Video nistagmografija
| Video nistagmografija | |
|---|---|
| Klasifikacija i spoljašnji resursi | |
| Specijalnost | Otorinolaringologija |
Video nistagmografija (VNG) jedna je od baterija testova u otologiji, koja se primenjuje za ispitivanje razdražljivost perifernog vestibularnog čula, i otkrivanje cervikalnih i centralnih vestibularnih oštećenja. Metoda se zasniva na tehnici objektivnog snimanja pokreta oka. VNG je u poslednje vreme popularnija i češće korišćena dijagnostička metoda od elektronistagmografije (ENG) koja to isto čini ali uz pomoć elektro-okulografije, tehnike koja objektivno beleži pokrete oka merenjem korioretninalnih potencijala.[1] U toku ovog ispitivanja bolesnik nosi naočare sa videokamerom koja tokom testa snima refleksne pokrete očnih jabučica, ili nistagmus.
Nistagmus ili titranje očiju, je fiziološka pojava koja nastaje kao posledica nadražaja vestibularnog aparata, a karakteriše se ritmičkim, nevoljnim trzajima očnih jabučica na jednu stranu. Nistagmus se kod neke osobe može izazvati npr. okretanjem na vrtešci ili ulivanjem hladne ili tople vode u spoljašnji ušni kanal. Na ove načine se stimulišu se receptori u polukružnim kanalićima lavirinta u unutrašnjem uvu. Ovako nastali impulsi, preko vestibularnog nerva, vestibularnih jedara, longitudinačnog traktusa i nerava pokretača očnih jabučica, pokreću očne jabučice na stranu (spora faza).
Ovim testom se najpre se proverava da li je kod bolesnika očuvan nistagmus (refleksni pokret očnih jabučica), koji je često odsutan kod bolesnika sa vrtoglavicom. Na osnovu određenim karakteristikama nistagmusa moguće je u dijagnostici napraviti razliku između oboljenja perifernog vestiblarnog čula od centralnih vestibularnih poremećaja.
Istorijat[uredi | uredi izvor]
Metod ja nastala na saznanjima Fena i Hursa iz 1937. godine, koji su objasnili da su promene korioretinalnog potencijala beležene elektrodama blizu oka proporcionalne uglu otklona oka.[2]
Iako je ENG starija metoda, prvi pokušaji beleženja pokreta oka kamerom vršeni su još 40-ih godina 20. veka, ali su tek zadnjih desetak godina 21. veka, zahvaljujući napretku tehnologije VNG je masovno uvedene u ispitivanje poremećaja ravnoteže, i time sve više potisnula primenu starije metode ENG. Oba testa imaju svoje prednosti ali i mane.[3]
Način izvođenja[uredi | uredi izvor]
Video nistagmograf snima pokrete oka upotrebom minijaturne infracrvene kamere ugrađene u Frenzel naočare male težine. Postoje i monokularne i binokularne kamere. Potom se usnimljen nalaz kamerom prebacuje na kompjuter koji je opremljen programom za njegovo posmatranje, analizu i skladištenje.
VNG se sastoje od sledeće baterije testova, kojima se ispituje razdražljivost perifernog vestibularnog čula, i ujedno otkrivaju cervikalna i centralna vestibularna oštećenja): okulografija, položajni testovi, Diks-Holpajkov test, kalorijski test.
Prednosti i nedostaci VNG[uredi | uredi izvor]
- Prednosti videonistagmografije
Glavne prednosti VNG su mogućnost vizuelnog praćenja trzaja oka tokom ispitivanja, što je značajno jer omogućava ispitivaču da uoči rotatorno-torzionalne nistagmuse a ne samo linearne trzaje oka, kao kod elektronistagmografije (ENG), kao i da utvrdi razne diferencijalno dijagnostičke oblike benignog paroksizmalnog pozicionog vertiga (BPPV).[4]
Za razliku od ENG, ostale prednosti VNG-a su:[5]
- Ukoliko se test izvodi sa dve kamere (za svako oko posebna) moguće je pratiti i pojedinačno trzaje svakog oka.
- Nije potrebno postavljanje elektroda (što skraćuje vreme testa, nema dodatnih troškova za elektrode, izbegava se osećaj nelagodnosti koja je prisutna kod nekih bolesnika, a uklonjeni su i biološki i spoljni uticaji na odnos signal/šum),
- Nije potrebno zatvaranje oka kod ispitivanja latentnog nistagmusa,
- Nije potrebno zamračiti prostoriju u kojoj se vrši ispitivanje (iako se preporučuje), što daje bolje uslove za lakše je izvođenje kod pedijatrijskih bolesnika,
- Dozvoljava analizu aktuelnih očnih trzaja i analizu grafičkih zapisa.
- Poboljšava mogućnost edukacije i razumevanja neurofizioloških dešavanja i neuromuskularne osnove očnih pokreta.
- Nedostaci videonistagmografije
Glavni nedostaci videonistagmografije su:
- Neudobnost videokamere koja se javlja kod nekih bolesnika,
- Pomeranjem bolesnika u različite položaje može doći do pomeranja videokamere,
- Poteškoćekod bolesnika sa spuštenim očnim kapcima i gustim trepavicama,
- Oftalmička krvarenja mogu izazivati poteškoće u praćenju pupile oka kamerom.
Izvori[uredi | uredi izvor]
- ^ I. Lukež-Perković i suradnici: Dijagnostika perifernih vrtoglavica s osvrtom na novije dijagnostičke postupke. Stručni rad, Glas. pul. boln. 2013; godište 10.
- ^ Canalis R.F, Lambert P.R. The Ear: Comprehensive Otology, Lippincott Williams&Wilikins, Philadelphia 2000;188,193.
- ^ MacDougall HG, Mc Garvie LA, Halmagyi GM i sur. The Video Head Impulse Test (vHIT) Detects Vertical Semicircular Canal Dysfunction. PloSOne. 2013 Apr 22;8(4):e 61488
- ^ MacDougall HG, Weber KP, Mc Garvie LA. The Video Head Impulse Test Neurology. 2009 October 6;73(14):1134-1141.
- ^ „The Role of Videonystagmography (VNG)”. American Academy of Audiology. Arhivirano iz originala 04. 01. 2014. g. Pristupljeno 19. 4. 2016.
Spoljašnje veze[uredi | uredi izvor]
 | Molimo Vas, obratite pažnju na važno upozorenje u vezi sa temama iz oblasti medicine (zdravlja). |
