Brazilski džijudžicu
 | Ovaj članak možda zahteva čišćenje i/ili prerađivanje kako bi se zadovoljili standardi kvaliteta Vikipedije. |
 | |
| Drugi naziv | BJJ ili BDžDž |
|---|---|
| Stil | Grepling |
| Zemlja porekla |  Brazil,  Japan |
| Osnivač/i | Micujo Maeda, Karlos Grejsi, Helio Grejsi |
| Poznati vežbači | Grejsi porodica |
| Poreklo stila | Džudo[1] |
| Olimpijski sport | Ne |
Brazilski džijudžicu (port. jiu-jitsu brasileiro) (skraćeno BJJ ili BDžDž) je borilačka veština nastala od japanskog džijudžicua i džudoa. Za osnivače brazilskog džijudžicua važe sa jedne strane braća Karlos i Helio Grejsi početkom 20. veka, pri čemu se ponekad naziva isto džijudžicu familije Grejsi (Gracie Jiu-Jitsu). Sa druge strane u Brazilu postoje klubovi i škole nezavisne od porodica Grejsi, koji osporuju dotičnoj porodici da su osnivači brazilskog džijudžicua, priznajući im jedino važnu ulogu u daljem razvoju ovog sporta. Braća Grejsi učili su jedan od džijudžicu- odnosno džudo-stilova majstora Mitsuje Maede, koji je početkom 20. veka iz Japana imigrirao u Brazil. Nezadovoljni nekim tehnikama braća Gresije su razvili svoj stil, koji težište stavlja na borbu (rvanje) na parteru, tj. podu.
Svetsku promociju BDžDž dobija nakon prvog turnira Ultimate Fighting Championships, na kojem je Rojs Grejsi osvojio turnir u oktagonalnom kavezu protiv predstavnika različitih borilačkih veština uprkos manjoj težini i slabijoj telesnoj konstituciji. Rojs je osvojio tri turnira, a njegov brat Rikson postaje legenda BDžDž i slobodne borbe sa 460 pobeda bez jednog poraza.
Istorija[uredi | uredi izvor]
Brazilski džijudžicu je južnoamerička varijanta tradicionalnog, japanskog džijudžicua i razvijen od braće Karlosa i Helia Grejsija. Japanski imigranti su početkom 20. veka sa sobom doneli i džijudžicu i džudo u Brazil, i počeli da poučavaju ovim veštinama pored Japanaca i Brazilce. Karlos je učio džijudžicu od Mitsuje Maede i to dalje predao svom mlađem bratu Heliju. Maeda je bio član japanske džudo škole, koja je svoje sedište imala u Kodokanu. Kao zvanični delegat kodokana stiže 1904 u Sjedinjene Američke Države gde, nakon poraza glavnog delegata u jednoj demonstraciji protiv jednog američkog rvača, i ostaje. Počeo je da organizuje demonstracije i borbe za novac, pri čemu je izgubio članstvo kodokana, pošto je povredio njegova etička pravila. U toku takmičenja sa borcima raznih drugih borilačkih veština i sportova bio je prinuđen da promeni i optimizuje svoj borilački stil, pošto su u ono vreme borci džudoa polazili da za protivnika imaju borce jednakih veština. Kao rvač postao je popularan posebno u Južnoj Americi. 1915. prvi put dolazi u Brazil gde je konačno i ostao. U Brazilu pomaže japanskim imigrantima u naseljavanju Brazila, smatrajući da je Brazil bolje mesto za život u odnosu na Sjedinjene Američke Države. Kao mnogi japanski majstori džijudžicua i džudoa i on počinje da predaje svoju borilačku veštinu, tako i kadetima vojnog koledža, policiji i privatnim učenicima. Najpoznatiji predstavnik njegove škole postao je Karlos Gresije.
Karlos otvara svoju školu, gde, sa vremenom, počinje da učestvuje i njegov mlađi brat Helio. Helio je bio telesno više slab i nije mogao da upotrebi mnoge tehnike. Iz tog razloga izmenio je mehaniku i pologe mnogih tehnika i time ih učinio efektivnijim, te primenljivo i za ljude slabije konstitucije. Pošto su u Brazilu tuče na svakodnevnom redu, braća Gresije imali su prilike da isprobiraju svoj stil u praksi i dalje da ga razvijaju. Nastala je jedna od najefektivnijih borilačkih veština i samoodbrambenih sistema našeg vremena.
Karlos i Helio Gresije učili su BDžDž svoje sinove sa kojima je nastala sledeća generacija boraca i učitelja, isprobana i dokazana u raznim borbama i dvobojima. 1970-ih godina jedan od sinova, Rorion, odlazi u Sjedinjene Američke Države i u jednoj garaži otvara prvu BDžDž školu izvan Brazila. Početkom 1990-ih Rorion Grejsi otvara u Los Anđelesu akademiju za BDžDž, a zajedno sa Artom Dejvijem pokreće Ultimate Fighting Championships (UFC).[2]U tim takmičenjima borci različitih borilačkih veština bore se bez mnogih pravila, a cilj je nadvladati protivnika nokautom ili ga naterati na predaju. U prvim takmičenjima jedan od sinova Elija, Rojs Grejsija, osvaja uprkos manjoj težini i slabijoj telesnoj konstituciji tri turnira UFC i jedini je borac dosad koji je uspeo da dobije četiri borbe odjednom.
Brazilski džijudžicu kao sport[uredi | uredi izvor]
Danas je brazilski džijudžicu moderan borilački sport sa tačno određenim pravilima, koji omogućava svakome sigurno bavljenje ovim borilačkom veštinom. Slobodna borba (vale tudo, Ultimate fight, Free fight) postaje jedna od najpopularnijih sastava borilačkih takmičenja i važan deo pripreme svakog profesionalnog borca.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Virgílio 2002, str. 93
- ^ „CARLEY GRACIE. The Lion of the Gracie Family! Combat UK 12/97”. www.gracie.com. Pristupljeno 2021-02-03.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Virgílio, Stanlei (2002). Conde Koma – O invencível yondan da história (na jeziku: Portuguese). Editora Átomo. str. 93. ISBN 978-85-87585-24-0.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
| Međunarodne | |
|---|---|
| Državne | |
