Vlaho-moldavska verzija staroslavenskog jezika
Vlaško-moldavski izvod staroslovenskog jezika je regionalna književna norma slovenskog jezika na području Kneževine Vlaške (1330. godine) i Kneževine Moldavije (1365 godine), koja je postojala između 14. i 17. veka.[1]
Vlaško-moldavski izvod je osnovno pisana (književna) forma u istorijskim pokrajinama Vlaškoj i Moldaciji do 1714. godine, kada pod uticajem fanariota dolazi do latinizacije. Latinizacija je započela posle pobune sejmena i domobrana iz Erdelja, čiji je okrug bio okupiran od strane austrijskih Habsburgovca.[2]
