Ljuba Didić
 | Ovaj članak sadrži spisak literature, srodne pisane izvore ili spoljašnje veze, ali njegovi izvori ostaju nejasni, jer nisu uneti u sam tekst. |
| Ljuba Didić | |
|---|---|
_989.jpg) | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 19. mart 1849. |
| Mesto rođenja | Sokobanja,  Kneževina Srbija |
| Datum smrti | 7. novembar 1883. (34 god.) |
| Mesto smrti | Kraljevica, Zaječar,  Kraljevina Srbija |
Ljuba Didić (Sokobanja, 19. mart 1849 — Kraljevica, 7. novembar 1883) bio je srpski političar.
Politički se formirao pod uticajem Svetozara Markovića i Vase Pelagića. Gotovo istovremeno je s Adamom Bogosavljevićem stupio u Radikalnu stranku i svojim agitatorskim sposobnostima ubrzo izbio u njene prve redove. Već 1877. izabran je za opštinskog kmeta u Sokobanji, a na skupštinskim izborima 1878. prvi put za narodnog poslanika.
U Narodnoj skupštini istakao se opozicionim stavom protiv režima Jovana Ristića i Liberalne stranke. Posle pada liberalne vlade, aktivno učestvovao u borbama protiv režima Milana Piroćanca i Naprednjačke stranke. Razvio je široku delatnost u narodu protiv reakcionarnog režima Nikole Hristića, koji je raspustio Skupštinu i počeo ukidati osnovna građanska prava.
U vreme timočke bune Didić je bio vrlo politički aktivan kao vođa pobunjenika, organizator i rukovodilac ustaničke vojske svog kraja. Posle ozbiljnih poraza ustaničke vojske, želeći da izdejstvuje opštu amnestiju, pregovarao je sa jednim od komandanata kraljevske vojske, potpukovnikom Aleksandrom Protićem, ali je ovaj tražio bezuslovnu predaju, tako da je borba nastavljena.
Posle raspada ustaničke vojske Didić je uhvaćen i preki sud u Zaječaru, osudio ga je na smrt. Streljan je s većom grupom pobunjeničkih vođa.
Njegova unuka bila je Poleksija Dimitrijević Stošić.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Ilić, D. (1909). Zaječarska buna I—II. Beograd.
- Milošević, P. (1923). Timočka buna 1883. godine. Beograd.
- Građa Državne arhive NRS (1954). IV, I.
- Radenić, A. (1883). Timočka buna.
- Iz istorije Srbije i Vojvodine 1834—1914 (1973). Novi Sad i Beograd. str. 439—556.