Vasilije Vujić
| Vasilije Vujić | |
|---|---|
 Vasilije Vujić | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 21. mart 1843. |
| Mesto rođenja | Irig,  Austrijsko carstvo |
| Datum smrti | 11. februar 1916. (72 god.) |
| Mesto smrti | Sremski Karlovci,  Austrougarska |
| Naučni rad | |
| Institucija | Karlovačka gimnazija |
Vasilije Vasa Vujić (Irig, 21. mart 1843 — Sremski Karlovci, 11. februar 1916) je bio srpski klasični filolog, bogoslov, pisac i direktor Karlovačke gimnazije.
Mladost i obrazovanje[uredi | uredi izvor]
Rođen je u višečlanoj porodici u Irigu. Otac Simeon bio je sapundžija. Osnovnu školu završio je u rodnom mestu.[1] Porodica se 1855. seli u Novi Sad u potrazi za boljim životom. U jesen iste godine Vujić je krenuo u prvi razred Srpske pravoslavne velike gimnazije. Pošto je završio četiri razreda prelazi u Karlovačku gimnaziju, pošto tada u Novosadskoj gimnaziji nije bilo viših razreda. Dok se školovao u Karlovcima bio je pitomac Blagodejanija. Po svršenom osmom razredu gimnazije 1863. nije maturirao zbog slabijeg materijalnog stanja, već upisuje Karlovačku bogosloviju, koju pohađa naredne tri godine.[2]
Rad u prosveti[uredi | uredi izvor]
Patronat Novosadske gimnazije izabrao ga je 1866. za katihetu. Po potrebi je, osim katihizisa i crkvenog pojanja, predavao i srpski i nemački jezik. Od 1868. prelazi u Karlovačku gimnaziju, gde predaje grčki jezik i filozofiju.
Tokom karijere stalno se usavršavao i unapređivao svoje znanje. Da bi mogao nastaviti da radi u gimnaziji bilo je potrebno da položi maturu, što je i uradio 1871. u Novosadskoj gimnaziji. Potom je uputio zahtev ugarskom Ministarstvu prosvete da polaže stručni ispit iako nije imao univerzitetsku diplomu. Zahtev mu je odobren, i on je 1872. položio profesorski ispit iz klasične filologije za nižu gimnaziju pred ispitnom komisijom u Budimpešti. Ispit iz grčkog jezika i filozofske propedevtike položio je 1879. na Zagrebačkom sveučilištu.
Pošto je 1896. direktor Karlovačke gimnazije Stevan Lazić penzionisan Patronat je postavio Vujića na njegovo mesto. Na ovom položaju ostao je do 1903. kada je penzionisan. Kao vid odavanja počasti izabran je za člana Patronata gimnazije.[2]
Književni i prevodilački rad[uredi | uredi izvor]
Kao katiheta prevodio je Omilije Svetog Jovana Zlatoustog sa ruskog, Zbornik omilija i pridika na sva nedeljna i praznična jevanđelija preko cele godine Jozefa Podhradskog sa nemačkog, i članke sa francuskog za novosadsku Besedu.[1]
Kao profesor objavljivao je u Letopisu Matice srpske, Javoru, Stražilovu i Brankovom kolu prikaze udžbenika iz latinskog i grčkog i referate o radovima iz oblasti filologije i filozofije. Takođe je pisao studije i članke od kojih se ističu: Grčka i srpska književnost, Stara i nova psihologija, Klasična nastava, Govori na Svetog Savu 1896-1897. i Grci i Srbi. Interesovao se i za prirodne nauke i istoriju.[2]
Bio je član Književnog odeljenja Matice srpske.[1]