sahrana Josipa Broza Tita
- Odnosi Srbije i Angole
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ „Parlamentarci iz Angole oduševljeni hrabrošću srpskog naroda”. Strength of Serbia Movement. 6. 2. 2020. Pristupljeno 20. 12. 2020.
- ^ Vučetić, Radina; Bets, Pol; Cukić, Radovan; Sladojević, Ana (2017). Tito u Africi: slike solidarnosti (PDF). Museum of Yugoslavia. ISBN 978-86-84811-45-7.
- ^ Milorad Lazic (2021). „Arsenal of the Global South: Yugoslavia’s Military Aid to Nonaligned Countries and Liberation Movements”. Nationalities Papers. 49 (3): 428—445.
- ^ a b Lazić, Milorad (2019). „Comrades in Arms: Yugoslav Military Aid to Liberation Movements of Angola and Mozambique, 1961–1976”. Ur.: Dallywater, Lena; Saunders, Chris; Fonseca, Helder Adegar. Southern African Liberation Movements and the Global Cold War 'East': Transnational Activism 1960–1990. Walter de Gruyter GmbH & Co KG. ISBN 9783110642964.
- ^ „Castro, on Visit, Wins the Backing of Tito on Angola”. The New York Times. 9. 3. 1976. Pristupljeno 20. 12. 2020.
- ^ R. Radonić, Nemanja (2020). Slika Afrike u Jugoslaviji (1945-1991) (PDF) (Doctoral Thesis). University of Belgrade. Pristupljeno 1. 11. 2020.
- ^ Gleijeses, Piero. "The Cubans in Angola." Visions of Freedom: Havana, Washington, Pretoria, and the Struggle for Southern Africa, 1976–1991, University of North Carolina Press, 2016, pp. 76–78.
- ^ Gleijeses, Piero. "Collapse of the Portuguese Empire." Conflicting Missions: Havana, Washington, and Africa; 1959–1976, University of North Carolina Press, 2009, pp. 243–244.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
- Natalija Dimić. (2017) Achievements and Limitations of Yugoslavia’s Policy in Angola during 1960s and 1970s. Afriche e orienti. Volume: XIX Issue: 3. ISBN 8860861462.