Nacionalna galerija u Londonu

S Vikipedije, slobodne enciklopedije

Nacionalna galerija
National Gallery
Glavni ulaz u Nacionalnu galeriju na Trafalgar skveru u Londonu
Osnivanje1824.
LokacijaLondon
 Ujedinjeno Kraljevstvo
Vrstaumetnička galerija
Kolekcijaevropsko slikarstvo iz perioda od sredine 13. veka do 1900. godine
Broj predmeta2300 umetničkih dela
Posetioci5.735.831 (2018),[1] 6.011.007 (2019) [2]; (rangiran 3. na nacionalnom nivou (2019)[3]
DirektorGabriele Finaldi
ArhitektaVilijam Vilkins
Veb-sajtwww.nationalgallery.org.uk

Nacionalna galerija u Londonu (engl. National Gallery) je državna galerija umetnosti Ujedinjenog Kraljevstva u Londonu. Nalazi se na severnoj strani trga Trafalgar. U njoj je jedna od najznačajnijih svetskih kolekcija zapadnoevropskog slikarstva iz perioda 1250-1900. Slikarstvo kasnijih epoha se čiva u Modernoj Tejt galeriji. Stalno je izloženo oko 2300 dela. Kolekcija je relativno mala, u poređenju sa drugim evropskim nacionalnim galerijama, ali veoma kvalitetna. Godišnje je poseti 4-5 miliona posetilaca. Ulaz u galeriju je besplatan, a posetioci mogu da daju dobrovoljne priloge.

Nacionalna galerija u Londonu

Nacionalna galerija je osnovana 1824, kada je britanska vlada otkupila zbirku ruskog bankara Julijusa Angerštajna (36 slika[4]). Kasnije je zbirka dopunjena poklonima donatora koji danas čine njene dve trećine.[5] Zbirka je manja od mnogih evropskih nacionalnih galerija, ali je enciklopedijskog obima; većina velikih događaja u zapadnom slikarstvu „od Đota do Sezana“[6] predstavljena su važnim delima. Nekada se tvrdilo da je ovo jedna od retkih nacionalnih galerija koja je imala sva svoja dela na stalnoj postavci,[7] ali to više nije slučaj. Galerija se uselila u sadašnju zgradu 1838. Nju je projektovao Vilijam Vilkins u stilu neoklasicizma. Od 1906. galerija kupuje dela sredstvima iz nacionalnog fonda za kupovinu umetničkih dela. Od godine 1917. zbirka sadrži i dela impresionista. Zgrada je više puta proširivana, poslednji put istočnim krilom 2004, ali se danas smatra pretesnom i neadekvatnom za svoju kolekciju.

Galerija je izuzeta dobrotvorna organizacija i neresorno javno telo Odeljenja za digitalne poslove, kulturu, medije i sport.[8] Njena zbirka pripada vladi u ime britanske javnosti, i ulaz u glavnu zbirku je besplatan. Godine 2020, zbog pandemije Kovida-19, Nacionalna galerija je privukla samo 1.197.143 posetilaca, što je pad od 50 odsto u odnosu na 2019. godinu, ali je i dalje zauzela osmo mesto na listi najposećenijih muzeja umetnosti u svetu.[9]

Istorija[uredi | uredi izvor]

Pokretanje Nacionalne galerije[uredi | uredi izvor]

Realistic painting of a robed figure, arms extended, standing outside on a small platform among people doing various things such as talking to each other, but most of whom are looking at him.
Podizanje Lazara slikara Sebastijana del Piomba (1517-1519), iz zbirke Engerstajn. Ovo je postala osnivačka zbirka Nacionalne galerije 1824. Slika ima pristupni broj NG1, što je čini zvanično prvom slikom koja je ušla u Galeriju.

Krajem 18. veka došlo je do nacionalizacije kraljevskih ili kneževskih umetničkih zbirki širom kontinentalne Evrope. Bavarska kraljevska zbirka (sada u Staroj pinakoteci, Minhen) otvorena je za javnost 1779. godine, zbirka Medičija u Firenci oko 1789. godine (kao galerija Ufizi), a Muzej Fransoa u Luvru formiran je od bivše francuske kraljevske zbirke 1793.[10] Velika Britanija, međutim, nije sledila druge evropske zemlje, i britanska kraljevska zbirka i dalje ostaje u vlasništvu suverena. Godine 1777, Britanska vlada je imala priliku da kupi umetničku kolekciju međunarodnog ranga, kada su potomci ser Roberta Valpola stavili njegovu kolekciju na prodaju. Poslanik Džon Vilks se zalagao da vladu kupi ovo „neprocenjivo blago“ i predložio je da se smesti u „plemenitu galeriju ... koja bi bila izgrađena u prostranoj bašti Britanskog muzeja“.[11] Vilkesova nastojanja nisu urodila plodom, i 20 godina kasnije kolekciju je u celosti kupila Katarina Velika; ona se sada nalazi u Državnom muzeju Ermitaž u Sankt Peterburgu.

Plan za nabavku 150 slika iz Orleanske zbirke, koja je doneta u London na prodaju 1798. godine, takođe je propao, uprkos interesovanju kralja i premijera, Pita Mlađeg.[12] Dvadeset pet slika iz te zbirke koje se sada nalaze u Galeriji, uključujući „NG1”, stiglo je kasnije različitim putevima. Godine 1799, diler Noel Desenfans ponudio je gotovu nacionalnu kolekciju britanskoj vladi; on i njegov partner ser Fransis Boržoa formirali su je za poljskog kralja, pre nego što je Treća podela 1795. ukinula poljsku nezavisnost.[10] Ova ponuda je odbijena i Buržoa je zaveštao kolekciju svojoj staroj školi, Dalvič Koledž. Kolekcija je otvorena 1814. godine u prvoj namenski izgrađenoj britanskoj javnoj galeriji, Dalvič galerija slika. Škotski trgovac Vilijam Bačanan i kolekcionar Džozef Kaunt Trakses su formirali umetničke zbirke izričito da bi služile kao osnova za buduću nacionalnu kolekciju, ali su i njihove ponude (obe napravljene 1803. godine) takođe odbijene.[10]

Nakon Volpolove prodaje, mnogi umetnici, uključujući Džejmsa Barija i Džona Flaksmana, ponovo su pozivali na osnivanje Nacionalne galerije, tvrdeći da bi britanska slikarska škola mogla da procveta samo ako ima pristup kanonu evropskog slikarstva. Britanska institucija, koju je 1805. osnovala grupa aristokratskih poznavalaca, pokušala je da doprinese razrešenju ove situacije. Njeni članovi su pozajmljivali radove na izložbe koje su se menjale godišnje, dok se u letnjim mesecima održavala umetnička škola. Međutim, kako su posuđene slike često bile osrednje,[13] neki umetnici su se zgražali nad Institucijom i smatrali su to spletka plemstva s ciljem povećanja prodajne cene svojih slika starih majstora.[14] Jedan od osnivača Institucije, ser Džordž Bomon, na kraju bi odigrao važnu ulogu u osnivanju Nacionalne galerije nudeći na poklon 16 slika.

Godine 1823, na tržište je izašla još jedna velika umetnička kolekcija koju je sakupio nedavno preminuli Džon Džulijus Angerštajn. On je bio emigrantski bankar ruskog porekla sa sedištem u Londonu; njegova zbirka je brojila 38 slika, uključujući dela Rafaela i Hogartovu seriju Pomodnog braka. Dana 1. jula 1823. Džordž Ejgar Elis, vigovski političar, predložio je Donjem domu da otkupi zbirku.[15] Apelaciji je dodatni zamah dala Bomonova ponuda koja je došla sa dva uslova: da vlada kupi Angerštajnovu zbirku i da se pronađe odgovarajuća zgrada. Neočekivana otplata ratnog duga od strane Austrije konačno je pokrenula vladu da otkupi Angerštajnovu zbirku, za 57.000 funti.

Galerija[uredi | uredi izvor]

  • Jan van Ajk: Supružnici Arnolfini
    Jan van Ajk: Supružnici Arnolfini
  • Hans Holbajn: Ambasadori
    Hans Holbajn: Ambasadori
  • Leonardo da Vinči: Bogorodica među stenama
    Leonardo da Vinči: Bogorodica među stenama
  • Ticijan: Bahus i Arijadna
    Ticijan: Bahus i Arijadna
  • Dijego Velaskez: Venera ispred ogledala (Rokebi venera)
    Dijego Velaskez: Venera ispred ogledala (Rokebi venera)
  • Tomas Genzbro: Gospodin i gospođa Endruz
    Tomas Genzbro: Gospodin i gospođa Endruz
  • Vilijam Tarner: Bojni brod Temerer
    Vilijam Tarner: Bojni brod Temerer
  • Van Gog: Suncokreti
    Van Gog: Suncokreti

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ Association of Leading Visitor Attractions Pristupljeno 4.1.2020.
  2. ^ The Art Newspaper annual visitor survey, published 9 April 2020
  3. ^ The Art Newspaper annual survey of art museum attendance
  4. ^ The National Gallery; its pictures and their painters. With critical remarks, George Foggo, 1851, pp. 11–26
  5. ^ Gentili, Barcham & Whiteley 2000, str. 7
  6. ^ Chilvers, Ian (2003). The Concise Oxford Dictionary of Art and Artists. Oxford Oxford University Press, p. 413. The formula was used by Michael Levey, later the Gallery's eleventh director, for the title of a popular survey of European painting: Levey, Michael (1972). From Giotto to Cézanne: A Concise History of Painting. London: Thames and Hudson
  7. ^ Potterton 1977, str. 8
  8. ^ „Constitution”. The National Gallery. Arhivirano iz originala 6. 4. 2010. g. 
  9. ^ The Art Newspaper annual visitor survey, published 30 March 2021
  10. ^ a b v Taylor 1999, str. 29–30
  11. ^ Moore, Andrew (2. 10. 1996). „Sir Robert Walpole's pictures in Russia”. Magazine Antiques. Arhivirano iz originala 16. 10. 2007. g. Pristupljeno 14. 10. 2007. 
  12. ^ Penny 2008, str. 466
  13. ^ Fullerton, Peter (1979). Some aspects of the early years of the British Institution for Promoting the Fine Arts in the United Kingdom 1805–1825. MA dissertation, Courtauld Institute of Art., p. 37
  14. ^ Conlin 2006, str. 45
  15. ^ Conlin 2006, str. 51

Literatura[uredi | uredi izvor]

  • Barker, Felix; Hyde, Ralph (1982), London As It Might Have Been, London: John Murray 
  • Bomford, David (1997), Conservation of Paintings, London: National Gallery Company 
  • Bosman, Suzanne (2008), The National Gallery in Wartime, London: National Gallery Company 
  • Conlin, Jonathan (2006), The Nation's Mantelpiece: A History of the National Gallery, London: Pallas Athene 
  • Crookham, Alan (2009), The National Gallery. An Illustrated History, London: National Gallery Company 
  • ——— (2012), „The Turner Bequest at the National Gallery”, Ur.: Warrell, Ian, Turner Inspired: In the light of Claude, New Haven and London: Yale University Press, str. 51—65 
  • Gaskell, Ivan (2000), Vermeer's Wager: Speculations on Art History, Theory and Art Museums, London: Reaktion 
  • Gentili, Augusto; Barcham, William; Whiteley, Linda (2000), Paintings in the National Gallery, London: Little, Brown & Co. 
  • Jencks, Charles (1991), Post-Modern Triumphs in London, London and New York: Academy Editions, St. Martin's Press 
  • Langmuir, Erika (2005), The National Gallery Companion Guide, London and New Haven: Yale University Press 
  • Liscombe, R. W. (1980), William Wilkins, 1778–1839, Cambridge: Cambridge University Press 
  • MacGregor, Neil (2004), „A Pentecost in Trafalgar Square”, Ur.: Cuno, James, Whose Muse? Art Museums and the Public Trust, Princeton and Cambridge: Princeton University Press and Harvard University Art Museums, str. 27—49 
  • Oliver, Lois (2004), Boris Anrep: The National Gallery Mosaics, London: National Gallery Company 
  • Penny, Nicholas (2008), National Gallery Catalogues (new series): The Sixteenth Century Italian Paintings, Volume II, Venice 1540–1600, London: National Gallery Publications Ltd, ISBN 978-1-85709-913-3 
  • Pevsner, Nikolaus; Bradley, Simon (2003), The Buildings of England London 6: Westminster, London and New Haven: Yale University Press 
  • Potterton, Homan (1977), The National Gallery, London, London: Thames & Hudson 
  • Smith, Charles Saumarez (2009), The National Gallery: A Short History, London: Frances Lincoln Limited 
  • Spalding, Frances (1998), The Tate: A History, London: Tate Gallery Publishing 
  • Summerson, John (1962), Georgian London, London: Penguin 
  • Taylor, Brandon (1999), Art for the Nation: Exhibitions and the London Public, 1747–2001, Manchester: Manchester University Press 
  • Walden, Sarah (2004), The Ravished Image: An Introduction to the Art of Picture Restoration & Its Risks, London: Gibson Square 
  • Whitehead, Christopher (2005), The Public Art Museum in Nineteenth Century Britain, Farnham: Ashgate Publishing 

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Nacionalna galerija u Londonu na Vikimedijinoj ostavi.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Национална_галерија_у_Лондону&oldid=27554970”