Staza suza

Mapa egzodusa američkih starosedelaca 1830-1835

Staza suza (engl. Trail of Tears) je ime dato za etničko čišćenje i prisilno preseljenje američkih starosedeoca (Indijanaca) iz jugoistočnih delova SAD nakon donošenja Zakona o preseljenju Indijanaca iz 1830. U uklanjanje iz svoje domovine do Indijanske teritorije zapadno od reke Misisipi su, između ostalih bili uključeni mnogi članovi sledećih plemena koji nisu želeli da se asimiluju: Čeroki, Muskogi, Seminole, Čikaso i Čokto. Američki starosedeocima koji su odlučili da ostanu i asimiluju se, bilo je dozvoljeno da postanu građani u svojim državama i građani SAD. Izraz „staza suza“ potiče iz opis uklanjanja Čokta iz 1831.

Mnogi američki starodesedoci su patili od bolesti i gladi na putu ka svojim destinacijama. Mnogi su umrli, uključujući 2,000-6,000 od 16.542 preseljenih Čerokija. Evropski doseljenici (i hrišćani i jevreja), kao i afroamerički oslobođenici i robovi su takođe učestvovali u prislilnom preseljenju Čikasa, Čokta, Čerokija, Muskogija i Seminola.

Do 1830. Čeroki, Čikasi, Čokte, Muskogi i Seminole (ponekad grupno poznati kao Pet civilizovanih plemena) su živeli kao autonomni naroda u ono što bi se moglo nazvati američki Duboki Jug. Proces kulturne transformacije (koji su predložili Džordž Vašington i Henri Noks) je uzeo maha, naročito među Čerokijima i Čoktama. Mnogi beli doseljenici su vršili pritisak na federalnu vladu da preseli Indijance iz jugoistoka. Endru Džekson je pomogao da Kongres SAD usvoji Zakon o preseljenju Indijanaca, koji je ovlastio vladu da ponudi nagodbe radi preoblikovanja karaktera teritorija na jugoistoku.

Čokte su 1831. bile predviđene da se prve uklone, i ovo je postalo model za sve druge selidbe. Nakon Čoktiv, mnoge Seminole su raseljene 1832. (nakon dva rata, ali mala grupa se preselila u Everglejds i nikada nisu poraženi od SAD), Muskogi 1834, zatim Čikasi 1837. i na kraju Čeroki 1838. Posle preseljenja, neki američki starosedeoci su ostali u svojim drevnim domovinama; neki Čokti se mogu sresti u Misisipiju, Seminole na Floridi, Muskogi u Alabami i Floridi, i Čerokiji u Severnoj Karolini. Ograničen broj osoba koji nisu bili američki starosedeoci (uključujući Afroamerikance, obično kao robove) su takođe pratili Indijance u seobi prema zapadu. Do 1837, 46.000 Indijanaca iz ovih jugoistočnih država je izbačeno iz svoje domovine, čime je otvareno 100.000 km² za pretežno bele naseljenike.

Utvrđene teritorije ovih autonomnih plemenskih naroda, koji su zauzimali velike delove Sjedinjenih Američkih Država, bili su predmet stalnih cesija i aneksija pre 1830, delom zbog pritiska skvotera i pretnje vojnom silom u novoproglašenim teritorija SAD. Kako su te teritorije postajale savezne države, državne vlade su želele da se u okviru svojih granica raspuste granice indijanskih naroda, koji su bili nezavisni od državne jurisdikcije, i da izvrše eksproprijaciju zemljišta u njima. Ovi pritisci su uvećani rastom američkog stanovništva i širenja ropstva na jugu sa brzim razvojem uzgajanja pamuka zbog pronalaska mašina za odvajanja pamučnih vlakana od semena pamuka.

Literatura

• Jahoda, Gloria (1975). Trail of Tears: The Story of the American Indian Removal 1813-1855. ISBN 978-0-517-14677-4. 
• Perdue, Theda (2003). „Chapter 2 'Both White and Red'”. Mixed Blood Indians: Racial Construction in the Early South. The University of Georgia Press. str. 51. ISBN 978-0-8203-2731-0. 
• Curtis, Nancy C. (1996). Black Heritage Sites. United States: ALA Editions. str. 543. ISBN 978-0-8389-0643-9.