The Washington Post

S Vikipedije, slobodne enciklopedije

The Washington Post


Naslovna strana 9. janaura 2008. godine
TipDnevne novine
FormatBroadsheet
VlasnikNaš Holdings[1][2][3]
IzdavačFred Rajan
Redakcijaoko. 740 novinara[5]
Osnivanje6. decembar 1877. god.; pre 146 godina (1877-12-06)
Sedište1150 15th Street, N.W.
Vašington 20071
SAD[6]
Tiraž699.130 dnevno[7]
929.921 sedmično[8]
ISSN0190-8286
OCLC broj2269358
Veb-sajtwww.washingtonpost.com

Vašington post (engl. The Washington Post) je naziv za američki dnevni list koji izlazi u Vašingtonu i predstavlja najpoznatiju, najčitaniju i najuticajniju publikaciju u tom gradu.[9] Predstavlja takođe jednu od najstarijih publikacija u gradu, s obzirom da je prvi štampani primerak izašao 1877. godine.[10] To su najtiražnije novine u metropolitanskoj oblasti Vašingtona[11][12] i imaju veliku nacionalnu publiku.

Post je takođe poznat i po ulozi koju su početkom 1970-ih njegovi reporteri Bob Vudvord i Karl Bernstejn imali prilikom pokretanja afere Votergejt i tako posredno doveli do kolapsa Niksonove administracije.

Opšte[uredi | uredi izvor]

Post se smatra jednim od vodećih američkih dnevnih listova, uz Njujork tajms, koji je poznat po praćenju događaja na međunarodnoj sceni i Vol Strit žurnal, koji se ističe izveštavanjem o privrednim događajima. Post se istakao svojim redovnim i temeljitim praćenjem rada Bele kuće, Kongresa, i drugih institucija američke vlade.

Za razliku od Tajmsa i Žurnala, uredništvo ovaj list prvenstveno vidi kao regionalnu publikaciju, te se trenutno ne štampa dnevno nacionalno izdanje namenjeno publici van američke Istočmne obale. Međutim, postoji i tzv. „Nacionalno sedmično izdanje“ (National Weekly Edition), koje kombinuje Postove članke iz redovnih izdanja, a koja su namenja široj publici. Većina čitateljstva se nalazi u Distriktu Kolumbija, kao i vašingtonskim predgrađima koja pripadaju državi Meriland i severnom delu Virdžinije.

U oktobru 2006. prosečni tiraž za radni dan je iznosio 656.297, a za nedeljno izdanje 930.619 primeraka prema nalazima Audit Bureau of Circulations, što Post čini šestim najtiražnijim listom u SAD, iza Njujork tajmsa, Los Anđeles tajmsa, Vol Strit žuranala, SAD danas i Njujork posta. Iako je njegov tiraž, kao tiraž gotovo svih novina, u posljednje vreme počela opadati, smatra se da ima najviše stope tržišnog prodora u kategoriji metropolitanskih dnevnika.

Istorija[uredi | uredi izvor]

Vašington post je godine 1877. osnovan od strane novinara i izdavača Stilsona Hačinsa, čija je namera bila da u glavnom gradu promiče stavove Demokratske stranke.[10] Godine 1880. je dobio nedeljno izdanje, a redakciji je priključio i ugledni novinar Džozef Pulicer. Godine 1888. Hačins je napustio demokrate i prešao republikancima, što mu je omogućilo da kupi gradsku konkurenciju Republican National.

Sledeće godine Vašington post je prodat Franku Hatonu, glavnom inspektoru pošta SAD i Beriahu Wilkinsu, bivšem demokratskom kongresniku iz Ohaja. Novi vlasnici su, kako bi se predstavili, organizovali takmičenje za najbolji školski sastav. Za ceremoniju dodele nagrade je ugledni kompozitor Džon Filip Souza napisao Vašington post, jedan od najpopularnijih marševa u istoriji muzike.

Vilkins je godine 1984. nakon Hatonove smrti preuzeo njegov vlasnički deo, a nakon što je i sam umro 1903. godine, list su preuzeli njegovi sinovi Džon i Robert. Dve godine kasnije su ga prodali vlasniku Cincinnati Enquiriera Džon Rol Maklinu. Pre nego što je Džon Rol Maklin umro 1916. godine, tastamnetom je list ostavio posebnom trustu, držeći da Edvard Bil Maklin, njegov sin-plejboj, nije u stanju kvalitetno upravljati listom. Mladi Maklin je taj tastament uspeo oboriti na sudu, ali su se očeva strahovanja pokazala ispravnim. Godina 1920-ih je list počeo zapadati u finansijske probleme, da bi nakon sloma berze 1929. godine otišao u bankrot.

Godine 1933. Vašington post je na aukciji kupio ugledni finanser Judžin Mejer[10], koji je godinama na njega trošio milione dolara nastojeći mu povećati kvalitet i ugled. Kada je predsednik Truman Mejera godine 1946. imenovao na čelo Svetske banke, Mejer je list predao svom mladom zetu Filipu Grejamu[10]. Novi vlasnik se pokazao kao vrlo uspešan poslovni čovjek čije su investicije i drugi poslovni potezi isplatili i koji je početkom 1950-ih konačno list učinio ne samo uglednim, nego i finansijski isplativim. Godine 1954. Vašington post je otkupio Vašington herald, svog posljednjeg lokalnog konkurenta.

Grejam, koji je od 1950-ih počeo patiti od manično-depresivne psihoze, je u leto 1963. godine izvršio samoubistvo. Tada je vlasništvo nad listom preuzela njegova udovica Katrin Grejam[10]. Njen uspon na čelo jedne tako velike i ugledne kompanije mnoge američke feministkinje smatraju važnim međašem u borbi za izjednačavanje polova u SAD.

Katrin Grejam je, međutim, na Post i istoriju ostavila daleko više traga zahvaljujući spremnosti na brojne reforme u skladu s duhom vremena, kao i novi, daleko agresivniji i ponekad kontroverzni stil društveno angažovanog novinarstva, oličen u uglednom uredniku Bilu Bradliju. Rezultat takve politike je posebno došao do izražaja krajem 1960-ih i početkom 1970-ih, te kulminirao u Postovim člancima koji su razotkrili aferu Votergejt. Za to dostignuće, koje se smatra jednim od najsvetlijih trenutaka u istoriji američkog novinarstva, list je 1973. godine dobio Pulicerovu nagradu.

Godine 1980. je, međutim, i sam Post postao predmetom skandala kada je Džimijev svet (Jimmy's World), reportaža njegove novinarke Dženet Kuk o 8-godišnjem zavisniku o heroinu dobila Pulicerovu nagradu. Međutim, kada se otkrilo da je cela priča najobičnija izmišljotina, osramoćeni Post je bio prisiljen vratiti nagradu. Godine 1982. je Post dobio i prvu ozbiljniju konkurenciju u obliku Vašington tajmsa, gradskog lista koji se nastojao lokalnim čitateljima predstaviti kao desna, odnosno konzervativna alternativa Posta.

Godine 1996. Post je dobio svoju prvu službenu veb-stranicu, a 1999. godine je na naslovnice uveo kolor-fotografije. Donalda Grejama, sina Katrin Grejam koji je listom rukovodio od 1979. godine[10], 2000. je nasledio današnji izdavač Boisfeuillet Jones, Jr.

Politička orentacija[uredi | uredi izvor]

Post se, kao i mnogi drugi mediji u SAD, nastoji predstaviti kao politički neutralan i objektivan. Međutim, u američkoj javnosti, pogotovo njenom konzervativnom delu, vlada široko rasprostranjeno mišljenje kako je taj list, kao i većina štampanih, odnosno „tradicionalnih“ medija, liberalno, odnosno levo orentisan.

Kao argument u prilog tome se često navodi kako je Vašingto post jedan od najžešćih kritičara politike i administracije američkog predsednika Džordž V. Buša, kao i da je tradicionalno bio bliži kandidatima Demokratske nego Republikanske stranke. Godine 2004. je tako prekinuta dugogodišnja tradicija da se na izborima službeno ne podržava nijedan predsednički kandidat, pa je uvodnik lista glasače pozvao da daju svoj glas Bušovom demokratskom protivkandidatu Džonu Keriju.

Sa druge strane, Vašington post ima deo kritičara sa krajnjeg levog krila američkog političkog spektra, uključujući Noama Chomskog koji je još 1988. utvrdio da list skreće udesno, odnosno podržava politiku reakcije i status kvo. Godine 1992. je u emisiji Frontlajn TV-kuće Pi-Bi-Si se kao objašnjenje tog navodnog zaokreta tvrdi da je list bio prisiljen promeniti uređivačku politiku kako bi sprečio konzervativni dio čitateljstva da se okrene Vašington tajmsu.

U prilog teze o desnoj, odnosno konzervativnoj orentaciji Posta se navode njegovi uvodnici u kojima se službeno podržavala američka invazija na Irak, odnosno Bušove inicijative da se privatizuje američki mirovni sistem i sporazumi o slobodnoj trgovini.

Sam list, kao što je to i običaj u SAD, u svojoj redakciji i među kolumnistima ima osobe različitih ideoloških opredjeljenja, od levice do desnice, pa to ponekad izaziva teškoće kod svih koji žele precizno definisati njegovu političku orentaciju.

Poznati saradnici[uredi | uredi izvor]

Poznati direktori i urednici[uredi | uredi izvor]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ a b Clabaugh, Jeff (1. 10. 2013). „Jeff Bezos Completes Washington Post Acquisition”. Washington Business Journal. American City Business Journals. Pristupljeno 1. 10. 2013. 
  2. ^ Fahri, Paul (1. 10. 2013). „The Washington Post Closes Sale to Amazon Founder Jeff Bezos”. The Washington Post. ISSN 0190-8286. 
  3. ^ Farhi, Paul (5. 8. 2013). „Washington Post To Be Sold to Jeff Bezos, the Founder of Amazon”. The Washington Post. Washington, D.C.: The Washington Post Company. ISSN 0190-8286. Pristupljeno 5. 8. 2013. 
  4. ^ Washington Post Staff (1. 1. 2016). „Leadership of The Washington Post”. Washington Post. Pristupljeno 12. 2. 2018. 
  5. ^ „Contact The Washington Post reporters, columnists and bloggers”. The Washington Post. Arhivirano iz originala 22. 1. 2012. g. 
  6. ^ Achenbach, Joel (10. 12. 2015). „Hello, new Washington Post, home to tiny offices but big new ambitions”. Pristupljeno 14. 12. 2015. 
  7. ^ „Circulation at the Top 20 Newspapers”. The Associated Press. 30. 4. 2007. Pristupljeno 30. 4. 2007. 
  8. ^ „2007 Top 100 Daily Newspapers in the U.S. by Circulation” (PDF). BurrellesLuce. 31. 3. 2007. Arhivirano iz originala (PDF) 02. 12. 2017. g. Pristupljeno 28. 5. 2007. 
  9. ^ Granger, Jacob (16. 12. 2021). „The Washington Post launches newsletter to help readers understand graphs and charts”. 
  10. ^ a b v g d đ Mišić, Milan, ur. (2005). Enciklopedija Britanika. V-Đ. Beograd: Narodna knjiga : Politika. str. 24. ISBN 86-331-2112-3. 
  11. ^ „District of Columbia's Top 10 Newspapers by Circulation”. Agility PR Solutions. 16. 10. 2015. Arhivirano iz originala 24. 3. 2020. g. Pristupljeno 24. 3. 2020. 
  12. ^ Riva Gaaserud, Michaela (11. 2. 2014). Moon Virginia & Maryland: Including Washington DC. Avalon Publishing. str. 556. ISBN 978-1-61238-517-4. Arhivirano iz originala 1. 9. 2023. g. Pristupljeno 24. 3. 2020. 

Literatura[uredi | uredi izvor]

  • Kelly, Tom. The imperial Post: The Meyers, the Grahams, and the paper that rules Washington (Morrow, 1983)
  • Lewis, Norman P. "Morning Miracle. Inside the Washington Post: A Great Newspaper Fights for Its Life". Journalism and Mass Communication Quarterly (2011) 88#1 pp: 219.
  • Merrill, John C. and Harold A. Fisher. The world's great dailies: profiles of fifty newspapers (1980) pp 342–52
  • Roberts, Chalmers McGeagh. In the shadow of power: the story of the Washington Post (Seven Locks Pr, 1989)

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

The Washington Post na Vikimedijinoj ostavi.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Washington_Post&oldid=27554251”