Kasija Miletić
Kasija Miletić | |
|---|---|
 Fotografija iz arhiva Narodnog muzeja u Valjevu | |
| Puno ime | Kasija Nedić Miletić (po ocu Đokić) |
| Datum rođenja | oko 1875. |
| Mesto rođenja | Kneževina Srbija |
| Datum smrti | 1915. |
| Mesto smrti | Valjevo, Kraljevina Srbija |
Kasija Miletić (oko 1875 — Valjevo, 1915) bila je istaknuta članica Kola srpskih sestara i dobrovoljna bolničarka u Prvom svetskom ratu. Negujući obolele od pegavog tifusa u Valjevskoj vojnoj bolnici i sama se zarazila i umrla.
Detinjstvo i mladost[uredi | uredi izvor]
Kasija Miletić rođena je kao Kasija Đokić oko 1875. godine. Bila je jedna od dve ćerke u porodici Đokić, po majci praunuka kneza Nikole Stanojevića iz sela Zeoke kod Lazarevca, koji je među prvima stradao u seči knezova, 1804. godine.[1]
Kasijin otac ubrzo je umro, pa se njena majka Pelagija (rođena Ilić) preudala za udovca, kapetana Đorđa Nedića, sreskog načelnika u Grockoj i povela sa sobom svoje dve kćeri, Kasiju i Persidu. U braku sa Đorđem Nedićem Persida je rodila još četiri sina (jedan je rano preminuo). Najpoznatiji među njima svakako je Milan Nedić (1877-1946), ministar vojske i mornarice, načelnik vojske Kraljevine Jugoslavije, predsednik Vlade.[2]
Kasija se bila udata za kapetana Dragutina Miletića. Zajedno sa svojom bliskom prijateljicom Delfom Ivanić jedna je od osnivačica Kola srpskih sestara.[3] Na velikom mitingu žena, na Kolarcu u Beogradu 15. 8. 1903. godine, na osnivačkoj skupštini Kola srpskih sestara, izabrana je u članstvo Uprave Kola.[4]
Prvi svetski rat[uredi | uredi izvor]
Početkom Velikog rata kao članica Kola otišla je na front kao dobrovoljna bolničarka.[2] Zajedno sa Nadeždom Petrović našla se 1915. godine, kao dobrovoljna bolničarka, u Valjevskoj vojnoj bolnici. Negujući obolele od pegavog tifusa i sama je obolela i umrla u Valjevu maja 1915. godine.[5][6]
Počasti[uredi | uredi izvor]
U čast ove hrabre i požrtvovane žene jedan putnički brod, nekadašnja „Jolanda” nazvan je njenim imenom - „Kasija Miletić”.[7] Plovio je do 17. aprila 1945. kada je, prevozeći Savom ranjenike iz Brčkog u Sremsku Mitrovicu, naišao na minu i potonuo zajedno sa šlepom za transport drvene građe. Od 220 ljudi, posade i putnika, spasilo se svega 17, dok se 203 utopilo.[8]
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ „Spomenik knezu Stanoju u Zeokama”. beogradskonasledje.rs/. Katalog kulturnih nepokretnih dobara na području grada Beograda. Pristupljeno 9. 8. 2016.
- ^ a b Savić, Maja (17. 1. 2012). „Srpske dobrovoljne bolničarke — sledbenice Florens Najtingejl”. Projekat Rastko. Pristupljeno 9. 8. 2016.
- ^ Savić Sekulić, Maja (17. 8. 2014). „Od učene gospođice do odsluženog vojnika — Delfa Ivanić”. Projekat Rastko. Pristupljeno 9. 8. 2016.
- ^ Popović-Filipović, Slavica (2. 2. 2011). „Srpska majka i sestra darovala svom narodu veru, ljubav i nadu”. Projekat Rastko. Pristupljeno 9. 8. 2016.
- ^ S. Majstorović, Mima. „Kolo srpskih sestara” (PDF). Magazin Ona. Arhivirano iz originala (PDF) 04. 03. 2016. g. Pristupljeno 9. 8. 2016.
- ^ "Politika", 5. maj 1940
- ^ Knežev, Zoran. „Vazdušarina: Kada su Novosađani plaćali sedenje na klupama”. mojnovisad.com/. Pristupljeno 9. 8. 2016.
- ^ Nik, Alfred. „ZAŠTITA RANJENIKA I BOLESNIKA U NARODNOOSLOBODILAČKOM RATU” (PDF). znaci.org. dokumenti i knjige o drugom svetskom ratu na teritoriji Jugoslavije i povezanim zbivanjima. Arhivirano (PDF) iz originala 10. 11. 2020. g. Pristupljeno 9. 8. 2016.
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Mandić, Vladimir (1998). Heroine sa svetskim odličjem : kazivanja o našim dobitnicama medalje "Florens Najtingel". Niš: Prosveta. ISBN 978-86-7455-376-3.
