Hagiografija
.jpg)
Hagiografija ili žitije (stsl. житьѥ — život) je književna vrsta koja opisuje život vladara i crkvenih poglavara — svetaca.[1] Reč hagiografija dolazi iz grčkih reči Agios (grč. ἅγιος — „Sveti“ ili „Svetica") i graf (grč. γραφή — „pisanje").
Hrišćanske hagiografije se usredsređuju na život, a naročito čuda muškaraca i žena koje je Bog posvetio a hrišćanska crkva kanonizovala. One opisuju najpre njihov život u mladosti, potom kako su se zamonašili, te njihov monaški život, čuda koja su činili, smrt i posvećenje.
Ova književna vrsta je, takođe, ponekad korišćena i kao crkvena i politička propaganda.[2]
Najpoznatije srpske hagiografije su Žitije Svetog Simeona koje je napisao Sveti Sava, zatim Žitije Svetoga Save Domentijana i istoimeno delo Teodosija.[3]
Suština žitija je sakralni sadržaj, poučni cilj, prikazivanje ostvarenog ideala hrišćanskog života, zato nema biografskog detaljisanja, nego se fokusira na dimenzije duhovnog podviga.[4]
I druge religije, poput budizma i islama takođe imaju hagiografske tekstove o prorocima i svecima.
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ Popović, Tanja. Rečnik književnih termina. Beograd: Log Art / Edicija. str. 254. ISBN 978-86-7360-064-2.
- ^ Propaganda in Hagiography, Pristupljeno 29. 4. 2013.
- ^ „Hagiografije i apokrifi”. Srpski jezik. Arhivirano iz originala 21. 01. 2019. g. Pristupljeno 20. 1. 2019.
- ^ Žitije
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Trifunović, Đorđe (1990). Azbučnik srpskih srednjovekovnih književnih pojmova (2. izd.). Beograd: Nolit.
