Italoalbanska katolička crkva (lat.Ecclesiae Catholico Italo-Albanica; ital.Chiesa Cattolica Italo-Albanese;[1]alb.Kisha Katolike-Bizantine Arbëreshë), Italoalbanska vizantijsko-katolička crkva[2] ili Italoalbanska crkva, jedna je od 23 istočne katoličke crkve koje, zajedno sa Latinskom crkvom, čine Katoličku crkvu . To je posebna crkva koja je autonomna (sui iuris) i koristi vizantijski obred. Liturgijski jezici koji se koriste su: koine grčki (jezik koji je bio u upotrebi kod svih naroda u tradiciji istočnih crkava) i albanski (maternji idiom zajednice). Italoalbanci (arbëreshë) su koncentrisani u Južnoj Italiji (Abruco, Apulija, Bazilikata, Kalabrija) i Siciliji, a u centralnoj Italiji prisutni su samo u teritorijalnoj opatiji u regionu Lacio.
Italijansko-albanska crkva je u punoj zajednici sa rimskim papom, direktno podređena rimskoj Kongregaciji za orijentalne crkve, ali sledi ritualne i duhovne tradicije koje su uobičajene u većini pravoslavnih crkava. Članovi crkve su potomci prognanih Albanaca koji su izbegli u Italiju u 15. veku pod pritiskom turskih progona u Albaniji i teritorijama naseljenim Albancima na Balkanu uopšte i Moreji (Peloponez). Albansko stanovništvo Italije održalo je do danas jezik, verske obrede i običaje svog porekla. Ova Crkva održava nasleđe, etničku, kulturnu i versku tradiciju svojih albanskih predaka, održavajući u životu duhovnu i liturgijsku tradiciju Istočne crkve iz doba Justinijana (6. vek). Ipak, italijansko-albanska katolička crkva tvrdi da je jedina crkva, zajedno sa maronitskom katoličkom crkvom, koja se nikada nije otcepila od Apostolske stolice u Rimu.
