Black Uhuru

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Blek uhuru
Muzički rad
Aktivni period1972—danas
Osnivanje1972. (Kingston, Jamajka)
Žanrrege, dab
Izdavačka kuća
Članovi
Sadašnji članoviDerik „Daki” Simpson
Endrju Biz
Elza Grin
Bivši članoviDon Karlos
Gart Denis
Puma Džouns
Erol Nelson
Dženifa Naja
Džunior Rajd
Majkl Rouz
Frank Stepanek
Slaj Danbar
Robi Šekspir
Vins Blek
Deril Tomson
Majki Čang
Ostalo
Veb-sajtblackuhuruofficial.com

Blek uhuru (engl. Black Uhuru) je rege grupa porijeklom sa Jamajke. Grupa je osnovana 1972. godine, prvobitno pod nazivom „Uhuru”, što na svahili jeziku znači sloboda.[1][2] Od svog osnivanja do danas grupa je prošla kroz razne izmjene u sastavu, sa Derikom „Dakijem” Simpsonom kao osnivačem i stalnim članom.

Debitantski album pod nazivom Love Crisis grupa je objavila 1977. godine. Albumom Sinsemilla iz 1980. bend je stekao međunarodnu popularnost. Grupa je osamdesetih godina počela organizovati svjetske turneje. Godine 1982. nastupali su kao predgrupa Rolingstonsima u Ujedinjenom Kraljevstvu.[2] Blek uhuru je objavio veliki broj uspješnih singlova, među kojima su najpoznatiji Guess Who's Coming to Dinner, General Penitentiary, Great Train Robbery kao i singl Shine Eye Gal sa gostom Kitom Ričardsom, legendarnim gitaristom benda Rolingstonsi.[3][4]

Album Red iz maja 1981. se od 2023. godine nalazi na 466. mjestu liste 500 najboljih albuma svih vremena po izboru časopisa Rolling Stone. Album Anthem iz 1984. godine je osvojio prvi Gremi za najbolji rege album, novu kategoriju na Gremi nagradama predstavljenu 1985. godine.[5][4] Pored toga, još 6 albuma grupe Blek uhuru bilo je nominovano za najbolji rege album godine na Gremi ceremonijama.

Istorija[uredi | uredi izvor]

Grupa Blek uhuru osnovana je 1972. godine u okrugu Voterhaus (engl. Waterhouse) u Kingstonu, glavnom gradu Jamajke.[6] Članovi novonastale grupe Uhuru bili su Derik „Daki” Simpson, Don Karlos i Rudolf „Gart” Denis, jedini od trojice koji je imao bilo kakvu muzičku pozadinu. Grupa je sa tim sastavom izdala dvije pjesme, od kojih nijedna nije ostvarila naročit uspjeh, te su Denis i Don Karlos napustili sastav u pokušaju da naprave solo-karijeru. Grupi su se potom pridružili Erol Nelson i Majkl Rouz. Grupa je u ovom sastavu pod novim nazivom – Black Sounds Uhuru – izdala svoj debitantski album Love Crisis koji je objavljen 1977. godine.[7]

Erol Nelson napušta grupu krajem 1977, te ga mijenja Sandra „Puma” Džouns, socijalni radnik iz Južne Karoline. Džouns se prethodno preselila iz SAD na Jamajku sa ciljem da „otkrije svoje korijene”, te je radila kao plesačica za rege pjevača Rasa Majkla, a bila je i član grupe Mama Africa. Grupa je već tada usvojila ime Blek uhuru, počevši aktivnu saradnju sa jamajkanskim rege izvođačima i producentima Slajom Danbarom i Robijem Šekspirom (poznatijima kao „Slaj i Robi”), koji su bili vlasnici izdavačke kuće Taxi Records. U tom periodu objavili su niz uspješnih singlova, uključujući General Penitentiary, Guess Who's Coming to Dinner kao i Shine Eye Gal sa gitaristom Kitom Ričardsom.[4] Isti singlovi bili su dio drugog albuma grupe – Showcase, koji je objavljen 1979. godine. Blek uhuru je nastupio na rege festivalu „Rege sanspleš” (engl. Reggae Sunsplash) 1980. godine.

Svoj treći album pod nazivom Sinsemilla, Blek uhuru izdaje u julu 1980. godine, pod potpisom diskografske kuće Island Records. Ovim albumom grupa je dobila međunarodnu popularnost. Četvrti album, Red, objavljen je u maju 1981, ponovo u saradnji sa Slaj i Robijem. Album je doživio uspjeh, te se našao na trećem mjestu na listi od 10 najboljih muzičkih albuma godine u časopisu New Musical Express (NME). Američki časopis Rolling Stone ga je postavio na 23. mjesto liste 100 najboljih albuma osamdesetih, kao i na 466. mjesto liste 500 najboljih albuma svih vremena.[8][9] Na ljeto 1982. godine Blek uhuru je nastupio u Ujedinjenom Kraljevstvu kao predgrupa Rolingstonsima.[2] Blek uhuru je u decembru 1982. godine izdao još jedan album, pod nazivom Chill Out.[10]

Najpoznatiji album grupe – Anthem, objavljen je 1984. godine. U novoj kategoriji na Gremi nagradama – najbolji rege album godine, koja je predstavljena 1985, album Anthem je osvojio prvo mjesto.[4] Lirički gledano, Anthem je zadržao oštroumnost prethodnih albuma, kritikujući socijalnu nepravdu i ekonomski materijalizam i veličajući rastafarijanske vrijednosti kao što su afrocentrizam, socijalna jednakost i „ajtal” (engl. ital) ishranu. Muzički, album spaja ruts-rege (engl. Roots Reggae) i dab sa „sintetičkim”, elektropop instrumentima i efektima, što rezultira „ambijentom pop-rege futurizma”.

Uprkos uspjesima, Majkl Rouz napušta grupu 1984. godine nakon svađe sa Simpsonom, te na njegovo mjesto dolazi Delroj „Džunior” Rajd.[4] Grupa potpisuje ugovor sa izdavačkom kućom RAS Records, i mijenja pravac albumom Brutal, objavljenim 1986. Iako se ovaj album po stilu razlikovao od prethodnih albuma grupe, ostvario je uspjeh te je i nominovan za najbolji rege album godine na Gremiju 1987. u Los Anđelesu. Singl sa albuma, Great Train Robbery našao se na 62. mjestu hit-singlova u Ujedinjenom Kraljevstvu, a uvršten je i u fiktivnu rege radio-stanicu K-JAH u video-igri Grand Theft Auto: San Andreas 2004. godine.[11]

Ubrzo nakon izdavanja albuma Brutal, grupa se počela raspadati. Prekinuta je saradnja sa duom Slaj i Robi, a Puma Džouns je napustila grupu zbog bolesti. Preminula je 28. januara 1990. godine od karcinoma pluća. Njena zamjena u grupi bila je Dženet „Olafunke” Rajd. Blek uhuru se vratio sa novim albumom Positive 1987. godine. Zbog nemogućnosti da dobije vizu za nastup u SAD, Džunior Rajd napušta bend, a prati ga i Olafunke.[4]

Derik Simpson tada ostaje jedini član grupe Blek uhuru, ali ubrzo se u Kaliforniji opet sastaje sa bivšim članovima grupe, Gartom Denisom i Don Karlosom, i grupa pod originalnim sastavom izdaje novi album Now 1990. godine. Album se bavio raznim temama, uključujući aktuelne svjetske probleme kao što su zalivski rat i kraj aparthejda u Južnoafričkoj Republici, ali i lične tragedije, poput smrti Pitera Toša i Pume Džouns, bivše članice grupe.[12] Grupa se ponovo razdvaja 1996, kada Daki Simpson odlazi na evropsku turneju sa dab poetom Jasus Afarijem, predstavljajući Blek uhuru, dok Denis i Don Karlos organizuju turneju po SAD-u, nastupajući pod istim imenom. Zbog toga se vodio sudski proces, na kojem je Simpson dobio slučaj i zadržao prava na naziv grupe. Karlos je nastavio solo karijeru, a Simpsonu su se u grupi Blek uhuru pridružili Endrju Biz i Dženifer „Dženifa Naja” Koneli. Pod ovim sastavom, grupa je objavila dva albuma: Unification (1998) i Dynasty (2001), nakon kojih se Biz vratio solo karijeri.[12]

U februaru 2004. objavljeno je da se Derik Simpson ponovo udružio sa bivšim članom grupe, Majklom Rouzom.[13] Zajedno su objavili singl Dollars, a izveli su i nekoliko koncerata na Jamajki. Takođe su organizovali i evropsku turneju 2006. godine.

Grupa Blek uhuru je 2012. godine dobila nagradu za životno dostignuće u muzici od strane grada Las Vegasa. Daki Simpson je dobio „ključ grada”, a 31. avgust je zvanično proglašen kao dan Blek uhurua u Las Vegasu.[14] Godine 2016. organizovali su turneju u SAD-u, sa Endrju Bizom kao glavnim i Elzom Grin kao pratećim vokalom.[15]

Blek uhuru izdaje novi album pod nazivom As the World Turns u septembru 2018. Ovo je bio prvi album sa Dakijem kao vodećim vokalom.[16] Nominovan je za najbolji rege album na 61. Gremi ceremoniji održanoj u Stejpls centru u Los Anđelesu.[5] U maju 2022. grupa objavljuje još jedan album pod nazivom New Day.[17]

Diskografija[uredi | uredi izvor]

  • Love Crisis (1977)
  • Showcase (1979)
  • Sinsemilla (1980)
  • Red (1981)
  • Chill Out (1982)
  • Anthem (1984)
  • Brutal (1986)
  • Positive (1987)
  • Now (1990)
  • Iron Storm (1991)
  • Mystical Truth (1993)
  • Strongg (1994)
  • Unification (1998)
  • Dynasty (2001)
  • As the World Turns (2018)
  • New Day (2022)

Nagrade i nominacije[uredi | uredi izvor]

Godina Album Nagrada Rezultat
1984. Anthem Gremi za najbolji rege album Osvojeno
1986. Brutal Nominacija
1990. Now Nominacija
1991. Iron Storm Nominacija
1993. Mystical Truth Nominacija
1994. Strongg Nominacija
2018. As the World Turns Nominacija

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ „About Black Uhuru”. blackuhuruofficial.com/. Pristupljeno 23. 2. 2024. 
  2. ^ a b v Thompson 2002, str. 38.
  3. ^ „Black Uhuru”. Black History Month. 30. 6. 2022. Pristupljeno 23. 2. 2024. 
  4. ^ a b v g d đ Thompson 2002, str. 40.
  5. ^ a b „Grammy Awards - Black Uhuru”. GRAMMY.com. Pristupljeno 23. 2. 2024. 
  6. ^ Harris, Craig. „Black Uhuru Biography by Craig Harris”. Allmusic.com. Pristupljeno 23. 2. 2024. 
  7. ^ Thompson 2002, str. 39.
  8. ^ „100 Best Albums of the Eighties”. Rolling Stone. 16. 11. 1989. Pristupljeno 23. 2. 2024. 
  9. ^ „The 500 Greatest Albums of All Time”. Rolling Stone. 31. 12. 2023. Pristupljeno 23. 2. 2024. 
  10. ^ Bowden, Marshall (7. 3. 2004). „BLACK UHURU: SINSEMILLA / RED / THE DUB FACTOR”. PopMatters.com. Pristupljeno 23. 2. 2024. 
  11. ^ „Official Charts - Black Uhuru”. Official Charts. Pristupljeno 23. 2. 2024. 
  12. ^ a b Thompson 2002, str. 41.
  13. ^ Campbell, Howard (4. 2. 2004). „Michael Rose returns to Black Uhuru”. The Jamaica Observer. Arhivirano iz originala 15. 3. 2005. g. Pristupljeno 23. 2. 2024. 
  14. ^ „Black Uhuru Chillin’ to reggae roots at the MACC”. Maui News. 19. 10. 2017. Pristupljeno 23. 2. 2024. 
  15. ^ Cooper, Stephen (29. 9. 2016). „Black Uhuru live in San Diego”. Reggae Vibes. Pristupljeno 23. 2. 2024. 
  16. ^ „Reggae Masters Black Uhuru back with first album in 15 years”. Caribbean National Weekly. 22. 10. 2018. Pristupljeno 23. 2. 2024. 
  17. ^ Topple, Steve (13. 5. 2022). „ALBUM REVIEW: BLACK UHURU FEAT. DYLANS DHARMA, ANDREW BEES & KING HOPETON - NEW DAY”. Reggaeville. Pristupljeno 23. 2. 2024. 

Literatura[uredi | uredi izvor]

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Black_Uhuru&oldid=27430493”