Људски алфахерпесвирус 1
| Ljudski alfaherpesvirus 1 | |
|---|---|
| |
| 3D kompjuterska rekonstrukcija kapsida | |
Klasifikacija virusa 
| |
| (nerangirano): | Virus |
| Realm: | Duplodnaviria |
| Carstvo: | Heunggongvirae |
| Tip: | Peploviricota |
| Klasa: | Herviviricetes |
| Red: | Herpesvirales |
| Porodica: | Herpesviridae |
| Rod: | Simplexvirus |
| Vrsta: | Ljudski alfaherpesvirus 1
|
| Sinonimi | |
|
Herpes simplex virus 1 | |
Ljudski alfaherpesvirus 1, humani alfaherpesvirus 1 ili herpes simpleks virus 1 (akronim HSV-1) je vrsta herpes simpleks virusa iz roda Simplexvirus, potfamilije Alphaherpesvirinae, porodice Herpesviridae, i reda Herpesvirales. HSV-1 je veoma rasprostranjena na globalnom nivou.[1]
Rezervoar herpes virusa je čovek koja pati od manifestne herpetične infekcije ili nosioc virusa. Izvor infekcije su pljuvačka i izmet, a virus se prenosi direktnim kontaktom i preko raznih predmeta. Ulazna vrata su obično respiratorni trakt, ali mogu biti i oko i oštećena koža. Dokazano je da se herpes prenosi polnim putem i da se može preneti na bebe tokom porođaja. Bolest koju ovaj virus izaziva spada i u kategoriju polno prenosivih bolesti.
Epidemiologija[uredi | uredi izvor]
Infekcija ljudskim alfaherpesvirusom 1 dobija se češće i ranije od infekcije ljudskim alfaherpesvirusom 2. Više od 90% odraslih ima antitela na HSV-1 do pete decenije života.
Prevalencija antitela na HSV-1 raste sa godinama i pokazuje inverznu korelaciju sa socioekonomskim statusom. U tom smislu u većem delu Azije i Afrike, infekcija HSV-1 je skoro univerzalna i dobija se rano u detinjstvu. Međutim, u zapadnoj populaciji nakon Drugog svetskog rata, 80% do 100% odraslih (srednjih godina života) nižeg socioekonomskog statusa imalo je antitela na HSV-1, u poređenju sa samo 30% do 50% odraslih u višim socioekonomskim grupama.[2]
Seroistraživanja sve više ukazuju na to da je pad stope prevalencije HSV-1 specifična za uzrast i u Sjedinjenim Američkim Državama i u većem delu Evrope, iako razlike u socioekonomskim klasama ostaju primarne. N ato ukazuje podatak da je u razvijenim zemljama, smanjena zaraženosti HSV-1 u detinjstvu uz povećanu učestalost seksualno stečenih HSV-1 infekcija kod adolescenata, kao i povećani procenat neonatalnih HSV slučajeva koji su posledica HSV-1.
Iako se primarni HSV-1 i HSV-2 klinički ne razlikuju, u U Sjedinjenim Američkim Državama, genitalni HSV-1 je sada češći kod pacijenata bele rase, dok je primarni genitalni HSV-2 i dalje češći kod pacijenata crne rase.
Etiopatogeneza[uredi | uredi izvor]
Ljudski alfaherpesvirus 1 prisutan je u skoro 60% svetske populacije sa ljudima kao jedinim prirodnim domaćinom. HSV-1 se najčešće nalazi u oralnoj sluzokoži i područjima očiju i može se reaktivirati izazvati očne infekcije, keratitis i sporadični encefalitis koji se naziva herpes simpleks encefalitis. HSV-1 se prenosi oralnim kontakt, naime, kada je virus aktivan na površinama sluzokože ili ranama ili pljuvački; međutim, može se preneti i na genitalne oblasti oralno-genitalnim kontaktom.[3]
HSV-1 je omotani, dvolančani DNK virus koji uspostavlja latentnost u ćeliji domaćina nakon početne infekcije. Nakon ulaska fuzijom membrane, nukleokapsid se oslobađa u citoplazmu gde se transportuje kroz sistem mikrotubula ka jezgru da bi se oslobodio genom.
HSV-1 inficira inervirajuće senzorne neurone interakcijom virusnih glikoproteina sa glikozaminoglikanima na površini ćelije i receptorskim nektinom-1 kako bi se olakšala pH nezavisna fuzija na aksonalnom kraju senzornih nerava.
Unutar neuronske ćelije, HSV-1 kapsid je povezan sa motornim proteinom dineinom na aksonalnom terminusu da bi se omogućio retrogradni transport ka telu neuronske ćelije u trigeminalnim ganglijima.
Smatra se da je spoljni kapsidni protein HSV-1 pUL35 u interakciji sa Tctek-1 i rp3 da bi olakšao kretanje ka jezgru. Kada kapsid dostigne nuklearne pore, HSV-1 DNK se usađuje u jezgro gde se uspostavlja doživotna latentna ili mirna faza.
Različiti stimulansi kao što su stres, UV svetlost i imunosupresija mogu reaktivirati virus HSV-1 iz faze latencije. Nakon reaktivacije, HSV-1 pokreće litički ciklus i novoformirani virusi se kreću ka aksonu perifernih senzornih neurona anterogradnim transportom da bi izašli egzocitozom. Oni pristupaju epitelu sluzokože gde se dešava dalja replikacija i konačno omogućava prenos sa čoveka na čoveka.
HSV-1 uglavnom može biti asimptomatski sa nekoliko slučajeva očnih bolesti. Incidencija encefalitisa je relativno manja uprkos seroprevalencije HSV-1
Evolucija[uredi | uredi izvor]
Humani alfaherpesvirus 1 se može klasifikovati u šest klasa:[4]
- četiri klase se javljaju u istočnoj Africi,
- jedan klasa u istočnoj Aziji i
- jedan klasa u Evropi i Severnoj Americi.
Ovo sugeriše da virus možda potiče iz istočne Afrike. Smatra se da je najnoviji zajednički predak evroazijskih sojeva evoluirao pre oko 60.000 godina.[5]
Klinička slika[uredi | uredi izvor]
Najčešći simptom rekurentne infekcije je herpes usana (herpes febrilis). Manifestuje se pojavom grupe vezikula, najčešće na koži usta ili na prelazu kože u sluzokožu. Počinje lokalnim bolom i svrabom na određenom mestu, a zatim se javljaju vezikule (balonska degeneracija zaraženih ćelija i nakupljanje tečnosti). Kada se vezikule osuše i otpadnu za njima ne ostaju ožiljci.
Ostali simptomi koje može izazvati ljudski herpes simpleks virus su:[6]
- Akutni herpetički gingivostomatitis - najčešći simptom primarne infekcije pojava rana na usnama.
- Herpetički ekcem
- Herpetički keratokonjunktivitis i keratitis - manifestuje se jednostranim folikularnim konjunktivitisom sa otokom kapaka.
- Herpetički meningoencefalitis - najteži oblik primarne infekcije, koja se javlja kao generalizovana infekcija tokom primarne infekcije, ili primarni herpes koji zahvata CNS.
- Traumatski herpes - oblik herpesa koji se javlja na traumatskim lezijama (opekotine i rane).
Terapija[uredi | uredi izvor]
U terapiji herpetičnih promena na koži savetuje se upotreba aciklovira u obliku tableta ili masti, koje se nanosi na herpetične rane. U slučaju rezistencije na aciklovir preporučujeme se primena ribavirina, fudaratina.
Izbaciti iz upotrebe sve masti koje sadrže kortikosteroide (npr deksametazon), jer deluju imunosupresivno (smanjuju imunološki odgovor) i utiču na lučenje endogenog interferona koji ima ulogu u odrbrani od virusne infekcije.
Profilaksa[uredi | uredi izvor]
Za prevenciju genitalnog herpesa savetuje se redovna upotrebu prezervativa (kondoma) tokom seksualnih odnosa. Za ostale oblike herpesa ne postoji specifična profilaksa.
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ „ICTV Master Species List 2018b.v2”. talk.ictvonline.org (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2022-03-15.
- ^ Joshua T. Schiffer, Lawrence Corey, in Mandell, Douglas, and Bennett's Herpes Simplex Virus, Principles and Practice of Infectious Diseases (Eighth Edition), 2015
- ^ Mohanan Valiya Veettil PhD, ... Vinod Soman Pillai MSc, Viral and Host Cellular Factors Used by Neurotropic Viruses in The Molecular Immunology of Neurological Diseases, 2021
- ^ Kolb, Aaron W.; Ané, Cécile; Brandt, Curtis R. (2013). „Using HSV-1 Genome Phylogenetics to Track Past Human Migrations”. PLOS ONE. 8 (10): e76267. Bibcode:2013PLoSO...876267K. PMC 3797750
. PMID 24146849. doi:10.1371/journal.pone.0076267 ..
- ^ Bowden, Rory; Sakaoka, Hiroshi; Ward, Ryk; Donnelly, Peter (2006). „Patterns of Eurasian HSV-1 molecular diversity and inferences of human migrations”. Infection, Genetics and Evolution. 6 (1): 63—74. PMID 16376841. doi:10.1016/j.meegid.2005.01.004.
- ^ „Humani herpes simplex virus • (HSV tip 1 i 2) • BZPŽ”. Budi zdrav, produži život. (na jeziku: srpski). 2016-07-26. Pristupljeno 2022-03-15.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
 | Molimo Vas, obratite pažnju na važno upozorenje u vezi sa temama iz oblasti medicine (zdravlja). |
