Predrag Popović (političar)

Dodaj veze
S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Za drugu upotrebu, pogledajte stranicu Predrag Popović.
Predrag Popović
Lični podaci
Datum rođenja(1962-05-07)7. maj 1962. (62 god.)
Mesto rođenjaBar (FNRJ),
Politička karijera
Politička
stranka		Narodna stranka
Potpredsjednik Skupštine Crne Gore
1998 — 2001.

Predrag Popović (Bar, 7. maj 1962) je crnogorski političar, bivši potpredsjednik Skupštine Crne Gore i bivši predsjednik Narodne stranke.

Biografija[uredi | uredi izvor]

Završio je Ekonomski fakultet u Podgorici. Prije aktivnog bavljenja politikom radio je u nekoliko renomiranih preduzeća. U Narodnoj stranci je od njenog osnivanja 12. maja 1990. godine. Obavljao je funkciju člana i predsjednika Opštinskog odbora Narodne stranke Bar, kao i člana Glavnog i Izvršnog odbora Narodne stranke u tri mandata. Bio je odbornik Narodne stranke u SO Bar. U tri mandata je biran za poslanika u Skupštini Republike Crne Gore, a u dva mandata za poslanika u Vijeću republika Skupštine SRJ.

U vrijeme unutrašnjeg raskola u Narodnoj stranci (1997), podržao je tadašnjeg stranačkog predsjednika Novaka Kilibardu, koji je zagovarao saradnju sa crnogorskim vladajućim strankama. Na predsjedničkim izborima koji su u Crnoj Gori održani u jesen 1997. godine, rukovodstvo NS je podržalo Mila Đukanovića. Nakon skupštinskih izbora koji su u Crnoj Gori održani 1998. godine, a na kojima je Narodna stranka učestvovala u okviru koalicije koju je predvodio Milo Đukanović, Predrag Popović je izabran za potpredsjednika Skupštine Crne Gore i na toj funkciji je ostao do početka 2001. godine.[1] U istom periodu je obavljao i funkciju predsjednika skupštinskog Odbora za međunarodne odnose.

Tokom razdoblja saradnje sa Demokratskom partijom socijalista Crne Gore, od predsjedničkih izbora iz 1997. godine do početka 2001. godine, rukovodstvo Narodne stranke je svojim svrstavanjem uz DPS značajno doprinjelo legitimizaciji i učvršćivanju režima Mila Đukanovića, što je dovelo do nezadovoljstva u stranačkoj bazi. Tokom 2000. godine, Predrag Popović je kao jedan od trojice potpredsjednika NS učestvovao u smjenjivanju Novaka Kilibarde sa funkcije stranačkog predsjednika,[2] na koju je potom izabran Dragan Šoć.

Početkom 2001. godine, NS je napustila crnogorsku vladajuću koaliciju zbog sve izraženijeg zalaganja DPS i SNP za nezavisnost Crne Gore. Nakon takve promjene stranačkog usmjerenja, Predrag Popović je kao jedan od potprjedsednika NS postao otvoreni kritičar režima Mila Đukanovića. Nakon povlačenja Dragana Šoća sa funkcije predsjednika NS u martu 2005. godine,[3] za novog predsjenika je izabran Predrag Popović.[4]

Odnos prema referendumu (2006)[uredi | uredi izvor]

Kao predsjednik NS, Predrag Popović se zalagao za očuvanje državnog jedinstva Crne Gore i Srbije. Kada je krajem 2005. i početkom 2006. godine došlo do intenziviranja javne rasprave o predstojećem referendumu o državnom statusu Crne Gore, rukovodstvo NS se založilo za pokretanje međustranačkih dogovora, koji su potom doveli do stvaranja unionističkog bloka. U to vrijeme, rukovodstvo Narodne stranke je na čelu sa Predragom Popovićem zastupalo stav da odluka o nezavisnosti Crne Gore može biti donijeta samo ako se u prilog nezavisnosti izjasni apsolutna vjećina od ukupnog broja građana sa pravom glasa, a isti stav su zastupale i druge unionističke stranke. Nasuprot tome, crnogorske režimske stranke su zastupale stav da je za donošenje odluke o nezavisnosti dovoljno da se u prilog nezavisnosti izjasni prosta vjećina od onog broja građana koji će izaći na glasanje.[5][6][7]

Kao posrednik u ovoj raspravi pojavila se Evropska unija, čiji su predstavnici predložili kompromisno rješenje, po kome bi se odluka o nezavisnosti imala smatrati važećom ukoliko se u prilog nezavisnosti izjasni više od 55% u odnosu na ukupan broja građana koji će izaći na glasanje. Taj prijedlog EU je doveo do pokretanja novih rasprava, kako među opozicionim, tako i među vladajućim strankama. Pošto je procjenila da se prag od 55% ipak može dostići, vladajuća DPS je odlučila da podrži prijedlog EU. Međutim, DPS nije mogla samostalno da izglasa referendumski zakon, tako da je ključna uloga u izboru konačnog rješenja pripala opozicionim strankama, među kojima je bila i Narodna stranka. Početkom februara 2006. godine, rukovodstvo Narodne stranke se još uvijek zalagalo za princip apsolute vjećine u odnosu na ukupn broj birača. Međutim, pod otvorenim pritiskom EU, rukovodstvo NS je sredinom februara popustilo, a Predrag Popović je 19. februara 2006. godine postao prvi stranački lider unionističkog bloka koji se javno založio za prihvatanje prijedloga EU. Nedugo potom isto su učinila i rukovodstva ostalih unionističkih stranaka.[8][9][10][11][12][13][14][15]

Skupština Crne Gore je 1. marta 2006. godine izglasala "Zakon o referendumu o državno-pravnom statusu Republike Crne Gore".[16] Od tadašnjeg ukupnog broja poslanika (75), za usvajanje zakona glasalo je njih 60, uključujući i poslanike Narodne stranke.[17][18] Referendum je održan je 21. maja. Od ukupno 484,718 građana sa pravom glasa, na referendum je izašlo 419,236 (86.49%), a u prilog nezavisnosti se izjasnilo 230,711 građana, što je predstavljalo 47,5% u odnosu na ukupno biračko tijelo, odnosno 55,5% u odnosu na broj glasalih.[19] Tokom sprovođenja referendumskog procesa, došlo je do brojnih nepravilnosti, usled kojih je letimitet zvanično saopštenih rezutata bio doveden u pitanje.[20]

Konačan ishod referenduma djelovao je porazno na Narodnu stranku i ostale članice unionističkog bloka, pošto se ispostavilo da je izglasavanje državne nezavisnosti Crne Gore, uprkos nepostojanju apsolute vjećine, na kraju bilo omogućeno upravo zahvaljujući pristajanju unionističkih stranaka na ozakonjenje iznuđenih riješenja, koja su bila nametana od strane Evropske unije. Napuštanjem osnovnog demokratskog principa, po kome se referendumske odluke od državnog i istorijskog značaja donose vjećinom glasova u odnosu na ukupan broj birača, tadašnje rukovodstvo Narodne stranke je zajedno sa rukovodstvima drugih opozicionih stranaka omogućilo vladajućoj DPS i drugim separatističkim strankama da svoj program državne nezavisnosti ostvare bez podrške apsolutne vjećine biračkog tijela u Crnoj Gori. Iako je u februaru bio prvi zagovornik prihvatanja spornog prijedloga EU (većina od 55% u odnosu na broj izašlih glasača), Predrag Popović je neposredno nakon referenduma bio izričit u stavu da lideri unionističkog bloka ne snose odgovornost za ishod referenduma, naglasivši da ni jedan od njih ne bi trebalo da podnese ostavku.[21]

Djelatnost nakon 2006. godine[uredi | uredi izvor]

Simbol Narodnjačke koalicije, u čijem je sastavu bila i NS (2009)

Nakon lošeg učinka na skupštinskim izborima koji su u Crnoj Gori održani u septembru 2006. godine, a na kojima je NS nastupila u koaliciji sa SNP i DSS, Predrag Popović je nastavio da vodi stranku.[22] Na funkciji predsjednika NS uspeo je da opstane i nakon velikog neuspjeha na narednim skupštinskim izborima koji su u Crnoj Gori održani 2009. godine. Početkom te godine, Predrag Popović je izrazio spremnost za saradnju sa crnogorskim vladajućim strankama,[23] što je naišlo na loš prijem u stranačkoj bazi. Uoči skupštinskih izbora koji su u Crnoj Gori održani u martu 2009. godine, Narodna stranka je u zajednici sa Demokratskom srpskom strankom formirala Narodnjačku koaliciju, koja je osvojila 9448 glasova (2,86%), ostavši bez poslaničkih mandata, što je smatrano velikim uspjehom, pošto je NS po prvi put u svojoj istoriji izgubila status parlamentarne stranke. Uprkos tome, Predrag Popović je u proljeće iste godine još jednom izabran za predsjednika NS.[24] Uprkos sve lošijim rezultatima i vidnom opadanju NS, na istu funkciju je izabran i 2011. godine.[25]

Zbog dodatnog uzimanja državljanstva Srbije, koje je stekao 2007. godine, crnogorske vlasti su Predragu Popoviću početkom 2011. godine oduzele državljanstvo Crne Gore,[26] koje mu je vraćeno 2016. godine.[27] U međuvremenu, neposjedovanje državljanstva Crne Gore neposredno se odrazilo na njegovo učešće u političkom životu i vođenju stranačkih poslova.[28]

Tokom 2014. godine, u vrijeme priprema za održavanje lokalnih izbora u Crnoj Gori, Predrag Popović je počeo da zagovara obnovu saradnje sa vladajućim strankama i sklapanje koalicije sa Demokratskom partijom socijalista Crne Gore.[29][30][31] Ta zamisao nije ostvarena, ali je doprinjela pokretanju raznih pitanja, nakon čega je došlo do daljeg osipanja stranke, koja 2016. godine nije učestvovala na skupštinskim izborima u Crnoj Gori, nakon čega je Predrag Popović u proljeće 2017. godine objavio da napušta aktivno bavljenje politikom.[32]

Reference[uredi | uredi izvor]

  1. ^ B92 (2001): Šoć: Ministri iz NS podneli pismene ostavke
  2. ^ B92 (2000): Kilibarda bez podrške rukovodstva Narodne stranke
  3. ^ Glas javnosti (2005): Nikšić lomi crnogorsku opoziciju
  4. ^ PCNEN (2005): Predrag Popović novi predsjednik NS
  5. ^ B92 (2005): Venecijanska komisija o referendumu
  6. ^ Večernje novosti (2005): Navijaju za veću većinu
  7. ^ Večernje novosti (2005): Paragraf deli Crnu Goru
  8. ^ Večernje novosti (2006): Bulatović: Nisam došao po mišljenje
  9. ^ Večernje novosti (2006): Između tri većine
  10. ^ Večernje novosti (2006): Vi­še od 41 ma­nje od 50
  11. ^ Večernje novosti (2006): Traže ustupke od Evrope
  12. ^ B92 (2006): Lajčak donosi predlog EU o većini
  13. ^ Večernje novosti (2006): Tra­ži­li ste, ras­pi­suj­te!
  14. ^ Večernje novosti (2006): Siva zona razdvajanja
  15. ^ Večernje novosti (2006): Re­fe­ren­dum u cajt­no­tu
  16. ^ B92 (2006): Referendum 21. maja
  17. ^ „Zakon o referendumu o državno-pravnom statusu Republike Crne Gore (2006)” (PDF). Arhivirano iz originala (PDF) 12. 07. 2018. g. Pristupljeno 09. 07. 2019. 
  18. ^ B92 (2006): Usvojen Zakon o Referendumu
  19. ^ OSCE (2006): Posmatracka misija za referendum OSCE/ODIHR-a: Konačni izvještaj
  20. ^ Markuš 2007.
  21. ^ PCNEN (2005): Popović: Bulatović ne treba da podnese ostavku
  22. ^ PCNEN (2006): Sjutra zasijeda GO NS
  23. ^ Politika (2009): NS želi pod vladajući kišobran
  24. ^ Srpske novine (2009): Popović i dalje predsjednik NS
  25. ^ PCNEN (2012): Pokrenite inicijativu za vraćanje državljanstva predsjedniku NC
  26. ^ Politika (2011): Popović: Lišen sam građanskih prava
  27. ^ RTCG (2016): Popović ponovo crnogorski državljanin
  28. ^ RTCG (2016): Popoviću dati državljanstvo CG
  29. ^ RTCG (2014): Popović: Vlast je spas za Srbe
  30. ^ RTCG (2014): Spremni na koaliciju sa DPS-om
  31. ^ IN4S (2014): Narodna stranka sa DPS i u Podgorici, u planu koalicija na republičkom nivou
  32. ^ CDM (2017): Popović: Očekujem ozbiljnu prekompoziciju na političkoj sceni

Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Предраг_Поповић_(политичар)&oldid=26981401”