Radiestezija

Radiestezija predstavlja pseudonaučnu tvrdnju o osetljivosti na štetno zračenje koje nam dolazi iz zemlje i svemira. Pribor koji se koristi u radiesteziji su rašlje, visak i L antene. Svaka osoba može da se bavi radiestezijom. Ova veština se koristi u istraživanju rudnih bogastava, vodenih tokova, energetskih tokova, izgubljenih stvari, detektovanju zdravstvenog stanja. Radiestezija nije priznata u naučnim krugovima već ima pseudonaučni karakter.

Istorija[uredi | uredi izvor]

Prvi pisani tragovi o primeni rašljarstva potiču iz Kine iz 2590. p. n. e., gde su posebno školovani carski službenici ispitivali terene za izgradu naselja. Civilizacije Kelta , Egipćana , Etruraca , Rimljana koristile su sposobnost pojedinaca da pronađu vodi ili „zdrava“ mesta. U srednjem veku radiestezija se koristila u vidu rašljarstva za otkrovanje ruda. Kolevka današnje radiestezije je Francuska, odakle se početkom 19. veka širi u ostale zemlje Evrope i Amerike.

U Vrnjačkoj Banji je pre Drugog svetskog rata živeo neki Josif Pavelka koji se bavio rašljarenjem, za koga je episkop Nikolaj posvedočio da je pronašao vodu u blizini nove crkve u Leliću i kod manastira Žiča.^[1] U novije vreme radiestezijom se u SR Hrvatskoj bavio inž. arh. Stanko Jurdana (knjiga "Jurdana - Rašlje i visak života", 1979).

Fenomen radiestezije[uredi | uredi izvor]

Naš prostor emituje vibracije od kojih neke opažamo čulima, dok druge ne možemo da opazimo već samo registrujemo određenim istrumentima. Postoje vibracije koje ne možemo ni da vidimo ni registrujemo, koje deluju na duh i organizam ljudi. Radiezista koji tumači materiju kao oblik energije oseća da materija kojiu ispituje nema vezu sa bilo kakvom osnovnom supstancom već reaguje na promenu vibracionog nivoa energetskog polja. Kao što je Zemlja zaštićena svojim omotačem, tako su i biološki sistemi zaštićeni svojim omotačem aurom.

Primena[uredi | uredi izvor]

Svaki radiesista mora odabrati pribor koji mu najviše odgovara, to jest, kojim će najtačnije izvršiti detekciju prostora. Radi se o subjektivonj metodi detekcije kod koje je senzibilitet rediestezista najbitniji faktor. Najčešći pribor je visak kojeg radiestezista drži u jednoj ruci a druga mu služi kao prijemnik. Radiezisti može mentalno ili na glas postavljati pitalja i određenim pomeranjem viska dobiti odgovore koji se svode na da-ne.

Štetna zračenja[uredi | uredi izvor]

Delovanje štetnog zračenja može biti retrogradno usporeno i naglo u zavisnosti od intenziteta. U odnosu na vreme trajanja je ternutno, povremeno i stalno, a prema lokaciji delomo ih na eopatogena, tehnička, atmosferska, radijumska i zračenja koja su uzrokovana negativnim mislima i delima. Geopatogena zračenja se nalaze ispod površine zemlje vodotokovi, stajaće vode minerali, rude raseline. Tehnička su prisutna u urbanim sredinama to su elektro i komunikacioni uređaji grejna tela. Atmosferska su prirodnog porekla nazvana po ljudima koji su ih detektovali: Hartmanovo, Kerijevo, Šnajderovo. Radijumska se mogu definisati u okviru ostalih. Njih izazivaju gromobrani i jonizujući talasi.