Slikarske tehnike
Bajc[uredi | uredi izvor]
Bajc je tekućina koja u crtanju nudi slične mogućnosti kao tuš.
- Po hemijskom sastavu se bitno razlikuje od tuša, ali su izražajne mogućnosti slične.
- Bajc je materijal koji se koristi najčešće za toniranje predmeta od drveta i njihovu zaštitu, vekovima se koristi i za crtanje.
- Na tržište stiže kao već pripremljen rastvor ili u prahu. Ako je u prahu, priprema se tako što se pomeša sa vrućom vodom.
- Bajc se dobija preradom drveta tj. njihovih izlučevina. Pravi se u velikom broju razlićitih nijansi. Boja zavisi od vrste drveta od kog je napravljen. Svetle boje dolaze do drveta kao čto su lipa i javor, a tamnije od oraha i bukve, a najtamnije od drveta kruške, šimšira i masline. Nudi dobre mogućnosti, posebno u tehnici laviranog crteža.
- Bajc nam nudi raznolike mogućnosti u crtežu. Raspon mogućnosti na crtežima sa ovim materijalom se kreće od senzibilnih linija, različitih rastera, mrlja do efekta laviranog tuša. Lavirani crtež predstavlja tehniku koja po svojim izražajnim mogućnostima nalazi između crteža i akvarela. Laviranje je postupak u kome se koristi razređeni tuš ili bajc i fine četke da bi se predstavili tamniji delovi ili cenke, tj. napravila valerska gradacija. Papi koji više upija je bolji za lavirani crtež.[1][2]
Sepija[uredi | uredi izvor]
Reč sepija se u današnje vreme koristi za crvenkasto-smeđi ton koji je prvobitna tehnika davala. Ako kažemo sepija to se može odnositi i na mastilo sipe ili samu životinju (latinski), specifičan braonkasti ton, crtačku tehniku korišćenu u periodu renesanse nalik tušu, ili pak crtačku tehniku nalik kredi.[3]
Sepija kao tuš[uredi | uredi izvor]
Kroz istoriju sepija je predstavljala tehniku nalik tušu, koja se dobijala od mastila sipe ili drugih morskih mekušaca. Koristili su je veliki umetnici tog vremena kao što su Leonardo da Vinči, Mikelanđelo, Rembrant i mnogi drugi. Uglavnom je korišćena za skice i analitičko crtanje. Nije bila postojana tehnika i vremenom je bledela. Pošto se njene karakteristike nisu pokazale kao dobre ova tehnika je gotovo potpuno zaboravljena. Kao takva tehnika, sepija je bila korišćena sve do devetnaestog veka.
Sepija kao kreda[uredi | uredi izvor]
Sinopija[4] ili sepija, zagasitocrvena kreda (grad Sinopija je isporučilac još u gotici) ima važnu ulogu u fresko slikarstvu italijanske renesanse. Crtež sinopijom se naziva „sinopia“. Nalazi se ispod završnog sloja maltera – na kojem se slika dok je svež. U ovoj tehnici su se češće crtale skice, ili kao samostalni crteži često u kombinaciji sa ugljenom i belom kredom. Umetnici su često ovu kredu koristili za tonove lica, ocrtavanje tela i mišića, studije i analitičko crtanje. Sepija se može naći u različitim tonovima crvene, braon i oker. Česta je kombinacija ove tehnike sa ugljenom i belom kredom (trobojni crteži) Kao podloga za crtež sepijom najčešće se koristo grublji papir ili karton, takođe pogodni mogu biti papiri pripremljeni tutkalno-krednom podlogom. Ova tehnika traži grublju ili hrapaviju podlogu zbog svoje otresitosti i drugih karakteristika koje su dosta slične ugljenu ili drugim kredama. Pogodni su i papiri za pastel, često tonirani, koji za studijski crtež može biti i ručno toniran. Zbog prašnjave strukture i crteži kredom, kao i crteži ugljenom, moraju se fiksirati.