Huli
Huli su narod koji živi u brdovitom kraju Nove Gvineje (Papua Nova Gvineja) južno od rečnog toka koji razdvaja ostrvo po dužini i oko 200 kilometara istočno od granice sa Zapadnim Irijanom. Kao i druge populacije u regiji, Huli preživljavaju zahvaljujući sezonskoj poljoprivredi, gajenjem svinja, lovu i skupljanju šumskih plodova, na primer posebne vrste oraha koji su bogati proteinima.
Običaji i tradicija[uredi | uredi izvor]
U skladu s običajima drugih melanežanskih plemena, i ovaj narod praktikuje odvajanje ženskih i muških životnih prostora i podelu uloga i radnih zadataka. Žene se brinu za decu i uzgajanje povrća, a kćeri im pomažu u gajenju svinja.
Muška deca napuštaju majčinski dom u devetoj ili desetoj godini i odlaze da žive sa ocem i muškom zajednicom. Od tog trenutka više ne jedu hranu koju su skuvale žene, a očevi ih uče obrađivanju zemlje, lovu, borbi i poštovanju starijih. U vreme harolija (vreme muškog „pripravništva”) dečaci žive odvojeno od zajednice u šumi, gde ih daloaliji (stariji neoženjeni muškarci) poučavaju o plemenskoj mitologiji, ratu, strategijama preživljavanja u šumi i načinima zaštite od uticaja duhova i žena.
Huli veruju u mnoge duhove - dame - što žive na nebu, u rekama, šumama i na planinama i kontrolišu zemlju, klimu, plodnost zemlje i stoke. Ti duhovi imaju moć da prouzrokuju bolest i nevolju, ali njihov uticaj može biti smirujući i upotrebljen u korisne svrhe.
Ovaj narod veruje da žene poseduju određenu moć, zvanu tomija, koja može prouzrokovati bolest ili smrt. Njihov negativan uticaj posebno dolazi do izražaja u menstrualnoj krvi i ima veliku moć nad muškarcima pa oni moraju da nauče posebne rituale i tehnike kako bi se odbranili.
Specifičnosti[uredi | uredi izvor]
Huli se razlikuju od drugih naroda Nove Gvineje po bojenju lica na hrom-žutoj podlozi. Poznati su i kao „ljudi perika” zbog impoznatih frizura koje svaki ratnik počinje da pravi od sopstvene kose prilikom pripreme za ulazak u svet odraslih .
Slično kao i afrički narodi Bororo i Surma, muškarci Hulija provode veliki deo vremena ukrašavujući svoja tela. Uglavnom su tradicionalnim aktivnostima posvećeni više nego ratu, a mnogi od njih su moderno obrazovani i govore engleski, ali vrlo mali broj napušta planine.
Huli ne nasleđuju društvene uloge, već status pojedinaca zavisi od sposobnosti ili stečenih veština, kao što su dobar prinos iz povrtnjaka, ratničko umeće ili poznavanje obrednih pravila.[1]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Ferera, Mirela (2006). Narodi sveta. Međunarodni istraživački institut za kulturu. ISBN 978-86-86331-01-4.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Ferera, Mirela (2006). Narodi sveta.Međunarodni istraživački institut za kulturu. ISBN 978-86-86331-01-4
