Bar Kohbin ustanak
| Bar kohbin ustanak | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Judeja u I veku | |||||||||
| |||||||||
| Sukobljene strane | |||||||||
| Rimsko carstvo | Jevreji iz Judeje | ||||||||
| Komandanti i vođe | |||||||||
|
Hadrijan, Tinejus Rufus, Sekst Julije Sever, Publikus Marceljus, T. Heterjus Nepos, K.Loljus Urbikus, | |||||||||
| Jačina | |||||||||
| 60.000-120.000 | 300.000 jevrejskih vojnika + 100. 000 milicije. | ||||||||
| Žrtve i gubici | |||||||||
| veliki | 580.000 Jevreja ubijeno (ogromni gubici među civilima), 50 utvrđenih gradova i 985 sela razoreno (po Kasiju Dionu). | ||||||||
Bar Kohbin ustanak 132–136; [1] (hebr. מרד בר כוכבא ili mered bar kokhba) je naziv za treći veliki ustanak Jevreja u protiv rimske vlasti u tadašnjoj provinciji Judeja i posljednji od jevrejsko-rimski ratova. Ime je dobio po svom pokretaču i komandantu ustaničkih snaga, Simonu bar Kohbi koji je sebe nazivao Mesijom, odnosno herojskom ličnošću koja će obnoviti Izrael.
Naziv[uredi | uredi izvor]
Ustanak je takođe poznat pod nazivima Drugi jevrejsko-rimski rat i Drugi jevrejski ustanak, odnosno Treći jevrejsko-rimski rat i Treći jevrejski ustanak (ako se među jevrejsko-rimske ratove kao drugi računa Kitosov rat 115 - 117).
Tok ustanka[uredi | uredi izvor]
Ustanici su nakratko imali uspeha, pa su uspostavili nezavisnu jevrejsku državu Izrael u delovima Judeje. Po predanju, Bar Kohba je kažnjavao hrišćane jer ga nisu priznavali za mesiju. [2] Nakon samo dve godine ogromna rimska je vojska uspela da uguši ustanak i ponovno uspostaviti rimsku vlast.[3] Oko 135. godine, kada su Rimljani zauzeli grad Befer, Bar Kohba je ubijen a njegova glava je preneta u rimski logor. [2] Nakon toga Rimljani su zabranili Jevrejima da se vraćaju u Jerusalem, osim za vreme svetkovina Tiša beava.
„"Tako zapusteše jevrejski gradovi. Niko od starih žitelja ne ostade, a na njihovo mesto dođoše strani narodi. Tu je zatim podignut rimski grad sa drugim imenom; njega su zvali Elija u čast imperatora Elija Adrijana."“ (Jevsevije)
Razaranja su bila stravična. Po rečima Diona Kasija (69, 14) onda je stradalo do 580 hiljada Jevreja, koji su uhvaćeni sa oružjem u ruci, osim onih koje je pomorila glad i bolest. Srušeno je 50 gradova i 985 jevrejskih sela.
Posledice[uredi | uredi izvor]
Posledice rata, uključujući odbijanje jevrejskih hrišćana da prihvate Bar Kohbu kao mesiju, su imale značajnu ulogu u izdavajanju hrišćanstva kao religije bitno različite od judaizma. Nakon rata, patrijarsi Jerusalima više nisu poticali "od onih iz obrezanja", tj. od judeohrišćana. Starešine Crkve koje su posle razaranja Jerusalima nosili zvanje episkopa tog grada su živeli u Peli.
Vidi još[uredi | uredi izvor]
Izvori[uredi | uredi izvor]
| Državne | |
|---|---|
| Ostale | |
