Šablon:Sjajni članci/1
Samjuel Eto[uredi izvor]
Samjuel Eto Fis (franc. Samuel Eto'o Fils; Duala, 10. mart 1981) kamerunski je fudbalski radnik i trener, kao i bivši fudbaler, koji je igrao na poziciji napadača. Trenutno je predsjednik Fudbalskog saveza Kameruna, od decembra 2021. godine. Opisan je kao jedan od najboljih napadača na svijetu i kao jedan od najboljih afričkih fudbalera svih vremena, osvojivši nagradu za fudbalera godine u Africi rekordna četiri puta. Godine 2021. proglašen je za najboljeg Afričkog fudbalera svih vremena zajedno sa Džordžom Veom, a ispred Rožea Mile i Didjea Drogbe po izboru časopisa Africa Top sports. Dva puta je izabran u FIFPro idealni tim sezone, šest puta u KAF idealni tim afričkih fudbalera, kao i dva puta u idealni tim Uefe. Bio je nominovan za nagradu FIFA fudbaler godine, gdje je 2005. završio na trećem mjestu. Godine 2015. dobio je nagradu Zlatno stopalo; 2021. godine je uvršten u idealni tim afričkih fudbalera svih vremena od strane Međunarodne federacije fudbalske istorije i statistike (IFFHS), a 2022. je uvršten u kuću slavnih Intera.
Kao talentovan igrač, prešao je u akademiju Real Madrida sa 16 godina, debitovao je za prvi tim, ali je zbog velike konkurencije u napadu, išao na pozajmice u nekoliko klubova, nakon čega je 2000. godine prešao u Majorku, za koju je postigao 70 golova, postavši najbolji strijelac u istoriji kluba. Godine 2004. prešao je u Barselonu, za koju je tokom pet sezona postigao 130 golova, postavši afrički fudbaler sa najviše nastupa i najviše golova u La Ligi, kao i afrički fudbaler sa najviše postignutih golova u pet najjačih evropskih liga. Sa Barselonom je osvojio La Ligu tri puta, a zajedno sa Ronaldinjom, bio je jedan od najboljih igrača u Ligi šampiona 2005/06. i dao je gol u finalu za titulu. Bio je član napadačkog tria, zajedno sa Lionelom Mesijem i Tjerijem Anrijem, koji je u sezoni 2008/09. osvojio trostruku krunu i postigao 100 golova, postavivši rekord kluba. U finalu Lige šampiona ponovo je dao gol, čime je postao drugi igrač koji je dao gol u dva finala Lige šampiona.
Godine 2009. prešao je u Inter, sa kojim je u prvoj sezoni osvojio Seriju A, Kup Italije i Ligu šampiona, postavši prvi fudbaler koji je u Evropi osvojio trostruku krunu sa dva kluba. Takođe, postao je četvrti igrač koji je osvojio Ligu šampiona dvije sezone zaredom, sa dva različita kluba. Godine 2011. prešao je u Anži, gdje je proveo dvije sezone, nakon čega je prešao u Čelsi, gdje je proveo jednu sezonu. Godine 2014. prešao je u Everton, ali je poslije pola sezone prešao u Sampdoriju. Godine 2015. prešao je u Antalijaspor, gdje je u jednom periodu u prvoj sezoni obavljao funciju i trenera i igrača; ostao je tri sezone i postigao je 44 gola na 76 utakmica. Godine 2018. prešao je u Konjaspor, gdje je proveo pola sezone, nakon čega je prešao u Katar SK, gdje je 2019. završio karijeru.
Za reprezentaciju Kameruna debitovao je 1997. godine, nakon čega je bio dio tima koji je osvojio zlatnu medalju na Olimpijskim igrama 2000. Sa reprezentacijom je dva puta osvojio Afrički kup nacija, gdje je sa 18 golova najbolji strijelac u istoriji, a učestvovao je na četiri Svjetska prvenstva. Najbolji je strijelac u istoriji reprezentacije sa 56 golova i dijeli drugo mjesto po broju odigranih utakmica.
Godine 2021. postao je predsjednik Fudbalskog saveza Kameruna, a tokom Svjetskog prvenstva 2022. napao je alžirskog jutjubera.