Abu Karab Asad
| Tuba Abu Karad Asad | |
|---|---|
| Mesto rođenja | Kraljevina Himjar |
| Mesto smrti | Jemen |
| Porodica | |
| Potomstvo | Hasan, Amru i Zorah(Jusuf).[1] |
Tuba Abu Karad Asad (Abu Karad) ja bio himijarski kralj Jemena. Tuba je zvanje koje znači “onaj koji prati sunce kao senka” ; Abu Karab zanači “otac snage i čvrstine”. Vladao je Jemenom u periodu 390-420. godine nove ere.[2]Abu Karab se obično navodi kao prvi od nekoliko kraljeva Arabije koji su prešli na judaizam.[3][4][5][6][7][8]
Pozadina[uredi | uredi izvor]
U petom veku Arabija se nalazila između dva suprotstavljena carstva, hrišćanske Vizantije i zaratustrijanske Persije. Visoko cenjeni indijski začini isporučivani su preko trgovačkih puteva koji su vodili preko Arabije. Neki istoričari veruju da je preobarćenje na judaizam bilo sredsto pomoću koga su stanovnici arabije pokušali da sačuvaju svoju neutralnost nasuprot dvema silama u svom susedstvu, kako bi očuvali svoj prosperitet. Neki drugi kažu da su filozofija i pravila judaizma bila atraktivna za pagane Arabije.[1]
Preobraćenje[uredi | uredi izvor]
Dok se većina izvora slaže da je Abu Karab bio prvi kralj Himjara koji je pređu u judaizam, okolnosti njegovog perobraćanja su uronjene u mitove i legende. Prema tradicionalnom izvoru, Ebu Karab preduzeo vojnu ekspediciju da bi eliminisao sve veći uticaj Vizantije u svojim severnim provincijama.[1]Njegove snage su stigle do Medine, koja je tada bila poznata kao “Jahtrib”. Ne nalazeći na nikakav otpor, oni su prošli kroz grad, ostavljajući jednog od kraljevih sinova kao upravitelja grada. Međutim, nekoliko dana kasnije, stanovnici Jahtriba su pogubili novog upravitelja grada, kraljevog sina. Po prijemu vesti, kralj je sa svojim trupama krenuo da se osveti za smrt svoga sina, i uništi grad. On je naredio da se sve palme oko grada poseku, jer su stabla bila glavni izvor prihoda stanovnika grada, a zatim je započela opsada grada.[1]
Jevreji koji su živeli u Jatribu borili su se zajedno sa svojim susedima, paganskim Arapima pokušavajući da zaštite svoj grad. Tokom opsade, Abu Karab razboleo. Dva lokalna jevrejska mudraca, po imenu Kab i Asad, iskoristili se priliku da odu u njegov kamp, i ubedili ga da podigne opsadu.[9] Naučnici su takođe nadahnuli kod kralja interesovanje za judaizm, a on je prešao na judaizam 390. godine, i ubedio svoju vojsku da učini isto.[1][10] Kaba i Asad su se zatim zajedno sa Abu Bakarom vratili u njegovo kraljevstvo, gde su oni bili u misiji kako bi pomogli da se stanovništvo preobrati u judaizam. Međutim, iako neki naučnici kažu da je stanovništvo da je velika većina stanovnika preobraćena u judaizam,[11] drugi su mišljenja da je samo oko polovina preobraćena u judaizam, a ostatak je nastavio da sledi svoja paganska verovanjima i posećuje paganske hramove.[1] Među onima koji su se preobaćeni u judaizam je bio i Harit ibn Amru, bratnac Abu Karaba, koga Abu Karab imenovao Vice -kraljem od Maditesa na Crvenom moru, i glavnim upravnikom Meke i Jathriba.[1]
Tuba Abu Bakar je govorio da će biti ubijen od strane sopstvenih vojnika, koji su bili umorni od njegovih stalnih vojnih pohoda. Iza sebe je ostavio tri sina: Hasana, Amru i Zoraha (Jusuf).[1]
Jedan od protivnika teze da je Abu Bakar prešao na judaizam bio je J. R. Porter. Pišući 1980-ih, Poter je tvrdio da su se, izvori o Karabovom preobraćenju pojavili mnogo kasnije zbog čega se smatraju nepouzdanim. Porter je pored toga priznao da bi prelazak na judaizam s Karabove strane mogao biti verodostojan pod uticajem moćnoih jevrejskih plemena u Jahtribu. Porter navodi da je kasniji kralj Himijara Du Nuvas (517–525 n. e.) sigurno prešao na judaizam.[12]
Arheološki dokazi[uredi | uredi izvor]
Iako je poslednji jevrejski kralj Jemena, Du Nuvas, bio nadjačan 525. godine n. e. kada su ga porazili hrišćanski osvajači iz Etiopije i okupirali njegovu državu,[13][14] ostala jevrejska kraljevstva u Arabiji nastavila su da postoje do 620. godine n. e. Poslednja od njih uništena su sa usponom islama.[4][5] Arheolozi su otkrili natpise iz petog i šestog veka koji sadrže jevrejske verske pojmove kao što su: "Rahman" ( "milostivi," božanski epitet), "Bog Izraela", i "Gospodara Judina".
Reference[uredi | uredi izvor]
- ^ a b v g d đ e ž Heinrich Graetz, Bella Löwy, Philipp Bloch (1902). History of the Jews, Volume 3. Jewish Publication Society of America. str. 62–64.
- ^ Nehama C. Nahmoud (January 1, 1998). "When We Were Kings; The Jews of Yemen, Part II"
- ^ Dubnov 1968, str. 309
- ^ a b Segall 2003, str. 212
- ^ a b The Oriental Herald and Journal of General Literature. 14. London. . 1827. str. 544. Nedostaje ili je prazan parametar
|title=(pomoć). - ^ Nathanael Ibn Al-fayyumi (1907). Columbia University Oriental Studies. 6. Columbia University Press. p. vii.
- ^ Brook 1999
- ^ Kharif, Badr Al (February 15, 2009). "Kiswah: The Covering of the Kaaba". Aawsat.com. Pristupljeno July 9, 2010.
- ^ Moses Avigdor Chaikin (1899). The Celebrities of the Jews: A glance at the historical circumstances of the Jewish people from the destruction of Jerusalem to the present day. Part I. 70-1290. Pawson & Brailsford. Pristupljeno July 9, 2010.
- ^ Justin Paul Heinz (August 2008). "The Origins of Muslim Prayer: Sixth and Seventh Century Religious Influences on the Salat Ritual" (PDF). Pristupljeno July 9, 2010.
- ^ Sigmund Hecht (1908). Post-Biblical History: a compendium of Jewish history from the close of the biblical records to the present day, for the home and Sabbath-school. Bloch. Pristupljeno July 9, 2010.
- ^ Netton 1986, str. 10
- ^ Holland Thompson, Viscount James Bryce Bryce, Sir William Matthew Flinders Petrie (1915). The Book of History: The Near East. New York, The Grolier Society, and London, The Educational Book Co. str. 1,889.
- ^ Patai & Patai 1967, str. 63
Literatura[uredi | uredi izvor]
- Dubnov, Simon (1968). History of the Jews: From the Roman Empire to the Early Medieval Period. Cornwall Books. ISBN 978-0-8453-6659-2.
- Netton, Ian Richard (1986). Arabia and the Gulf: From Traditional Society to Modern States. Croom Helm Ltd. ISBN 978-0-7099-1834-9.
- Patai, Raphael; Patai, Jennifer (1967). The myth of the Jewish race. Colombia University Press. ISBN 978-0-8143-1948-2.
- Brook, Kevin Alan (1999). The Jews of Khazaria. Jason Aronson. ISBN 978-0-7657-6032-6.
- Segall, S.B. (2003). Understanding the Exodus and Other Mysteries of Jewish History. Etz Haim Press. str. 212. ISBN 978-0-9740461-0-5.